"Eyes of a child"

Soms vraag ik me af wat ik mijn 11-jarige allemaal wel en niet moet laten kijken en zien op TV. De beelden van mensen op de vlucht, aanslagen in de wereld en ander geweld beheersen het nieuws. Vlak na de aanslagen in Parijs las ik op Twitter via kindercorrespondent Tako Rietveld  tips over hoe je daar met je kinderen over kunt praten. Want erover praten, daar ontkom je met kinderen bijna niet aan. Ze gaan naar school, horen als ze nog klein zijn wellicht oudere kinderen op het schoolplein erover praten. Je kunt het bijna niet bij ze weg houden. De kunst dus om het op zo’n manier met ze te bespreken dat het voor hen te bevatten is en ze er ook niet bang van worden.

Als officier van justitie worden mijn collega’s en ik ook nog wel eens geconfronteerd met kinderen die dingen gezien hebben. En dan heb ik het helaas niet over beelden op TV maar kinderen die thuis getuige zijn van huiselijk geweld dat ouders tegen elkaar gebruiken. Huiselijk geweld kan helaas hele heftige vormen aannemen en soms vallen daar ook doden bij. Het is een hartverscheurend idee dat kleine kinderen, soms pas 3, 4, 5 of 6 jaar daar getuige van moeten zijn. Dat ze hebben gezien hoe vader moeder in elkaar slaat of zelfs om het leven brengt. En het zet ons ook soms voor een dilemma. Want wat doe je als het kind één van de weinige of misschien wel de enige getuige is van alles? Ga je het kind dan naast alle ellende dat het heeft gezien ook nog belasten met een verhoor? Of laat je het bij een verklaring van een politieman of -vrouw die het kind als eerste heeft opgevangen en waartegen het kind verklaard heeft wat het heeft gezien? Willen we het risico nemen om de verklaring van het kind te missen en een zaak niet bewijsbaar te krijgen zodat de verdachte weer vrij kan rondlopen en zijn woede weer binnen het gezin kan afreageren? En stel dat we wel een verklaring van het kind als getuige willen opnemen, vanaf welke leeftijd kan een kind dat echt helder verklaren om bruikbaar te zijn binnen een opsporingsonderzoek? Allemaal ingewikkelde kwesties waar we zorgvuldig een afweging in maken.

Als er uiteindelijk besloten wordt het kind te horen gebeurt dat door speciaal daarvoor getrainde politiemensen. Deze mensen hebben binnen hun opleiding tot zedenrechercheur de opleiding verhoren van kwetsbare getuigen afgerond. Onder kwetsbare getuigen verstaan we kinderen tussen de 4 en 12 jaar, getuigen met een verstandelijke beperking en getuigen met een cognitieve functiestoornis (een door een hersenbeschadiging optredende verstoring van verstandelijke functies zoals waarneming, taal, redeneren en geheugen). Dit soort verhoren worden afgenomen in kindvriendelijke verhoorstudio’s (zie ook politieacademie.nl)

Kinderen, ze zijn nog zo kwetsbaar en onbevangen. Als kind van 5 of 6 hoor je nog met de poppen, Lego, Playmobile en/of auto’s te spelen en eigenlijk niet geconfronteerd te worden met al het leed in de wereld. En al helemaal niet met je ouders die elkaar het leven zuur maken en daarbij elkaar fysiek te lijf gaan. Wat doe je een kind aan als je in een wereld die niet overal even veilig is ook thuis nog eens een onveilige situatie creëert? Aan ons als Openbaar Ministerie dus deels de soms hele ingewikkelde taak om strafrechtelijk op te treden en in te grijpen, in de hoop dat het voor het kind in ieder geval thuis veiliger wordt.

Reacties