"Pots of Gold"

De drukte neemt weer toe, de zittingen gaan weer bijna allemaal door. Hebben we onze weg gevonden in het "nieuwe normaal"? Zittingszalen zijn ingericht met plexiglas schotten tussen de rechters. Op alle tafels staat desinfecterende handgel. Kannen water zijn vervangen door flesjes water. Toch geldt er op het parket nog steeds "Thuiswerken, tenzij je echt op kantoor moet zijn". Dus ga ik veelal vanuit huis naar de zittingszaal en daarna weer terug naar mijn werkkamer thuis. Intussen heb ik alweer twee keer mogen genieten van een avondje uit eten en zijn de eerste glazen wijn op een terras ook alweer genuttigd. Ik voel nog wel wat weerstand bij mezelf ten aanzien van weer echt hele erge drukte. Geleidelijk aan is het hardlopen tussen de middag ook alweer bijna niet meer haalbaar. Of geef ik het minder prioriteit? 

Voor zoonlief komt het einde van het schooljaar in zicht. Intussen is zijn ritme ook weer anders. In de ochtenden online les, in de middagen, op woensdag na, naar school. En er komt een afsluitende toetsweek aan. Onze geplande moeder-zoon-roadtrip in de Verenigde Staten hebben we eigenlijk al uit ons hoofd gezet. Al is het nog wachten op een annulering van de vlucht. Toch kom ik ook nog niet toe aan het bedenken wat een alternatief kan zijn. Het enige wat ik voor ogen heb is al die zittingen die weer opdoemen in mijn agenda. En ze daarna weer afstrepen als ze gedaan zijn.

Door Corona zijn er veel zittingen uitgevallen. Zittingen waar het gaat om verdachten die wachten op het wel of niet veroordeeld worden en een straf krijgen, slachtoffers die wachten op vergelding van wat hen of hun dierbare is aan gedaan en mogelijk een schadevergoeding daarvoor. Ze moeten dus nu nog langer wachten voordat ze weten waar ze aan toe zijn.

Voor mij is het werk, maar wat als je rondloopt met het onheilspellende gevoel dat er mogelijk iets boven je hoofd hangt waardoor je leven op zijn kop kan komen te staan? Veelal hebben verdachten dat natuurlijk aan zichzelf te danken. We gaan over het algemeen pas naar zitting met een zaak als we vinden dat er zoveel bewijs in zit dat dat kan leiden tot een veroordeling. Maar soms ga je ook naar zitting omdat je wilt dat de rechter zich uitlaat over een juridisch vraagstuk.

Toch loopt het soms op zitting anders dan je vantevoren hebt ingeschat. Zo ging ik deze week naar zitting met een zaak waarin drie mannen verdacht werden van openlijk geweld tegen personen. Slachtoffers waren een vader en zoon die beiden mishandeld waren door deze mannen. Een vierde man was intussen al veroordeeld voor het mishandelen van de zoon door hem met een hamer op het hoofd te slaan. Hij had een gevangenisstraf van 2 jaar gekregen.

De vechtpartij had plaats gevonden in juli 2018. De mannen hadden dus al best een tijd moeten wachten op deze zitting. Aanleiding zou een buurtfeest zijn geweest waar het slachtoffer ijs had besteld maar niet had gekregen doordat een vrouw daar een stokje voor had gestoken. De man had geïrriteerd de uitnodiging van het buurtfeest naar haar gegooid. Blijkbaar was dat aanleiding voor haar familie om later op de dag aan de deur te gaan bij het latere slachtoffer. Daar was het op straat uit de klauwen gelopen. En naast de al eerder veroordeelde man werden de namen van deze drie mannen genoemd als de mannen die de klappen hadden uitgedeeld. De namen werden genoemd door vader en zoon, en door familieleden van hen. Een objectieve getuige kon eigenlijk alleen verklaren over het incident met de hamer. En een andere objectieve getuige had staan filmen met zijn telefoon en die filmpjes aan de politie gegeven.

Wettig had ik het bewijs zeker, ik had namelijk twee aangiftes (vader en zoon) en drie personen die verklaarden dat al deze mannen betrokken waren geweest. En ik had letselverklaringen van artsen die bij de slachtoffers verwondingen hadden gezien. Maar bij het bekijken van de filmpjes, wat ook op zitting nog eens uitgebreid werd gedaan door de rechtbank, in aanwezigheid van de verdachten en hun advocaten, zag je echt wel dat er schermutselingen waren geweest, maar het daadwerkelijk uitdelen van de klappen kon je niet zien omdat daar de bladeren van een boom het zicht ontnamen. Dus wie wie had geslagen en welke klappen raak waren geweest was gewoonweg niet zichtbaar. Daarnaast kwamen de verklaringen die deze mannen noemden allemaal van familieleden van de slachtoffers. Hoe objectief was dat als je op de beelden het niet precies kon zien? Het enige wat je echt goed kon zien was de klap op het hoofd met de hamer. Maar degene die dat had gedaan was daarvoor al veroordeeld en dat stond nu ook niet ter discussie.

Ging ik dus naar zitting met de intentie om straffen te eisen voor deze mannen, gaandeweg begon ik toch steeds sterker te twijfelen. Ook naar aanleiding van hun verklaringen. Dat het een idiote toestand was geweest, waar mensen over iets onzinnigs als de irritatie over het wel of niet krijgen van een ijsje verhaal waren komen halen, stond vast. En het letsel was ook niet zomaar uit de lucht komen vallen. Maar ik twijfelde over wie nou precies welke klappen had uitgedeeld en of deze mannen dat wel echt gedaan hadden. En bij twijfel niet inhalen, leerde ik tijdens mijn rijlessen lang geleden. Bij twijfel dus vragen om een vrijspraak. Het moet immers gaan om wettig EN OVERTUIGEND bewijs. En de overtuiging ontbrak wat mij betreft.

De mannen hadden dus bijna twee jaar moeten wachten op deze zitting. Wat zou ik graag willen dat het anders was en sneller ging. Maar we hebben zoveel zaken liggen en de rechtbank heeft nou eenmaal ook grenzen aan wat ze aan zittingscapaciteit hebben. En nu door Corona gaat het in sommige gevallen dus nog langer duren... de oplossing zou kunnen zijn dat mensen geen strafbare feiten meer plegen. Maar helaas is dat een utopie.

Toch blijf ik hopen dat "het nieuwe normaal" en alles wat daaraan vooraf ging, mensen iets meer heeft doen beseffen dat je dingen moet koesteren, lief moet zijn voor elkaar en dat je op sommige momenten de afslag moet nemen die rust brengt. Ik schreef er in mijn vorige blog al over... niet altijd maar door denderen in oude gewoontes maar soms op dat kruispunt een ander weg inslaan. En ook als het dan weer drukker wordt toch nog even een moment van reflectie pakken. We kunnen wel altijd potten met goud willen najagen maar het hier en nu kan ook heel bevredigend zijn. Die andere weg... mij bevalt het goed... en het brengt me veel moois!

Kijk en luister Mamas Gun - Pots of Gold