"Talk About It"

 "The Boy, the mole,
the fox and the horse"-
Charlie Mackesy

Hij keek, enigszins in paniek, eerst naar links waar zijn advocaat zat en vervolgens naar rechts waar  zijn moeder zat. De 16-jarige Nathan werd door de kinderrechter geconfronteerd met een appbericht dat de politie in zijn telefoon had aangetroffen. "Ik heb 't weer verkloot en nu ben ik misschien zelfs kk hard de lul. Was geen eens een vrouw maar ja een jongen van 16. En we hadden niet eens een steekwapen. Maar we waren wel met ze 5en om die tijd daar en we hebben zoiets gedaan. Ja niemand is gepakt behalve Sem. Dus als hij me snitcht ben ik de lul anders niet. Maar vorige keer heeft hij dat ook gedaan. We liepen naar een jongen toe die was met een meid en we zeiden gwn van geef je tas".

Het was me onduidelijk of Nathan van zijn advocaat had gehoord dat dit in het dossier zat. Hij wist duidelijk niet hoe hij moest reageren hierop. Nathan werd verdacht van het, samen met 3 andere jongens, beroven van een jongen en meisje van 14 en 13. Het was bij een poging gebleven want er kwamen mensen langs lopen waardoor de groep jongens zonder buit was weggerend. Maar de jonge slachtoffers waren doodsbang geweest toen de groep jongens om hen heen was komen staan en ze niet weg konden. 

Nathan ontweek het antwoord, had geen idee hoe hij de confrontatie van de rechter moest pareren. Maar de kinderrechter liet zich niet om de tuin leiden en stelde nogmaals de vraag wat dit bericht in zijn telefoon dan precies betekende. Het antwoord bleef uit, maar de paniek in zijn ogen leek groter te worden. Moeder en de advocaat leken steeds moedelozer te worden. 

Nathan is niet echt een prater, vertelde moeder. Vader en moeder zijn gescheiden en Nathan heeft al een paar jaar weinig contact met zijn vader, het komt op moeder aan. Doordat hij eerder was veroordeeld, werd hij begeleid door de jeugdreclassering en leerde hij wel iets meer te vertellen. Maar het was nog steeds niet echt veel. Bij die eerdere veroordeling was er ook een voorwaardelijke straf opgelegd van twee maanden jeugddetentie. Als Nathan in zijn proeftijd van twee jaar na die eerdere veroordeling nogmaals met politie of justitie in aanraking zou komen voor een nieuw feit, zou hij dus twee maanden de jeugdgevangenis in moeten. En precies dat was waar Nathan nu als de dood voor was. En hij dacht dus blijkbaar dat je lippen stijf op elkaar houden dan maar het slimst was. 

Intussen zat het meisje dat op straat geconfronteerd was met Nathan en zijn vrienden, samen met haar ouders in de zittingszaal. Door het hele gebeuren had ze diverse gesprekken met een psycholoog gehad om haar angst kwijt te raken. Ze had lange tijd last gehad van het voorval, slecht slapen, sombere gevoelens, en bang als ze de straat op ging. De gesprekken met de psycholoog hadden haar goed geholpen. En had ze bij de zitting van een van de medeverdachten het aan de rechter overgelaten om haar slachtofferverklaring voor te lezen, dit keer durfde ze het zelf. Dapper las ze voor wat ze tijdens en na de confrontatie op straat met het groepje van Nathan allemaal had gevoeld en gedacht, en hoe ze daarvoor in therapie was gegaan. Praten dus... dat hielp haar bij de psycholoog en ook nu om Nathan te laten weten wat hij had veroorzaakt.

"The Boy, the mole, the fox
and the horse" -
Charlie Mackesy

Toen ik aan de beurt was om met Nathan in gesprek te gaan, stelde ik hem de vraag of hij het misschien een goed idee vond om even met zijn advocaat de gang op te gaan en te overleggen. Ik zei erbij dat er in mijn ogen een flinke stapel bewijs lag en dat ik me afvroeg of geen uitleg geven over het appbericht in zijn telefoon nou wel zo slim was. Ze vertrokken naar de gang, samen met moeder, en kwamen naar enkele minuten terug. De rechter nam het woord en stelde Nathan de vraag of hij nog iets wilde zeggen... Met horten en stoten kwam eruit dat hij er toch bij geweest was, dat hij mogelijk ook wel dreigende woorden had gebruikt en dat hij samen met de anderen had geprobeerd om spullen af te pakken van de twee jonge tieners. Het luchtte duidelijk op... al wijdde hij verder niet heel uitgebreid uit over het gebeuren. Maar dat hij erbij was geweest en een rol had gespeeld ontkende hij niet meer.

Toen ik een straf moest eisen, meldde ik als eerste dat ik de rechter niet zou vragen om Nathan de twee maanden jeugddetentie die hij eerder voorwaardelijk had gekregen ten uitvoer te leggen. Ik zag nog meer opluchting bij Nathan. Ik maakte hem duidelijk dat ik het heel goed van hem vond dat hij uiteindelijk toch was gaan praten en eerlijk was geweest, en dat ik daar ook in mijn eis rekening mee zou houden. Ik eiste een werkstraf van 100 uur voor Nathan, en daarnaast in plaats van die twee maanden jeugddetentie de omzetting daarvan in 60 uur werkstraf. Kortom, 160 uur werken in je vrije tijd naast naar school gaan. En hij moest de kosten vergoeden die het meisje had moeten maken voor het in gesprek gaan met een psycholoog. 

De rechter deed meteen uitspraak en ging mee in mijn eis. 

In de middag sprak ik de moeder van het meisje nog even. Ze hadden achterin de zaal de gezichtsuitdrukking van Nathan niet gezien toen hij geconfronteerd werd met het appbericht uit zijn telefoon, maar ze hadden wel gevoeld dat de spanning om te snijden was geweest. Ouders en dochter waren tevreden met wat er uit gekomen was. Ze waren blij met hoe de politie alles had aangepakt en hoe de jongens voor de rechter hadden moeten komen. Ook de straf vonden ze helemaal op zijn plek, en dat het geen gevangenisstraf was geworden begreep ze ook volledig. Nathan zou er niet beter van worden als hij vast zou komen te zitten, dan zou school vastlopen, zou hij tussen jongens komen te zitten die hem misschien verder de ellende in hadden kunnen helpen, en mogelijk zou hij verharden. Nathan, geen prater... maar komt met begeleiding hopelijk uiteindelijk terug op het rechte pad, en wie weet gaat hij inzien dat praten juist wel kan helpen.  

Kijk en luister Jake Isaac - Talk about it

P.S. Uiteraard is Nathan niet de echte naam van de verdachte