"Keep On Movin' "

"Het laatste appbericht dat ze heeft gestuurd was in de familie-app-groep... de groep "pap, Jill en Claire"... Ik slikte de brok in mijn keel weg... mijn emotie overviel me enigszins toen ik de nabestaanden die tegenover me zaten antwoord gaf op de vraag of we haar telefoon hadden bekeken en met wie ze het laatst geappt had. Het was mijn eerste gesprek met nabestaanden nadat de dood zich in mijn eigen leven recent weer eens zo dichtbij had getoond. "Zouden ze het gehoord hebben dat ik zelf even naar adem hapte?" dacht ik. 

Voor me zat een vader die een paar maanden geleden plotseling de politie aan zijn deur had gehad. Ze kwamen hem het vreselijke bericht brengen dat zijn in het buitenland studerende dochter was omgekomen bij een verkeersongeval. Ik wist dat dit gesprek in mijn agenda stond toen ik weer aan het werk ging na het overlijden van mijn eigen broer. Ik zag er best tegenop, maar wist ook dat er geen ontkomen aan was. En ik was me ervan bewust dat wij als familie de dood aan hadden zien komen, deze mensen hadden dat niet.

"Hoe gaat het met je? Trek je het een beetje?" vroeg iedereen heel lief en bezorgd toen ik vier dagen na het afscheid, na een lang pinksterweekend, weer op kantoor verscheen. Weer aan het werk gaan leek me een prima afleiding. Het had me de afgelopen anderhalf jaar ook heel goed geholpen om met wat anders bezig te zijn dan met kanker, ongeneeslijk, behandelingen, scans en uitslagen. Onder andere het werk en mijn collega's hadden me geholpen om me de energie te geven die ik nodig had om op gezette momenten juist wel daar vol mee bezig te kunnen zijn, om te kunnen luisteren naar alle bijwerkingen, worstelingen, en de mooie, leuke, gezellige momenten extra te kunnen koesteren. Maar aan het werk gaan nu alles ineens definitief anders was was toch andere koek.

De eerste dagen voelden murw, leek het alsof ik in één of andere bubbel zat... Langzaam aan is dat al wel wat beter. Op de derde dag dat ik aan het werk was trok ik mijn toga weer aan en nam plaats in de zittingszaal. Gelukkig niet hele ingewikkelde juridische zaken die op het programma stonden. En in de eerste zaak verschenen de verdachten onverwachts allebei niet en nam hun advocaat voor hen de honneurs waar. Ik vond het wel even best, dat maakte het nog een stuk overzichtelijker. Gedurende de dagen die volgden kwam het besef dat ik anderhalf jaar lang op een hoog spanningsniveau had geleefd, met daarin nog pieken op de dagen dat er uitslag kwam van bloedonderzoek en scans. Dat spanningsniveau mocht nu omlaag. Toen de agenda-reminder "Uitslag scan" oppopte in mijn telefoon gaf dat gemengde gevoelens.... "Oh, dat hoeft niet meer... deze spanning is gelukkig weg" maar ook "shit, was dit er nog maar, want dan was hij er nog". 

Het blijft een logisch en bekend verschijnsel dat als er iets in je leven gebeurt dat grote impact heeft, het bevreemdend is om te merken dat de wereld om je heen gewoon door gaat. Dat er echt wel even wordt stil gestaan bij het verdriet dat je hebt en wat er zich allemaal heeft afgespeeld in je leven in korte tijd, maar dat daarna iedereen, inclusief jijzelf, op het werk en om je heen over gaat tot de orde van de dag. Telefoontjes beantwoorden, mail wegwerken, zitting voorbereiden, overleggen over onderzoeken, naar zitting gaan... de trein dendert verder. En dat terwijl privé de roller coaster met al het daarbij komende besef en verdriet tot stilstand komt, en emoties je plotseling kunnen overvallen.

En juist op dat werk ging ik dus in gesprek met mensen over de plotselinge dood van hun geliefde familielid. Toen de familie vroeg wat we allemaal wisten van haar laatste uren, waar we allemaal onderzoek naar hadden gedaan, kon ik een deel van de vragen beantwoorden. We wisten waar ze geweest was en tot op zekere hoogte met wie. Maar een deel kon ik ook niet beantwoorden. Simpelweg omdat onderzoek daarnaar doen niet nodig was voor ons strafrechtelijke onderzoek. Het is de taak van politie en justitie om uit te zoeken wie verdachte is in een zaak, en of er voldoende wettig en overtuigend bewijs is om deze persoon voor de rechter ter verantwoording te roepen voor het feit waar we hem van verdenken. "We snappen dat jullie niet al onze vragen kunnen beantwoorden, we nemen jullie dat ook niet kwalijk, maar we willen zo graag meer weten over haar laatste avond... voor onze eigen gemoedsrust, om alles wat er is gebeurd en om haar dood een plek te kunnen geven" zei één van de familieleden.

Ik kon ze dus onder andere vertellen dat het laatste contact een berichtje naar huis was geweest. Dat het allerlaatste contact via What's app met hen was geweest. Zij, wiens leven door dit gesprek met mij weer even stil stond, zij die haar nu zo ongekend misten en bij wie ze zo plotseling uit het leven was verdwenen.

Mijn brok in mijn keel? Die dook plotseling op omdat ik me besefte dat ik het voorrecht had gehad om dat allerlaatste moment aan zijn bed te zitten, als allerlaatste zijn hand vast te houden en hem zachtjes toe te kunnen fluisteren dat het goed was, dat hij los mocht laten, dat ik trots op hem was, van hem hield en dat hij boven werd opgewacht door iedereen die we al eerder hadden moeten laten gaan. Ik besefte me dat wij anderhalf jaar lang hadden geweten dat de dood steeds dichterbij kwam en daar ook over hadden kunnen praten. Deze mensen hadden niets van dit alles, die hadden verwacht dat hun dierbare weer levend terug naar huis zou komen met een mooie ervaring van studeren in het buitenland rijker.

Het enige dat ik ze kon bieden was dat zij de laatsten waren geweest op de What's app. Ik hoopte maar dat deze familieleden iets van rust konden vinden in dat idee... dat er niemand anders, niemand daarna, dat "voorrecht" had gehad... maar ik besefte ook dat dat in hun situatie zo totaal anders lag... en dat er eigenlijk helemaal geen sprake was van een "voorrecht". Het emotioneerde me dus dat ik ze niet meer kon vertellen over die laatste avond, over met wie ze nog plezier had gehad, en wie de laatste was die ze gedag zei... wie de laatste was geweest die haar hand had vast gehouden... Happen naar adem dus... Al geloof ik niet dat ze het door hadden... en dat was ook maar beter. Het draaide daar immers om hen en hun verdriet en zeker niet om mij! Ik was weer aan het werk... zat op de trein die weer verder denderde. 

P.S. de namen zijn gefingeerd.

Kijk en Luister Soul II Soul - Keep On Movin'

Reacties

  1. Ontroerend verhaal. Treffender schets van de wereld mét en die zonder toga aan, zie ik nu even niet. Mooi beschreven. Ik was gisteren als (belangstellend) 'publiek' bij deze zitting, dus las je verhaal met speciale blik. En ja, tijdens de slachtofferverklaringen, zag ik zelfs bij in ieder geval één van de rechters ook de emoties door de professionele look heen sijpelen.....Dank je wel, Daniëlle, voor dit en andere blogs en ga zo door. Tot ziens in de rechtzaal! Groet, Kees Berger

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dank je Kees. Volgens mij zie ik je vaker in de zaal, dat zouden meer mensen moeten doen, het is zo interessant om te zien hoe strafzaken op zitting behandeld worden en hoe het daar niet alleen maar gaat om wetsartikelen maar vooral om mensen met gevoelens en emoties. Tot een volgende keer, grt Gabriëlle 😉

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Gabrielle, dat zouden zeker meer mensen moeten doen! Aan jou ligt het niet, jij bent in ieder geval een goede ambassadrice voor jouw beroepsgroep door erover te bloggen. Overigens zijn sommige links naar het afsluitende liedje niet 'actief'. Kijk daar eens naar, want dat vind ik wel zo bijzonder! Jammer als ze dan niet werken. IK hoop je zeker weer te zien bij de uitspraak van de dood- en doorrijder van afgelopen donderdag, of bij een volgende gelegenheid, als je donderdag 22/8 andere taken hebt. Hartelijke groet, Kees

      Verwijderen

Een reactie posten