Een dag voor de reünie had ik Hektor op zitting. Hektor,
17 jaar, had ondanks veel schoolverzuim afgelopen jaar zijn VMBO-T diploma
gehaald en deed nu 4HAVO. Daarna zou hij VWO gaan doen want hij wilde naar de
universiteit. En als het niet via het VWO zou lukken ging hij via een
propedeuse HBO op de universiteit proberen te komen. Hij wilde geneeskunde of
bedrijfskunde gaan doen. Hektor moest bij de kinderrechter komen omdat zijn moeder aangifte
tegen hem had gedaan van mishandeling en bedreiging. Aangezien ouders in het
jeugdstrafrecht ook worden opgeroepen om bij de zitting aanwezig te zijn was
moeder ook aanwezig. Maar Hektor was daardoor extra nerveus en wilde liever dat
zij bij de behandeling van de feiten niet in de zaal zou zijn. De dag ervoor
was er een civiele zitting geweest die was gegaan over het ouderlijk gezag. Het
verzoek was ingediend of moeder uit het gezag kon worden gezet en zijn zus van
32 daarvoor in de plaats het gezag kon krijgen. De beslissing op dat verzoek
moest nog komen. Moeder was op die zitting niet geweest en had zich niet verzet
tegen het verzoek.
Het incident waar we nu voor in de zittingszaal waren had zich afgespeeld bij moeder thuis. Oma was er ook bij geweest. Hektor woonde
intussen bij zijn zus maar kwam bij moeder wat spullen halen. "Mijn oma en
mijn moeder doen eigenlijk mijn hele leven al abnormaal tegen me", zei
hij. Hij had een fotoboek mee willen nemen naar zijn zus waar allemaal foto's
van hem en zijn zus in zaten. "Mijn moeder zegt altijd al dat mijn zus en
ik lelijk zijn dus ik nam het boek mee omdat ze dan ook niet meer naar onze
gezichten hoefde te kijken" redeneerde Hektor. Maar moeder wilde dit niet
en er ontstond een worsteling. Zowel oma als moeder hadden het over een mes
gehad. Hektor ontkende ook niet dat er een mes in het spel was geweest maar
vertelde dat hij het van zijn moeder had afgepakt omdat zij er mee had staan
zwaaien en had gezegd dat ze hem en zichzelf zou doodmaken. Het klonk alsof
zich daar die middag een hectische licht hysterische situatie had voorgedaan
met twee schreeuwende vrouwen en een puber die alleen maar weg wilde omdat hij
zich niet veilig voelde. Hij had via het keukenraam weg proberen te komen omdat
in de gang moeder op de grond was gaan liggen om hem tegen te houden. Bij het
behandelen van de persoonlijke omstandigheden was moeder weer in de zaal. Een
vrouw die niets wilde zeggen over haar zoon, ook niet echt de kracht en
capaciteit daarvoor had. Een timide vrouw die ook allemaal niet leek te snappen
wat er nou precies was gebeurd en gebeurde. Ze had de aangifte wel in proberen
te trekken maar gelet op de problematiek die hier in dit gezin schuilging was
het toch niet echt raar dat de zaak op zitting was gezet. Zo kon er goed
onderzoek gedaan worden door de Raad voor de Kinderbescherming naar de
situatie. En ook jeugdzorg was intussen zeer daadkrachtig betrokken.
Er was op zich voldoende wettig bewijs in de zaak, maar ik had op geen
enkele manier de overtuiging dat Hektor zich daar had schuldig gemaakt aan
strafbare feiten. Ik vroeg een vrijspraak. Ik vertelde hem dat ik hem een hele
leuke jongen vond en dat als ik zijn moeder was ik zo ontzettend trots op hem
zou zijn. Deze jongen zat in een zeer belabberde thuissituatie, woonde intussen
bij zijn zus, was nooit eerder met politie en justitie in aanraking gekomen en
had prachtige vastberaden toekomstplannen. Er was geen twijfel mogelijk dat deze jongen het
allemaal voor elkaar zou gaan krijgen. Zo veel ellende en dan toch zo sterk
zijn en zo je best kunnen doen. De
rechter sprak hem ook vrij, moeder had tranen van opluchting en blijdschap.
Op de HEAO worstelde ik met vakken als bedrijfseconomie
en statistiek. Als de universiteitsbibliotheek dicht ging verplaatste ik naar
mijn studentenhuis en zat ik tot diep in de nacht in mijn kamer nog verder te
blokken voor tentamens. Als ik dan naar huis belde zei mijn vader altijd “Beter
dan je best kun je niet doen meisje!”….
Marion, Richard, Jan Paul en alle anderen die op de
reünie waren, we hebben allemaal ons best gedaan en ons diploma gehaald.
Misschien hadden zij ook wel ouders die zeiden dat je niet beter dan je best
kunt doen. Ik gun het Hektor ook zo als hij verder gaat en al zijn plannen waar
gaat maken…. Maar we zijn hier alleen, vanaf de dag dat je geboren wordt,
helemaal tot aan het end, nergens iemand die de route weet, ’t is alles wat je
doet en deed…
p.s. Richard, ik heb mijn belofte bij deze ingelost… ;-)
Reacties
Een reactie posten