“8 Years"

Via de media stroomt alle ellende in de wereld momenteel keihard je leven in. Het relativeert en doet je beseffen dat je je zegeningen moet tellen. Maar ik vind dat je niet alles hoeft te relativeren. Dichterbij huis zie ik ook veel verdriet en ellende. Van een andere soort, maar ook ingrijpend. Om mij heen vecht een vriendin tegen borstkanker. Na chemo, operatie en bestraling is ze schoon. Maar ze is er echt nog niet. Er komen nog zware jaren van hormoonbehandeling aan. Niemand die dat aan de buitenkant nog aan haar zal zien, maar reken maar dat het voor haar zelf, en haar gezin, nog een heftige tijd zal geven. Blijven we ons dat realiseren en daar met regelmaat even bij stil staan?

Maar ik zie meer, zo las ik begin dit jaar ook de angst in een What's app-bericht van iemand die een onderzoek moest ondergaan naar mogelijk darmkanker. Ik zie vrienden waarvan de ouders, op leeftijd, te horen krijgen dat ze niet lang meer zullen leven. Ik zie relaties stuk lopen, stellen die besluiten om maar eens even apart te gaan wonen maar nog aan het bedenken zijn hoe ze dat de kinderen moeten vertellen. Ik zie mensen worstelen met het onthechtingsproces na de scheiding. Ik zie vriendinnen die na een scheiding een nieuwe liefde hebben gevonden maar heel hard moeten werken om twee gebroken gezinnen met elkaar te combineren. Om nog maar niet te spreken van het feit dat we allemaal geen 18 meer zijn, intussen bagage hebben door wat we in de loop der tijd hebben meegemaakt in ons leven en daarnaast ook steeds beter beseffen dat je belast bent met de erfenis die jeugd heet. Want je gedrag typeert zich vaak door patronen die je in die fase van je leven hebt aangeleerd. En zelf vind ik het ook niet altijd even eenvoudig om daarmee om te gaan. Zeker niet als je probeert een nieuwe relatie op te bouwen en dit soort dingen daarin een rol spelen. Ik overleef dat soort periodes door intensief te sporten, gezond te eten, goed te slapen en vooral heel weinig alcohol te drinken. Steeds vaker merk ik dat het genot van het moment van nuttigen niet opweegt tegen de somberheid die zich de dag daarna manifesteert. (Of is dat soms ook een effect van ouder worden?)

Komende week heb ik op het werk sinds een tijdje weer eens een politierechterzitting. Volwassen mensen moeten zich op die zitting bij de rechter verantwoorden voor verschillende feiten. Bij het voorbereiden van de zaken viel me op dat in veel gevallen alcohol ook gezorgd had voor sombere incidenten. Een jonge vrouw die verdacht wordt van het mishandelen van haar ex-vriendin. Na een avond uitgaan was ze haar te lijf gegaan. In het gezicht schoppen, stompen, met een riem slaan, tot meerdere keren toe steeds weer de confrontatie aangaan. De volgende dag bij het verhoor had ze spijt, de alcohol had haar parten gespeeld en had ervoor gezorgd dat ze haar jaloezie niet de baas was geweest toen ze haar ex met een nieuwe liefde zag.  Ook een zaak van een oudere man die met te veel drank op de ex-schoonfamilie van zijn zoon had opgezocht. Hij wordt ervan verdacht ze te hebben bedreigd met de dood en daarbij te hebben staan zwaaien met een hamer en een koevoet. Bij de politie verklaarde hij dat hij gedronken had voordat hij op pad ging. En dan nog een jonge vrouw, verdachte van vernieling omdat ze tegen een bromfiets had aangetrapt toen de politie haar afvoerde omdat ze betrokken was in een catfight voor de nachtclub waar ze uit kwam. Ze kon het zich niet meer herinneren. De volgende dag, wist ze zich nog te herinneren dat ze 2 flessen port had gedronken, rode wijn en wat shotjes. Ze schaamde zich en had spijt.

Achter al deze zaken zit persoonlijk leed van verbroken relaties. “Grote-mensen-relaties”, geen kalverliefdes meer. Al die “Grote-mensen-problemen” die op je pad komen als je ouder wordt… ze doen me soms verlangen naar de tijd dat je je alleen druk hoefde te maken over met wie je uit school wilde spelen, over je huiswerk of over wat je aan moest naar het schoolfeest. En soms, heel soms, kruip ik het liefst in een hoekje op de bank en bedenk dat ik nog zo klein ben en me niet druk hoef te maken over alle die “Grote-mensen-dingen”. Omdat ik daar heel soms gewoon nog te klein voor wil zijn… ken je dat gevoel? 

Kijk en luister Anouk - 8 Years