"HELP"

Tijdens mijn opleiding tot officier van justitie heb ik een tijdje gewerkt bij de districtsrecherche van de politie Utrecht. Samen met een team rechercheurs deden we er alles aan om grote misdrijven op te lossen. Over het algemeen ging je in koppels op pad en ik was vaak op stap met een doorgewinterde rechercheur die mij alle facetten van de politie liet zien. Zo heb ik een zaterdagochtend mogen paardrijden op een van de politiepaarden en stond ik op een middag als vogelverschrikker in een dik juten pak en vlogen de herdershonden me in de armen. 

Maar vooral indruk maakte de middag dat hij me mee nam naar een onderdeel van de Integrale Beroepsvaardigheid Training (IBT), namelijk naar de schiettraining. In die tijd trainde de politie het schieten op de schietbaan en maakten ze ook gebruik van de Fire Arms Training Simulator (FATS). Een systeem waarbij je voor een levensgroot filmscherm terecht kwam in een levensechte situatie en je in feite onderdeel werd van de film. Je moest reageren op de situatie waarin je belandde en aan de hand van je reactie nam de film zijn eigen wending. Zo kwam ik terecht in een winkelcentrum waar een vuurwapen gevaarlijke overvaller rond liep. De vraag was natuurlijk hoe snel ik mijn wapen trok en hoe snel ik zou schieten als ik hem eenmaal in het vizier had. Het was schrikken toen er ineens een oud dametje door het beeld liep terwijl ik net wilde schieten.

De politiemensen moesten elk half jaar dit onderdeel oefenen en kregen dan één filmpje. Het was zo levensecht dat de adrenaline daarna behoorlijk door je lijf gierde. De rechercheur die mij had
meegenomen gaf me alle gelegenheid om te oefenen. Het derde filmpje waarin ik terecht kwam was een melding dat er ergens in een woning diep in de nacht een feestje uit de klauwen aan het lopen was. De buren hadden gebeld dat ze er veel last van hebben. Dus we gingen "ter plaatse". De woning was klein en om binnen te komen moesten we vanaf de voordeur een hele smalle gang door. De sfeer was bedompt en dreigend. Er waren geen vluchtwegen en het voelde allemaal zeer unheimisch. En toen we de woonkamer naderde bleek daar de fin fleur van het criminele circuit te zitten met als kopstuk een vluchtgevaarlijke vuurwapengevaarlijke crimineel die gesignaleerd stond. Er ontstond een zeer bedreigende situatie waarbij het voor mij als politievrouw in mijn eentje echt niet veilig voelde. De adrenaline zat intussen, ik was bezig met het derde filmpje, zo skyhigh dat ik naar mijn politiemaatje buiten de film toeliep en zo luchtig mogelijk probeerde te zeggen "Goh, ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe jij dit zou oplossen?"…. en ik gaf het wapen snel over. Het werd me net iets te veel.

Het was voor mij een moment waarop ik besefte dat ik enorm respect heb voor mensen die altijd maar het gevaar tegemoet moeten treden. Voor de meeste mensen is het een totaal onnatuurlijke beweging om op gevaar af te gaan, maar de politie is ervoor opgeleid en getraind om altijd maar te gaan. Net als ambulancebroeders en brandweermensen. Ze moeten vrijwel altijd af op situaties waar iets aan de hand is, waar mensen in gevaar zijn, mensen slachtoffer zijn, mensen hulp nodig hebben. Situaties waar jij en ik liever niet in terecht komen. Situaties waar ze soms zelf gevaar lopen.

Ik verbaas me hoe er een trend is ontstaan waarbij deze mensen soms hun werk niet goed kunnen uitvoeren omdat andere mensen denken het beter te weten, of vinden dat er niet snel genoeg wordt gehandeld. Dat deze hulpverleners worden aangevallen, uitgescholden en belemmerd om dat te doen waarvoor ze ter plaatse komen. Ze komen om mensen te redden, te helpen of om de rust proberen te laten wederkeren. Het is deze week de week van de Veilige Publieke Taak. Een week waarin we extra aandacht besteden aan het werkklimaat van deze hulpverleners en andere mensen die een beroep hebben waarbij ze de samenleving proberen te dienen. En dan moeten we ook denken aan buschauffeurs, tramconducteurs, treinconducteurs, mensen achter de balie bij uitkeringsinstanties, verplegers in ziekenhuizen, in jeugdinstellingen en ga zo maar door. Mensen die zich inzetten voor anderen en die steeds vaker te maken krijgen met agressief gedrag.

Elke keer als ik iets hoor op het werk of in de media, of als ik mensen commentaar hoor leveren op bijvoorbeeld de politie denk ik terug aan de adrenaline die ik heb ervaren toen ik naar binnen moest in dat huis, het gevaar tegemoet. En dan was het notabene een oefening voor een groot filmscherm. En elke keer probeer ik dan mijn omgeving even te laten stil staan bij dat we blij moeten zijn met mensen die dit soort beroepen kiezen. BLIJ ZIJN JA, niet ze verrot schelden of te lijf gaan…. deze mensen doen hun werk, om jou en mij te helpen, te redden, om ervoor te zorgen dat niet alles in het honderd loopt. Ik zou willen dat iedereen zich dat beseft.

Overigens stuurde mijn "maatje" me na dat laatste filmpje naar huis… "Ga jij maar lekker thuis even bijkomen, je stuitert van de adrenaline, ga even "unwinden"…." En dan te bedenken dat ik alleen maar in een film terecht was gekomen…

Kijk en Luister naar The Beatles - Help

Kijk ook mijn toelichting op de Week vd VPT deel 1 in de uitzending van Vandaag de Dag 13 april 2015
Kijk ook mijn toelichting op de Week vd VPT deel 2 in de uitzending van Vandaag de Dag 13 april 2015

Reacties