"Maybe Tomorrow"

Recent trof ik op een kinderzitting Aisha. Een mooie jongedame van net 16 die al een veroordeling voor flink spijbelen op haar naam had staan. Nu moest ze bij de rechter komen voor het samen met een paar vriendinnen plegen van openlijk geweld tegen een meisje van school. Ze hadden met z’n drieën het meisje flink afgetuigd. Haren trekken, schoppen tegen het hoofd, knietje in het gezicht. Het slachtoffer had er een hersenschudding en een bloeding in het oogslijmvlies aan over gehouden. En, niet verwonderlijk, ook angst om alleen de straat op te gaan. 

Aisha had na afloop gezegd dat het slachtoffer het verdiend had. Daarnaast was ze met andere vriendinnen op strooptocht geweest in de H&M en hadden ze kleding en accessoires gestolen. Toen ik de zaak voorbereidde las ik al wel dat er een “pittige tante” op zitting zou verschijnen die, ondanks camerabeelden waarop de diefstal stond, zou ontkennen. Daarnaast bleek wel uit de rapportage van de Raad voor de Kinderbescherming dat ze mogelijk maar één manier kende om zichzelf te uiten en dat was stoer doen en je niet laten kennen. Met een psycholoog had ze twee gesprekken gehad maar dat vond ze maar niets.

Ze ontkende inderdaad in alle toonaarden. Ze deed alsof niemand haar iets kon maken en had op alles een weerwoord, soms op het brutale af. Het irriteerde me een beetje en ik zat wat te zuchten en steunen op mijn stoel. Ik was hard aan het nadenken hoe ik deze dame nou moest bereiken en hoe ik het muurtje van zelfbescherming om haar heen weg kon krijgen. De advocate stoorde zich op haar beurt weer aan mijn mimiek en gedraai en meldde dat de kinderrechter. De Raad voor de kinderbescherming sprak haar zorgen uit over het meisje. Vader vertelde dat de hele familie, inclusief ooms, tantes, neven en nichten Aisha nu in de gaten hielden. Al haar vriendinnen waren opgedragen geen contact meer met haar op te nemen en ook de ouders van die meisjes waren daarover ingelicht. Vader en moeder hadden zich namelijk afgevraagd hoe ze om moesten gaan met zo’n “probleemkind”.  “AU!”, ging er door me heen… Hoe pijnlijk als je ouders, ook al vertoon je moeilijk gedrag, je hardop bestempelen als “probleemkind” ten overstaan van wildvreemden die over je moeten oordelen.

Toen ik met Aisha in gesprek mocht legde ik haar uit dat mijn gedraai en gezucht voortkwam uit het feit dat ik een mooie jonge meid voor me zag zitten maar me afvroeg hoe ik haar kon bereiken en tot haar door kon dringen. Ik vroeg haar wat ze later wilde worden, “iets met kinderen”. Ze wilde zelf ook later kinderen en zou ervoor gaan zorgen dat haar kinderen niet zo werden als zij zelf. Ik vroeg haar hoe ze zich nou voelde na alles, of ze niet eenzaam was want ze had geen vriendinnen meer, alleen nog haar zus en moeder om mee te praten. Heel langzaam brokkelde het muurtje af. Er kwamen tranen in haar ogen en het lukte niet meer om ze te weg te knipperen.  De tranen die over haar wangen biggelden veegde ze weg. Het stoere meisje met de “mij kun je niet raken-houding” werd steeds kleiner en kwetsbaarder. Daar zat een puber die zo met zichzelf in de knoop zat. Die thuis geconfronteerd was met huiselijk geweld, met een vader met psychische problemen en met ouders die op het punt hadden gestaan te gaan scheiden. En tussen al die dingen door had Aisha de stoere meid willen zijn die het allemaal zelf wel kon oplossen en kon dealen met alle dingen in haar leven.


De advocate vroeg uiteindelijk om een korte schorsing. Zo was er even de tijd om bij te bekomen van de heftigheid in de zittingszaal. Toen ze terugkwamen vroeg ik aan Aisha of ze bij haar verhaal bleef zoals eerder verteld en bleef volhouden dat ze onschuldig was. Het bewijs dat er tegen haar lag was immers sterk. Ze vocht wederom tegen haar tranen, maakte een licht knikkende beweging met haar hoofd maar zei zachtjes “Ik kan het niet…”. Ik moest een straf eisen, had immers ook te maken met een toegetakeld slachtoffer, maar wilde ook rekening houden met alle omstandigheden van het meisje dat voor me zat. Ik eiste 40 uur werkstraf waarvan 30 uur voorwaardelijk. De advocate voerde verweer, de rechter gaf Aisha het laatste woord. En daar kwam het dan uiteindelijk toch nog…Hortend en stotend zei ze met trillende stem “ik heb er echt veel spijt van, ik wil echt veranderen en de dingen goed gaan doen. Ik ben fout geweest en heb de dingen inderdaad gedaan”. Het werd muisstil in de zaal….  Het leek minuten te duren waarin alle aanwezigheden even moesten slikken, niets konden zeggen en bewondering hadden voor de innerlijke strijd die zich had afgespeeld bij Aisha. De rechter verbrak de stilte en vertelde hoe dapper ze het vond. Ze legde de straf op die ik had geëist. 

Het was gelukkig de laatste zaak van de middag. Ik heb mijn spullen op mijn kamer gelegd en ben 
stilletjes naar huis gegaan… In de auto heb ik keihard de muziek aangezet. Ik moest wat ik had zien gebeuren bij dit worstelende meisje even een plek geven…

Reacties

Een reactie posten