"New Day - Brand New Start"

Dreamschool, ik schreef er al eens eerder een blog over omdat het een van mijn favoriete programma's is, al seizoenen lang. Wat was ik dus vereerd toen ik gevraagd werd om in seizoen zes docent te zijn en twee lessen te mogen verzorgen voor een groep vastgelopen jongeren. 

Jongeren die niet meer naar school gaan, die geen ritme meer hebben, die te maken hebben gehad met gescheiden ouders, sommigen met geweld, misbruik, zich ontheemd voelen, niet meer weten hoe ze de draad weer op moeten pakken terwijl ze dat allemaal wel willen. Jongeren die vast zitten in gedragspatronen en waarbij het ze niet meer lukt die te doorbreken. Vervolgens zijn ze dan zo dapper om zich aan te melden voor Dreamschool, wetende dat ze daar tegen hun grenzen aan gaan lopen, uitgedaagd worden die over te gaan, te verleggen, en dat heel Nederland op tv kan gaan meekijken hoe ze terugvallen in die patronen. Hoe ze in de weerstand schieten waardoor nou niet bepaald altijd hun meest sympathieke zelf naar boven komt. En ik mocht deze jongeren twee keer een uur gaan bezig houden. 

Samen met de redactie stelde ik mijn lessen samen. Ik wilde de leerlingen niet achter tafels hebben zitten, want uit eerdere seizoenen had ik gezien dat ze, als ze het saai vinden of moe zijn, demonstratief hun hoofd daarop te rusten legden. Ik wilde niet voor de klas staan, ik wilde tussen de leerlingen in zitten. Dus ik stelde de redactie voor om voor mijn les een kring met stoelen neer te zetten. 

Mijn eerste les zou ik dilemma's bespreken met de leerlingen, uiteraard na eerst te vertellen dat ik officier van justitie ben. Dilemma's waardoor zou blijken dat je zelf vaak, door de juiste keuze's te maken, ervoor kan zorgen dat je niet met politie of justitie in aanraking hoeft te komen. En dan kan het om hele simpele keuzes gaan: als je naar een feest wilt, maar je hebt niets om aan te doen en geen geld om iets nieuws te kopen, laat je je dan verleiden iets te stelen omdat je vriendin dat ook doet? Als je veel geld kan verdienen met het afleveren van een pakketje drugs, kun je dan de verleiding van dat grote bedrag weerstaan en voor een kleiner bedrag bij de supermarkt gaan werken om zo aan je geld te komen?

Aan het einde van de les gaf ik de jongeren een huiswerkopdracht mee: schrijf een brief vanuit de positie van dader of slachtoffer aan diegene door wie je slachtoffer of bij wie je de dader was. Dat hoefde niets te maken te hebben met strafrecht. Dat kon ook een brief zijn aan de personen die jou hadden gepest vroeger, of die jij had gepest. Of aan je ouders omdat jij het slachtoffer was geworden van hun (vecht)scheiding. Ik gaf ze deze opdracht omdat ik zie hoe het slachtoffers of daders helpt in de verwerking als ze hun emoties op papier zetten. En ook omdat ik zelf altijd ervaar hoe het mij helpt om dingen op papier te zetten die impact hebben in mijn leven. En er was geen twijfel dat deze leerlingen genoeg hadden om over te schrijven. In de les vertelde ik ze dat het mij ook heel erg had geholpen om te schrijven over het ziekteproces en de dood van mijn jongste broer. Hiermee had ik dit voor mezelf redelijk een plek kunnen geven. 

Het waren twee bijzondere lessen, althans, zo ervaarde ik het. Na de eerste les wilde twee leerlingen nog even apart met me praten, in de tweede les vertrouwde één van de leerlingen mij toe om een hele kwetsbare brief, die ze had geschreven in het kader van de huiswerkopdracht, voor te lezen. Maar ik had natuurlijk geen idee hoe dit er op TV uit zou komen te zien, hoe het gemonteerd zou worden. En... hoe de leerlingen na mijn les met elkaar daarover zouden praten. Ik kon er gelukkig hard om lachen toen ik tijdens de uitzending van mijn eerste les hoorde dat de één mij een irritant wijf vond die alleen maar volgens de regels leefde. Een ander gaf aan dat ik alleen maar in het systeem leefde, maar dat dat logisch was omdat ik betaald werd door het systeem.... en ik besefte niet dat juist mensen zo als hij en zijn medeleerlingen het systeem bepaalden.... (die discussie was ik graag nog aan gegaan, maar of dat zin zou hebben was een tweede;-)).

Bij het kijken van de tweede les zat ik thuis. Thuis omdat ik me een week ervoor gerealiseerd had dat het werk me even te veel was geworden. Tijdens een overleg met meerdere mensen vond iemand (van een externe organisatie), die ik niet kende, het nodig om haar beklag over mij te doen. Over hoe ik soms communiceerde naar mensen. Ik schrok, voelde me enorm verneukt dat ze niet het lef had dat één op één met mij te bespreken, net als twee andere mensen die erbij zaten en haar boodschap ondersteunden, maar me en plein public af brandde waar ook mijn leidinggevende bij zat. Wat was dit? Was dit iets persoonlijks? Ze had eerder in het overleg ook al behoorlijk op de man gespeeld. Maar ik kende haar helemaal niet! Wat had ik haar aangedaan? Was ze bang voor me en dacht ze "de aanval is de beste verdediging?". Ik sprak uit dat ik het niet bepaald chique vond dat ze dit niet eerst alleen met mij besprak maar dat dat meteen in gezelschap van anderen deed. Haar reactie was dat ze vond dat dit maar moest kunnen! 

Ik parkeerde het voor mezelf met de gedachte dat ze een stuk jonger was dan ik, nog heel hard bezig was met carrière maken en blijkbaar dacht dat dat alleen maar lukt als je keihard bent en meedogenloos. Niet bepaald een stijl waar je bij mij verder mee komt. Maar... tegelijkertijd realiseerde ik me dat ik de laatste tijd niet altijd de tijd nam om dingen rustig met mensen te bespreken, ik moest constateren dat ik af en toe kort door de bocht communiceerde, dat ik misschien bot en ongeduldig over kon komen. En daarbij opgeteld had ik ook vlak daarvoor geconstateerd dat ik meer moeite had met het voeren van slachtoffergesprekken. Die vielen me zwaar en dat had ik ook al met mijn leidinggevende besproken. Daarnaast kon ik minder goed relativeren de laatste tijd, en dat gaf privé ook soms best wat spanning. Toen ik die middag bij een intervisiesessie zat en er aan me gevraagd werd hoe het met me ging barstte de bom.... ik kon alleen maar huilen.... Conclusie: veel te lang, veel te veel werk, en ook privé de nodige dingen die hadden gespeeld de afgelopen maanden. En ik was maar doorgegaan, dacht alles aan te kunnen.... Nee dus. Het had me geen leuker mens gemaakt en ondanks het feit dat ik me zwaar verneukt voelde door de manier waarop, besefte ik dat deze druppel een emmer deed overlopen en dat ik daar misschien maar blij mee moest zijn. 

Vervolgens kwam de worsteling van het erkennen dat iets je te veel is geworden, dat je moet terugschakelen, dat je patronen wilt doorbreken maar niet goed weet hoe. Dat je jezelf een "loser" vindt als je niet gewoon door kan gaan met waar je mee bezig bent, dat op zich datgene wat in je agenda staat toch wel te doen moet zijn? Maar waarom voelt het dan als zoveel? Waarom zitten de tranen hoog? Waarom lijkt het eerder een energie-lek dan dat het me nog energie geeft? Moest ik de raad van mijn lief en twee goede vriendinnen dan maar gaan opvolgen en even pas op de plaats maken? Maar dan moest ik collega's gaan opzadelen met mijn werk... dat kan toch niet? Iedereen heeft het al zo idioot druk!

In die staat keek ik dus naar mijn tweede les in Dreamschool.... Na de uitzending zocht ik via Direct Messages contact met enkele van de leerlingen. Dat had ik eerder ook al gedaan. Ik vind ze stuk voor stuk zo dapper dat ze dit zijn aangegaan, dat ze op tv tegen hun grenzen aan lopen, zich aan laten pakken, in de weerstand schieten. Ook al vonden sommigen mij irritant, ik bleef hen geweldig vinden... en toen ik reacties van ze kreeg realiseerde ik me ineens hoeveel energie ik krijg van deze jongeren. Alsof het lichtje van Willie Wortel boven mijn hoofd ging branden... Het roer moet om... ik moet maar eens een tijdje niet alleen maar zedenzaken doen, niet meer die coördinerende rol hebben.... ik wil weer jeugdzaken doen! Ik wil weer in de zittingszaal aan een puber kunnen vragen waar hij of zij blij van wordt, wat zijn of haar passie is, waarom ze dan een strafbaar feit hebben gepleegd en hoe we kunnen helpen om weer op het rechte pad te komen. Ik wil weer uitgedaagd worden, grenzen verleggen, patronen doorbreken... Ik wil weer energie krijgen van een volle agenda en collega's die mailen met vragen in plaats van dat ik dat ervaar als een berg waar ik tegenop moet klimmen. En, ik wil mijn jarenlange opgebouwde kennis gaan overbrengen op nieuwe collega's. Want hoe leuk vond ik het om bij Dreamschool voor de groep te staan, te bespreken hoe zij de wereld beleven en waar ze tegen aan lopen. Maar eerst moest ik tot rust komen...

2023 was een jaar waarin ik grotendeels overwerkt thuis heb gezeten (vandaar geen blogs). Waarin ik tot rust heb proberen te komen, afstand heb genomen van werk, heb beseft dat ik al heel lang alleen maar doorging, continue "aan" stond, geleefd werd door altijd bereikbaar "moeten" zijn, gespannen raakte door collega's die 24/7 werken en mij het gevoel gaven dat ik dat ook moest doen want ik liet anders steken vallen en was onvoldoende up to date.... Een jaar waarin ik heb beseft dat wanneer het te druk is je niet een stap extra moet doen maar juist even een stap achteruit, overzicht creëren en kijken wat wel en niet haalbaar is. En het besef dat iedere collega verantwoordelijk is voor zijn eigen werkdruk. Als ik nee zeg en hen wordt door de leidinggevende gevraagd het over te nemen zijn zij ook vrij om nee te zeggen. Immers, pas als iedereen zijn grenzen goed aan geeft en bewaakt, wordt bij een leidinggevende duidelijk hoe hoog de werkdruk is. En als er collega's zijn die 24/7 willen werken moeten ze dat zelf weten maar ga ik me er niet door laten opjutten. 2023, een jaar waarin ik via onder andere een cursus Mindfulness heb geleerd adem te halen, pas op de plaats te maken, te leven in het moment, en te kiezen voor je eigen gezondheid en geluk. Want alleen dan kun je er ook voor anderen zijn. Ik heb de rust gevonden om weer boeken te lezen, series te kijken, de krant uitgebreid te lezen, en heel veel te sporten, om "uit"te staan, niet altijd bereikbaar te zijn en weer goed te kunnen slapen. Ik krabbel langzaam op... ben weer een paar uur aan het werk, ik kom er wel weer. Ook omdat ik het geluk heb heel veel lieve en geduldige mensen om me heen te hebben, met niet in de laatste plaats mijn partner en mijn zoon. 

Dus dank je wel Soraya, Aram, Davey, Caithlin, Jondar, Latoya, Jasper, Julian, Anouk, Demi en Madelon! Dank je wel Dreamschool... Het roer moet om, het roer gaat om... niet alleen voor de leerlingen, ook voor mij! Dreamschool, wat een fantastische ervaring! Op naar 2024!

Kijk en luister - Alicia Keys - New Day

Kijk en luister - Paul Weller -Brand New Start