“(Don’t) Give hate a chance”

“ Wat moet ik nu, het is vrijdagavond en mijn kind huilt. Hij wil maandag niet naar school omdat hij gepest wordt” Een noodkreet van een mij bekende moeder op Facebook. De schooldirectie was er niet zo blij mee dat deze moeder dit op de social media plaatste. Want ook al was het anoniem en werden er ook in de reacties geen namen genoemd, het was duidelijk dat meerderen het probleem herkenden. Maar de moeder was ten einde raad omdat ze het probleem al diverse keren had aangekaart op school en het gevoel had geen gehoor te krijgen.

Pesten, het is een bekend probleem onder kinderen. Het is soms ook heel ingewikkeld een onderscheid te maken tussen pesten en plagen of ruzie maken. Ook ik heb mijn zoon wel eens langere tijd ’s avonds huilend in bed gehad omdat hij gepest werd. Thuis komen met een blauwe duimnagel omdat een jongetje vond dat hij met een steen, op een onbewaakt ogenblik tijdens het buitenspelen, erop los moest slaan. Of bloed in zijn neus omdat er met een stokje in zijn neus was geprikt. Maar mijn “engeltje’ is ook soms een bengeltje en in andere groepssamenstellingen kan hij ook echt wel eens een plaaggeest zijn.  Niet ieder ouder lijkt zich dat te realiseren of in te willen zien over zijn of haar eigen kind. Ik hoor sommigen zeggen “ach, het zijn gewoon jongens” terwijl ik uit andere hoeken hoor dat het kind in kwestie echt flink kan pesten.
Ik heb er in ieder geval uitgebreide gesprekken met mijn zoon over. Om samen te praten over dingen die hij grappig vindt maar die mogelijk door andere kinderen niet als grappig worden ervaren. Ook bespreek ik met hem hoe hij zich voelt als hij gepest wordt en andere kinderen naar hem toe te lang doorgaan met gedrag waar hij zich niet fijn bij voelt. Dit soort gesprekken zijn naar mijn idee belangrijk om het bewustzijn te stimuleren.

Pesten is niet iets wat voorbehouden is aan kinderen. Ook volwassenen worden slachtoffer van pesten en treiteren. Stel je voor hoe het moet zijn als je buurman in de flat waar je woont soms urenlang op de verwarmingsbuizen staat te tikken. Of elke keer als je naar buiten stapt de tuin in rent en naar je sist. Of de volwassen buren lijm in het slot van je tuindeur spuiten. Of als de buren de honden niet stil kunnen houden en je de hele dag geblaf hoort.  Of als je auto regelmatig bekrast wordt. Volwassenen kunnen elkaar het leven heel zuur maken, waarbij mensen tot wanhoop gedreven worden, bang worden en soms ook lichamelijke klachten krijgen.

Vanuit mijn werk ben ik betrokken bij de Amsterdamse treiteraanpak. De Treiteraanpak is een werkwijze om gevallen van intimidatie in de woonomgeving tegen te gaan. Het gaat hierbij niet om gewone burenruzies, maar om structurele treiterijen, bedreigingen en overlast gericht tegen een specifiek persoon of huishouden. De aanpak moet er voor zorgen dat slachtoffers zich beschermd weten door de overheid en dat daders worden aangepakt. Als andere oplossingen niet werken, moet het uiteindelijk de dader zijn die (gedwongen) verhuist in plaats van het slachtoffer. (bron: gemeente Amsterdam). Het is bijzonder om te zien hoe diverse partijen zeer regelmatig aan tafel zitten om samen te komen tot beslissingen in zeer ernstige treitergevallen in de stad. Leven in een grote stad als Amsterdam vraagt tolerantie ten opzichte van elkaar, maar helaas lukt dat niet iedereen. En lang niet altijd is er echt de vinger op te leggen waar het nou precies is misgegaan. Wat we in ieder geval zeker weten is dat irritaties niet uit de klauwen moeten lopen zodat men elkaar het leven totaal zuur maakt. Het is een flinke klus, het kost tijd dus ook geld, maar het is prettig als je ziet dat de rust in een buurt terug keert als de “boosdoeners” weg zijn.
De eerder genoemde moeder heeft overigens, ondanks de woede bij de directie van de school, uiteindelijk wel voor elkaar dat het probleem is aangepakt. Er zijn in de klas gesprekken gevoerd en er wordt in lesmethodes aandacht aan besteed. Een van de methodes die op school wordt gehanteerd is de vreedzame school, een lesprogramma waarbij de klas en de school als een leefgemeenschap wordt beschouwd. Waarin kinderen zich gehoord en gezien voelen, een stem krijgen, en waarin kinderen leren om samen beslissingen te nemen en conflicten op te lossen (bron:de Vreedzame school). Laten we hopen dat dit soort lesprogramma’s van onze kinderen tolerante volwassenen maakt en ze nooit als treiteraars hun leefomgeving gaan terroriseren.

Reacties

Een reactie posten