I won't give up...

Opgeven is niet echt mijn stijl. Op veel vlakken zet ik door tot ik bereik wat ik wil. En dat gaat van opleiding, sport, werk tot de liefde. Ik heb via de HAVO en HBO-opleidingen (inclusief diploma's) toegang tot de Universiteit gecreëerd om uiteindelijk rechten te kunnen studeren. Tijdens mijn studententijd overleed mijn vader ook nog dus het was niet de makkelijkste periode. Tot enkele jaren geleden had ik met regelmaat de nachtmerrie dat ik was “vergeten” mijn VWO-diploma te halen en dus terug moest naar de middelbare school om het werk te mogen doen wat ik doe.

Met hardlopen kan ik soms helemaal uitgeput zijn en aan mijn benen voelen dat ik aan het einde van mijn kunnen zit maar toch pers ik er dan nog een halve of hele kilometer uit om op een rond getal uit te komen (dwangmatig?). En qua liefde is het niet anders. Als er een fikse ruzie is of grenzen van elkaars gevoel worden overschreden, merk ik dat ik na een paar dagen boosheid weer milder word, met een helicopterview de dingen anders bekijk, mijn eigen rol bekritiseer en meer begrip heb voor de situatie en bijbehorende reacties van de ander en dus weer alles op alles wil zetten om het te laten slagen.

Afgelopen week, tijdens de kinderzitting die ik deed, zag ik weer veel ouders die ongelooflijk veel doorzettingsvermogen moeten hebben met hun kinderen. Er moest onder andere een 17-jarige jongen voorkomen die verdacht werd van het vernielen van een autospiegel. Het was een redelijk “klein” feit vergeleken bij alle dingen die hij in het verleden had gedaan. Er lag een strafblad dat er niet om loog. Hij was recent veroordeeld voor een tiental gewelddadige straatroven. Hij had al vele slachtoffers gemaakt en er hing hem een PIJ-maatregel boven het hoofd. PIJ staat voor Plaatsing in een Inrichting voor Jeugdigen, duurt drie jaar en is bedoeld voor criminele jongeren met een ontwikkelingsstoornis of psychische aandoening. Zijn ouders wisten intussen ook niet veel meer te zeggen. Het gezin was zelf slachtoffer geworden van een gewelddadige woninginbraak en uit onderzoeksrapporten van onder andere de Raad voor de Kinderbescherming bleek dat de jongen leed aan een Post Traumatisch Stress Syndroom (PTSS) en daardoor het verkeerde pad op was gegaan. Zijn vader en moeder hadden zelf al moeten dealen met wat hen als gezin was overkomen, moesten het hoofd bieden aan het onveilige gevoel dat zij ook zelf over hadden gehouden aan het gebeuren. Vader had het er ook heel moeilijk mee gehad. Maar als klap op de vuurpijl moesten de ouders dus ook de kracht opbrengen om er voor hun zoon te zijn, niet op te geven terwijl hij intussen ook zoveel slachtoffers maakten.

En dan was er een jongen van 14 die samen met twee vriendjes op een gestolen bromfiets had gereden. In de rapporten was te lezen dat hij doordeweeks op een interne opleiding buiten Amsterdam zat omdat daar de verleidingen van de grote stad op afstand waren en er veel discipline van hem verwacht werd. Maar in de weekenden en vakanties kon hij die verleidingen duidelijk niet weerstaan. Hij blowde zich suf… 14 jaar en dan al echt een probleem met soft drugs. Als ouders begin je niet aan kinderen met het idee dat ze je in dit soort situaties gaan brengen, dat je met ze mee moet naar de rechtbank omdat ze verdacht worden van strafbare feiten (ook ik had afgelopen week tranen in mijn ogen toen Ali B. in DWDD treffend zong over de liefde voor zijn kinderen).

Ook de Italiaanse vader van een 17-jarige toerist had waarschijnlijk niet gedacht dat hij op stel en sprong naar Amsterdam moest vliegen omdat zijn zoon was opgepakt toen hij met vals geld wilde betalen bij de McDonalds en ook daarna nog een vals identiteitsbewijs bij zich bleek te dragen. De jongen wilde een paar dagen alles kunnen doen en laten in Amsterdam en had zijn eigen foto op het identiteitsbewijs van zijn overleden oudere broer geplakt zodat hij als 18-jarige door het leven kon. Hoe dubbel pijnlijk en verdrietig. Daar zit je dan als vader… in een vreemd land, een onbekend rechtssysteem, maar je houdt onvoorwaardelijk van je kind. Dus je geeft niet op… en je bent er om hem bij te staan. En al helemaal als je al een kind verloren hebt.


Onvoorwaardelijke liefde, het is iets heel moois om te voelen, maar het vergt soms wel heel veel van mensen. Maar ik geloof dat doorzetten, niet opgeven, (misschien soms even afstand nemen om te relativeren en boven het probleem te gaan hangen) uiteindelijk resultaat oplevert, uiteindelijk dromen kan laten uitkomen of het leven die wending kan geven waar je lang naar uit hebt gekeken. Als je opgeeft houdt het überhaupt op… dus ook ik blijf doorgaan, qua werk, sport en liefde… Zolang je ergens in gelooft weet ik zeker dat de beloning in het verschiet ligt… Of zoals Paulo Coelho schrijft in zijn boek De Alchemist: "And, when you want something, all the universe conspires in helping you to achieve it"... 


Reacties