Het is deze week de “Week van kinderen veilig”. Een
week waarin de Taskforce Kindermishandeling en seksueel misbruik aandacht
vraagt voor de veiligheid van kinderen. En 20 november is het ook
internationale Dag van de Rechten van het Kind.
Ik zit te peinzen wat ik nou moet schrijven hierover. Ik wil hierbij stil staan omdat kinderen me zo aan het hart gaan.
Omdat ik zowel zakelijk als privé met veel kinderen te maken heb. Omdat
kinderen onze toekomst zijn. Afgelopen week word ik tijdens mijn perspiket
geconfronteerd met een jongetje van tien dat om komt door geweld. Hoe is het
mogelijk? Wat is daar gebeurd? Ik besef dat de meeste kinderen in mijn privé-omgeving opgroeien in een stabiele omgeving. Maar per jaar zijn er in Nederland meer dan 107.000 slachtoffers van kindermishandeling. Kindermishandeling gebeurt in alle lagen van de bevolking en bij alle culturen. In een schoolklas van 30 kinderen wordt gemiddeld ten minste 1 kind mishandeld. Veel slachtoffers krijgen nooit hulp omdat niemand aan de bel trekt (bron: Meld Huiselijk Geweld.nu).
Dat aan de bel trekken is nogal wat. Wanneer doe je
dat? Ik zie in mijn omgeving kinderen die ouders hebben die het elkaar niet
bepaald makkelijk maken (een understatement). Maar uit elkaar gaan doen ze
niet, vanwege de kinderen, vanwege de financiën, en misschien ook wel omdat ze
ook niet goed weten wat ze zonder elkaar moeten? Maar al spelen de ruzies zich
wellicht af uit het zicht van de kinderen, spanning heerst er wel in het gezin.
En ik kan me voorstellen dat de kinderen daar heel veel last van hebben en ik
vraag me ook af wat dat met ze gaat doen op de lange termijn. Als kinderen van
nog geen tien zelf al tegen hun ouders zeggen dat scheiden misschien beter is…
Tja… Het gaat hier niet om fysiek geweld tegen kinderen. Maar valt
hoogoplopende spanning binnen een gezin ook mogelijk onder kindermishandeling?
Ik geloof wel dat spanning bij een kind op de een of andere manier tot psychische
mishandeling kan leiden, maar waar ligt de grens? En wanneer trek je aan de
bel? Zeker als je ziet dat beide ouders wel echt heel zorgzaam en liefdevol
richting hun kinderen.
Bij het Openbaar Ministerie besteden we ook extra
aandacht aan de veiligheid van kinderen deze week. Onder de slogan “het OM
heeft oog voor kinderen” vinden er in het land allerlei activiteiten plaats om
extra aandacht te besteden aan kinderen. In bijna elk strafdossier zijn
kinderen aanwezig, kinderen van verdachten of van slachtoffers, maar ook als
getuige van huiselijk geweld. We houden bij afdoening van zaken zoveel mogelijk
rekening met kinderen. Daarnaast zijn we natuurlijk ook de instantie die opkomt
voor het kind als het zelf slachtoffer is van bijvoorbeeld huiselijk geweld door
de verdachte te vervolgen. Veel mensen zijn mogelijk bang dat als ze melden dat
ze vermoedens hebben van kindermishandeling politie en OM het kind meteen komen
weghalen. Maar zo'n beslissing wordt altijd in nauw overleg met diverse
zorginstanties genomen.
En het is misschien goed hier te schrijven dat het
dilemma van melding maken van je vermoedens niet alleen bij jou als buurman,
docent, sporttrainer, moeder/vader van een bevriend kind een dilemma oplevert. Als
je nagaat dat we bij het OM Amsterdam in 2014 tot op heden niet meer dan 10
kindermishandelingszaken voorbij hebben zien komen, moeten we misschien
concluderen dat het dilemma ook voor professionals levensgroot is. Ook
daarover zijn we als OM en politie met elkaar en de professionals in gesprek.
Want voor kindermishandeling, en voor elke vorm van huiselijk geweld, geldt dat
hoe langer het duurt, hoe erger het wordt.
Als je belt met het Advies-
en Meldpunt Kindermishandeling (AMK) is het niet zo dat je meteen
melding maakt van een mishandeling. Samen met een AMK-medewerker ga je na of je
je terecht zorgen maakt en bespreek je met elkaar wat je voor het kind zou
kunnen doen. De gesprekken die gevoerd worden zijn vertrouwelijk dus wat er
besproken wordt blijft tussen jou en de medewerker.
Ik las laatst op Twitter een bericht waarin stond
dat je volwassen leven het verwerken is van je jeugd. Dat is voor bijna
iedereen al een klus, los komen van de patronen die je van huis uit zijn
aangeleerd en waar je als je ouder wordt niet altijd even blij mee bent. Moet
je nagaan wat een volwassene die als kind slachtoffer is geworden van
kindermishandeling te verwerken heeft? Kortom, laten we allemaal goed letten op
de kinderen om ons heen, niet alleen die van jezelf, maar ook alle andere kids
die op je pad komen!
Reacties
Een reactie posten