"Children's crusade"

Broodtrommel? Check! Melk en Limonade? Check! Fruit? Check! Alles in de schooltas? Check! Mijn tienjarige blonde ventje lacht me toe en na meerdere keren hem achter zijn vodden aan zitten kunnen we gaan, op weg naar school. En ik dan door naar mijn werk. Het is elke ochtend weer een race tegen de klok maar als hij dan veilig op school is afgeleverd, ik nog een zoen heb gekregen in de klas bij het afscheid (hoe lang zou dat nog zo blijven??) ben ik blij dat ik het weer gehaald heb en mijn weg naar werk kan vervolgen.

In mijn tas begint mijn telefoon al te trillen, de mails stromen binnen. Maar dat komt later, eerst op kantoor snel mijn dossiers en wetboeken bij elkaar pakken, toga en bef mee en op weg naar de zittingszaal. Als officier van justitie doe ik, namens het Openbaar Ministerie, veel kinderzittingen. Zaken waarin kinderen verdacht worden van het plegen van strafbare feiten. Van winkeldiefstallen tot straatroven, mishandelingen en noem maar op wat allemaal volgens onze wetgever niet mag.

Vandaag moet een 16-jarig meisje voor de rechter komen. Ze is gedagvaard omdat ze samen met 2 jongens een scooter heeft gestolen. Ze komt binnen met haar vader, haar stiefmoeder, de mevrouw van de Raad voor de Kinderbescherming en haar voogd van Bureau Jeugdzorg.

Susan heeft de scooter samen met haar stiefbroertje en een vriendje van hem gestolen. Het gaat niet goed met haar. Haar ouders zijn gescheiden toen ze zeven was en tot een paar maanden geleden woonde ze bij haar moeder zonder contact te hebben met haar vader. Maar haar moeder werd ongeneeslijk ziek en overleed. En van de ene op de andere dag moest ze bij haar vader gaan wonen. Een man die ze eigenlijk totaal niet kende. Die in de afgelopen jaren een nieuw gezin had gevormd met zijn nieuwe vrouw en haar zoon, en die eigenlijk samen met zijn vrouw helemaal niet zat te wachten op Susan.

Vader en zijn vrouw laten dat ook merken op zitting. Hij neemt Susan kwalijk dat ze nog helemaal geen geld aan hem heeft betaald. Hij heeft immers de schade van de scooter vergoed. Zijn stiefzoon is tenminste zo “netjes” opgevoed dat hij alles al heeft terugbetaald! Maar Susan, het is eigenlijk een vreemde voor hem en dat verbaast hem ook nog. De rechter legt Susan voor dat het de eerste keer is dat ze in aanraking is gekomen met politie en voor moet komen op een strafzitting. Vader staat op en neemt het woord “Nou meneer de rechter, dat komt hooguit omdat er verder geen aangifte is gedaan. U moest eens weten hoeveel mensen er al aan de deur zijn geweest die zeggen dat Susan iets van ze gestolen heeft”.  De rechter laat vader uitpraten, maar ziet ook in hoe pijnlijk het is dat Susan helemaal geen steun krijgt van haar vader, hij haar eigenlijk alleen maar verder onderuit haalt.

En Susan zelf…? Susan is 16 en worstelt met haar intense verdriet omdat haar moeder er niet meer is. Susan voelt zich ontheemd, woont bij een wildvreemde man in huis en een boze stiefmoeder…En niemand die haar daar thuis begrijpt of opvangt. Ze wordt gezien als een vreemde indringer in het gezin. Gelukkig heeft ze wel een goede voogd van bureau jeugdzorg die Susan al jaren kent doordat ze ook moeder hielp bij de opvoeding. Susan krijgt een werkstraf, maar gelukkig deels voorwaardelijk en verdere hulp bij het verwerken van haar verdriet en het leren zelfstandig te wonen. Het arme kind, wat een verdriet, en wat een onmacht. Ze is beter af als ze onder begeleiding zelfstandig leert wonen, in de huidige gezinssituatie gaat ze niet gelukkiger worden. Wel wordt er ook voor gezorgd dat er begeleiding komt in het contact opbouwen met vader. Ook hij moet leren hoe hij om moet gaan met zijn dochter en haar verdriet.

Kinderen die bij de rechter komen, er zit vaak zoveel leed achter. Het is niet alleen maar dat rotjong dat te ver gaat in kattenkwaad uithalen, of die puber die al van kinds af aan afstevent op een carrière als beroepscrimineel. Uiteraard zitten zij er ook tussen, maar ook bij hen is er vaak achterliggende problematiek waardoor ze de verkeerde keuzes maken. Net als Susan die één keer de fout in is gegaan en met twee jongens samen zich heeft laten verleiden tot het stelen van een scooter.

Mijn toga gaat weer uit en aan het einde van de dag richting huis. Op naar mijn blonde ventje...Ook hij is kind van gescheiden ouders. Dat reken ik mezelf aan, dat was nooit de bedoeling toen hij geboren werd. Een ongevraagde ballast die hij met zich meedraagt omdat zijn vader en ik besloten uit elkaar te gaan. Maar gelukkig zitten we op één lijn als het gaat om opvoeden en ziet hij ons allebei veel. Wij zijn geen van beiden een vreemde voor hem. Hij is bij ons allebei thuis.

Eenmaal op de BSO staat hij lachend op me te wachten en vliegt me in mijn armen. Lege broodtrommel? Check! Alles in de schooltas? Check!

En na hem meerdere keren achter zijn vodden aan te zitten over het aandoen van zijn schoenen en jas kunnen we gaan, op weg naar huis!

Luister naar Sting - Children's crusade