Twitter,
Facebook, Instagram, Snapchat, Linkedin, Periscope, bloggen… ik doe er allemaal aan. Ik vind het leuk, haal er veel informatie vandaan en vind het ook leuk om
te zien wat de mensen om me heen, dichtbij en iets verder weg, allemaal beleven
en interessant vinden. Ik ben me ervan bewust dat de wereld op Facebook en
Instagram er veel mooier uitziet dan het werkelijke leven. Maar mensen delen
nou eenmaal makkelijker leuke dan minder leuke dingen met elkaar. De mensen die
ik volg en die mij volgen zijn naar mijn idee ook niet bezig met het laten zien
van hoe geweldig hun leven nou eigenlijk is, maar vinden het wel leuk om te
laten zien welke leuke dingen ze meemaken (wellicht heeft dat ook te maken met de leeftijdscategorie…;-))
Ook bij het Openbaar Ministerie gebruiken we social media. Zo heeft elk arrondissementsparket een eigen Twitteraccount en is er ook een Facebookpagina van het Openbaar Ministerie. We kunnen via een korte tweet verwijzen naar onze uitgebreidere persberichten op onze sites en we kunnen mensen voorlichten over wat we nou precies doen, wie we zijn en waar je moet zijn als je vragen hebt.
Vorige week
hadden we in Amsterdam een interne bijeenkomst over social media. We hebben bij
ons “hoofdkantoor” een social-media-specialiste
en zij kwam vertellen wat je allemaal kan met de diverse internetsites en apps,
waarom het voor het OM nuttig is en waar je als OM-er op moet letten als je je
begeeft in bijvoorbeeld de Twitter-wereld. Zo is het voor een officier van justitie bijvoorbeeld niet handig om als je dingen post de locatievoorziening
aan te hebben staan.
Het is
interessant om te zien welke verschillende meningen er allemaal zijn. Zo is
voor mij het doel van deze blog en mijn Twitter account onder andere om mensen
buiten het Openbaar Ministerie te laten lezen wat je als officier van justitie
allemaal meemaakt en hoe dat ook mijn privéleven raakt. Ik vind het belangrijk
om de mens achter de officier te laten zien zodat de lezer beseft dat we geen
gevoelloze robots zijn die alleen maar met onze neus in de wetboeken zitten en
strikt de regels naleven. Er zijn helaas nog altijd mensen die dat denken. Maar
ik heb collega’s die terecht een punt maken als ze zeggen dat we juist op
zitting een toga dragen om ervoor te zorgen dat je laat zien dat je er niet als persoon staat, maar als vertegenwoordiger van het recht/de staat. Zodat
er geen onderscheid gemaakt kan worden op grond van kledingkeuze, religie of
andere dingen waardoor je je een mening of oordeel over iemand kan vormen. Het
staat voor onze onafhankelijkheid. Is het dan nodig om de mens achter de
officier te laten zien? Een interessante discussie dus. En dan kunnen we het
ook nog hebben over of je je twitteraccount als officier zakelijk gebruikt of
privé? Als je dingen over je vrije tijd, kinderen en andere
privé-aangelegenheden wilt melden en geen enkele link maakt met het werk, moet
je dan wel melden dat je OvJ bent? Ik vind het leuke dingen om over na te
denken en ben eigenlijk wel benieuwd wat de lezer en kijker nou vindt van
alles. We hebben immers ook recent een behoorlijk kijkje in de ziel van
rechters gehad. Wat mij betreft een prachtige manier om ook de menselijkheid
van onze zittende magistratuur te laten zien. We leven nou eenmaal in een
tijdperk waarin mensen aan alle kanten nieuws kunnen garen. Ik vind het niet
vreemd dat je dan ook meer wilt weten over de mensen die je werk ziet doen dat
een maatschappelijk belang heeft in onze samenleving. Deel je als lezer die mening met mij? Of vind
je dat rechters en OvJ’s zich niet moeten begeven op dit pad?
Een heel ander
aspect van social media is dat we het ook goed kunnen gebruiken voor
opsporingsberichtgeving. Als we op zoek zijn naar verdachten of getuigen en er
is gevaar voor andere mensen hoeven we niet meer te wachten op die ene
uitzending per week van de opsporingsprogramma’s of het extra politiebericht na het acht uur
Journaal, maar kan de politie dat meteen op Twitter, Facebook en Instagram
zetten. En dat heeft ons al regelmatig bruikbare tips op geleverd,
Ik ben me
overigens ook bewust van de risico’s die het met zich meebrengt. Dus ik let op
wat ik waar post en wie ik daarin betrek en voor wie mijn berichten
toegankelijk zijn. En verder is het toch tegenwoordig verdomd handig dat je op
Twitter kan lezen wat er gebeurt op TV, in de rechtszaal en in de rest van de
wereld zonder er zelf bij te zijn of te hoeven wachten op het radionieuws, de
krant of de TV-nieuwsuitzendingen? Kortom, ik blijf voorlopig nog wel hangen in
het sociale medialandschap…
Reacties
Een reactie posten