Mijn elfjarige
komt in de fase dat hij moet gaan kijken op open dagen van middelbare scholen.
Ik kan me uit mijn tijd niet herinneren dat ik met mijn ouders twee jaar
achter elkaar op verschillende scholen heb gekeken, maar nu is dat blijkbaar
hoe het gaat. En dus hebben we intussen verschillende scholen bekeken. Het riep
de nodige herinneringen op. Mijn middelbare school tijd was namelijk leuk. Ik
denk met veel plezier terug aan de mensen met wie ik er mijn tijd doorbracht,
de leraren, de feesten, de buitenschoolse activiteiten en vooral de
muziektheaterstukken die we zelf schreven en uitvoerden.
Afgelopen najaar
was er een reünie. Het was bijzonder om weer door het gebouw te lopen en oude
bekenden te ontmoeten, zowel leerlingen als leraren. Ik trof er mijn
lerares economie uit mijn eindexamenjaar. Zij was toen een hele jonge lerares
en we kwamen er achter dat ze eigenlijk maar 8 jaar ouder was. Intussen werkt ze
bij het ROC van Amsterdam en we raakten geboeid in gesprek.
Het leidde tot een bezoek aan het ROC afgelopen week op één van de locaties. Een mooie school waar mensen werken met hart voor hun leerlingen en organisatie. We spraken over de betrokkenheid van ouders bij de schoolcarrière van hun kinderen. Dat ouders soms schrikbarend weinig interesse tonen in hoe het hun kind vergaat op school. Terwijl het voor ieder kind belangrijk is om thuis begeleid te worden in hoe je moet leren en ook geprezen moet worden als je mooie resultaten haalt. We vinden het toch allemaal fijn als de mensen die belangrijk voor je zijn interesse tonen in wat je doet en je een schouderklopje te geven als iets goed is gegaan? Dat is met pubers op middelbare scholen en vervolgopleidingen echt niet anders.
Het leidde tot een bezoek aan het ROC afgelopen week op één van de locaties. Een mooie school waar mensen werken met hart voor hun leerlingen en organisatie. We spraken over de betrokkenheid van ouders bij de schoolcarrière van hun kinderen. Dat ouders soms schrikbarend weinig interesse tonen in hoe het hun kind vergaat op school. Terwijl het voor ieder kind belangrijk is om thuis begeleid te worden in hoe je moet leren en ook geprezen moet worden als je mooie resultaten haalt. We vinden het toch allemaal fijn als de mensen die belangrijk voor je zijn interesse tonen in wat je doet en je een schouderklopje te geven als iets goed is gegaan? Dat is met pubers op middelbare scholen en vervolgopleidingen echt niet anders.
Recent was ook in
het nieuws (zie bijv. RTL Nieuws)
dat wanneer de school te maken heeft met betrokken ouders het eventuele
spijbelgedrag van jongeren beter aangepakt kan worden. En als er minder
gespijbeld wordt is het uiteindelijke resultaat dat er minder leerlingen de
school verlaten zonder diploma.
Spijbelen… 17
maart is het weer de dag van de leerplicht. Het doel van deze
dag is om de leerplicht onder de aandacht te brengen bij leerlingen, ouders,
scholen en andere betrokkenen. Het recht op onderwijs is in ons land goed
geregeld. Toch zijn er nog steeds jongeren die zonder diploma of
startkwalificatie van school gaan. Door tijdens de Dag van de Leerplicht meer
bewustzijn te creëren en jongeren te stimuleren door te zetten, is het de
bedoeling dat uiteindelijk schooluitval terug wordt gedrongen (bron: dagvandeleerplicht.nl).
Veel van de
minderjarigen die wij als Openbaar Ministerie op zitting krijgen spijbelen.
Vaak zien we dat een criminele carrière begint met spijbelen. Het begint met
een onschuldig eerste uurtje maar breidt zich uit tot dagen, weken en soms
maanden. “Ik vind het moeilijk om op tijd mijn bed uit te komen”, klinkt het
dan. Maar ze mogen wel tot laat gamen of op hun telefoon rommelen. Ik
weet niet hoe het bij jou thuis vroeger ging, maar mijn vader hield ’s avonds
in de gaten of het licht te lang aan was op mijn kamer, checkte of ik op tijd
sliep en maakte me ’s morgens wakker zodat er geen enkele mogelijkheid was om
niet op tijd op school te komen. Ik verbaas me dus ook met enige regelmaat als
ik ouders op zitting hoor zeggen dat ze er niets aan kunnen doen dat hun kind
’s ochtends niet op tijd opstaat (en dus te laat op school komt). Hoeveel
moeite doen deze ouders dan, hoe belangrijk vinden ze het dat hun kind een
opleiding af maakt, hoeveel verantwoordelijkheid voelen ze naar hun kind en hoe
betrokken zijn ze eigenlijk? Moeten deze ouders zelf nog opgevoed worden?
Overigens kreeg
ik op bij het schoolbezoek nog een ander uiterste te horen. Daar was een
leraar die had meegemaakt dat er een meisje moeilijk lopend bij een toets
binnen was gewandeld. Hij had haar gevraagd waarom ze zo moeilijk liep. Hij had
haar, nadat ze antwoordde, naar huis gestuurd, daar lag namelijk de baby op
haar te wachten waar ze die ochtend van was bevallen… Het ging hier overigens
om het plichtsbesef van de leerling zelf. Al kan ik me zo voorstellen dat in
dit geval de ouders misschien toch de school even hadden kunnen bellen om te
vertellen dat ze NIET naar de toets kon komen…
Reacties
Een reactie posten