"Google me"

Twitter, Facebook, Instagram, Snapchat, Linkedin, Periscope, bloggen… ik doe er allemaal aan. Ik vind het leuk, haal er veel informatie vandaan en vind het ook leuk om te zien wat de mensen om me heen, dichtbij en iets verder weg, allemaal beleven en interessant vinden. Ik ben me ervan bewust dat de wereld op Facebook en Instagram er veel mooier uitziet dan het werkelijke leven. Maar mensen delen nou eenmaal makkelijker leuke dan minder leuke dingen met elkaar. De mensen die ik volg en die mij volgen zijn naar mijn idee ook niet bezig met het laten zien van hoe geweldig hun leven nou eigenlijk is, maar vinden het wel leuk om te laten zien welke leuke dingen ze meemaken (wellicht heeft dat ook te maken met de leeftijdscategorie…;-))


Ook bij het Openbaar Ministerie gebruiken we social media. Zo heeft elk arrondissementsparket een eigen Twitteraccount en is er ook een Facebookpagina van het Openbaar Ministerie. We kunnen via een korte tweet verwijzen naar onze uitgebreidere persberichten op onze sites en we kunnen mensen voorlichten over wat we nou precies doen, wie we zijn en waar je moet zijn als je vragen hebt.
Vorige week hadden we in Amsterdam een interne bijeenkomst over social media. We hebben bij ons “hoofdkantoor”  een social-media-specialiste en zij kwam vertellen wat je allemaal kan met de diverse internetsites en apps, waarom het voor het OM nuttig is en waar je als OM-er op moet letten als je je begeeft in bijvoorbeeld de Twitter-wereld. Zo is het voor een officier van justitie bijvoorbeeld niet handig om als je dingen post de locatievoorziening aan te hebben staan.

Het is interessant om te zien welke verschillende meningen er allemaal zijn. Zo is voor mij het doel van deze blog en mijn Twitter account onder andere om mensen buiten het Openbaar Ministerie te laten lezen wat je als officier van justitie allemaal meemaakt en hoe dat ook mijn privéleven raakt. Ik vind het belangrijk om de mens achter de officier te laten zien zodat de lezer beseft dat we geen gevoelloze robots zijn die alleen maar met onze neus in de wetboeken zitten en strikt de regels naleven. Er zijn helaas nog altijd mensen die dat denken. Maar ik heb collega’s die terecht een punt maken als ze zeggen dat we juist op zitting een toga dragen om ervoor te zorgen dat je laat zien dat je er niet als persoon staat, maar als vertegenwoordiger van het recht/de staat. Zodat er geen onderscheid gemaakt kan worden op grond van kledingkeuze, religie of andere dingen waardoor je je een mening of oordeel over iemand kan vormen. Het staat voor onze onafhankelijkheid. Is het dan nodig om de mens achter de officier te laten zien? Een interessante discussie dus. En dan kunnen we het ook nog hebben over of je je twitteraccount als officier zakelijk gebruikt of privé? Als je dingen over je vrije tijd, kinderen en andere privé-aangelegenheden wilt melden en geen enkele link maakt met het werk, moet je dan wel melden dat je OvJ bent? Ik vind het leuke dingen om over na te denken en ben eigenlijk wel benieuwd wat de lezer en kijker nou vindt van alles. We hebben immers ook recent een behoorlijk kijkje in de ziel van rechters gehad. Wat mij betreft een prachtige manier om ook de menselijkheid van onze zittende magistratuur te laten zien. We leven nou eenmaal in een tijdperk waarin mensen aan alle kanten nieuws kunnen garen. Ik vind het niet vreemd dat je dan ook meer wilt weten over de mensen die je werk ziet doen dat een maatschappelijk belang heeft in onze samenleving.  Deel je als lezer die mening met mij? Of vind je dat rechters en OvJ’s zich niet moeten begeven op dit pad?

Een heel ander aspect van social media is dat we het ook goed kunnen gebruiken voor opsporingsberichtgeving. Als we op zoek zijn naar verdachten of getuigen en er is gevaar voor andere mensen hoeven we niet meer te wachten op die ene uitzending per week van de opsporingsprogramma’s  of het extra politiebericht na het acht uur Journaal, maar kan de politie dat meteen op Twitter, Facebook en Instagram zetten. En dat heeft ons al regelmatig bruikbare tips op geleverd,


Ik ben me overigens ook bewust van de risico’s die het met zich meebrengt. Dus ik let op wat ik waar post en wie ik daarin betrek en voor wie mijn berichten toegankelijk zijn. En verder is het toch tegenwoordig verdomd handig dat je op Twitter kan lezen wat er gebeurt op TV, in de rechtszaal en in de rest van de wereld zonder er zelf bij te zijn of te hoeven wachten op het radionieuws, de krant of de TV-nieuwsuitzendingen? Kortom, ik blijf voorlopig nog wel hangen in het sociale medialandschap…

Reacties