Op 8 augustus is
het 20 jaar geleden dat mijn vader overleed. Ik was begin 20, had net mijn
HEAO-diploma op zak en stond aan het begin van mijn rechtenstudie. Ik had het
gevoel dat het fundament onder me vandaan geslagen werd en weet ook nog goed dat ik op dat moment dacht
“ok, vanaf nu moet ik het alleen doen en moet ik sterk zijn!”. Dus ik ging aan
de slag. Was ik in de jaren ervoor een feestvierende studente geweest die
genoot van het zorgeloze leven, vanaf dat moment werd ik serieus en legde
mezelf op dat ik bij rechten al mijn tentamens in één keer moest halen en het
liefst in een hoger tempo dan de vier jaar die ervoor stond. Het lukte me, in
ongeveer 3,5 jaar was ik klaar. En ik belandde in de RAIO-opleiding waar ik
tijdens mijn opleiding bij de civiele sector van de rechtbank achteraf gezien tegen
de grenzen van mijn kunnen aan zat door de druk die ik mezelf oplegde en de
gedachte dat ik sterk moest zijn.
Als je nog jong
bent en er gebeuren ingrijpende dingen in je leven kan dat een leven lang
impact hebben. Ik heb tot 1995 een zorgeloze jeugd gehad. Maar ik zie genoeg
kinderen op zitting die dat niet hebben. Recent las ik in de rapportage van de
Raad voor de Kinderbescherming over een inmiddels 18-jarige jongen die ik op
zitting zou treffen. De rapportage was heel summier omdat men op geen enkele
manier in contact had kunnen komen met de jongen. Zijn moeder was benaderd,
vader is niet echt in beeld, maar moeder had ook al enige tijd geen contact
meer met hem. Ze gaf aan dat hij inmiddels achttien is en ze zich niet meer
verantwoordelijk voor hem voelde. Maar de vraag die in me opkwam was hoe verantwoordelijk
ze zich daarvoor had gevoeld toen ik las dat ze zelf vast had gezeten vanwege
drugsbezit. En dat ze daardoor haar huis was kwijtgeraakt. Vervolgens hadden ze
een periode bij oma gewoond maar ook daar moest het gezin weg. De woning werd
ontruimd vanwege een huurachterstand. Toen ik het zo las was er dus zowel letterlijk
als figuurlijk geen fundament geweest.
Dat fundament van
een veilige thuisbasis, ik ben het inmiddels zelf voor mijn eigen kind. En ik
hoop dat zijn vader en ik dat veel langer voor hem kunnen zijn dan tot het
moment dat hij begin twintig is. Toch merk ik stiekem nog steeds dat ik verlang
naar dat veilige fundament voor mezelf en hoe belangrijk het dus is. In de
afgelopen jaren heb ik het gevoel gelukkig wel weer een keer mogen ervaren door
een bijzonder iemand op mijn pad te treffen. Al vind ik het doodeng om het toe
te laten en iemand dichtbij te laten komen, bang dat het weer onder me vandaan
geslagen zal worden. En dan ben ik
iemand die eigenlijk niet mag klagen, ik ben gezond, mijn kind is gezond, mijn
ex en ik zijn het eens over de opvoeding van onze zoon, ik heb veel lieve familie, vrienden en vriendinnen, een mooie baan met vast inkomen en een fijn huis. Maar
hoe moet dat dan met zo’n jongen die pas 18 is, rond zwerft, geen opleiding
heeft afgemaakt, geen contact meer heeft met zijn ouders en nog zo aan het
begin van alles staat…?
Reacties
Een reactie posten