"Love for a child"

Machteloos, ik geloof dat dat de juiste omschrijving is van mijn gevoel op dit moment. Machteloos omdat ik kinderen om me heen het slachtoffer zie worden van ouders die, al of niet gescheiden, elkaar het leven zuur maken.  Zo ken ik kinderen waarvan de ouders nog bij elkaar zijn maar niet meer met elkaar praten. Jaren geleden is er al te veel gebeurd tussen hen en ze hebben het elkaar niet kunnen vergeven. En ze modderen maar voort, het wordt van kwaad tot erger. Ik maak me zorgen om de kinderen, maar ik weet ook dat ze allebei hele lieve zorgzame ouders zijn. Alleen de impasse wordt niet doorbroken. Er zijn intussen ook steeds groter wordende financiële problemen om uit elkaar te gaan. Naast angst voor het alleen zijn en gebrek aan lef lijkt dit nu een extra excuus om de situatie maar te laten voortduren. De kinderen leven in die spanning. 

En dan een stel dat wel gescheiden is, al bijna twee jaar. Maar moeder heeft zich zo vastgebeten in haar wrok dat ze het leven voor haar ex onmogelijk maakt. Ze hangt in een slachtofferrol, is rancuneus, wil de volle mep alimentatie en lijkt te liegen over haar inkomsten. Hij voelt zich schuldig naar zijn kinderen en heeft om de rust voor hen te creëren een omgangsregeling geaccepteerd waar hij eigenlijk niet blij mee is. Maar het geld was ook simpelweg op om verder te kunnen procederen. Dus op het moment dat de moeder hem extra nodig heeft om voor de kinderen te zorgen zegt hij maar wat graag ja om zijn kinderen meer te kunnen zien. Intussen verwijt moeder hem werkelijk alles wat je maar kan verzinnen, stookt ze de kinderen op over de nieuwe vriendin van papa en steunen haar ouders haar op alle mogelijke manieren in de strijd, ook financieel. De kinderen lijden eronder, vragen op zorgelijke manier aandacht. School maakt zich zorgen en adviseert een psycholoog voor een van de kinderen.

Machteloos voel ik me, want ik zie enerzijds hoeveel liefde er van al die ouders is voor de kinderen, maar tegelijkertijd dat ze beiden of één van hen uit het oog verliezen dat de spanning in stand houden alleen maar schade aanricht bij hun kroost. Ik vraag me af of het hier nou gaat om kindermishandeling. Deze week is het de week tegen de kindermishandeling. Ieder jaar worden in ons land 119.000 kinderen thuis mishandeld of verwaarloosd. Gemiddeld heeft één kind in elke schoolklas te maken met een vorm van kindermishandeling (bron: Taskforce Kindermishandeling). Meestal zal men daarbij denken aan fysiek geweld, of geestelijk geweld waarbij ouders bewust een kind tergen, treiteren of op een andere manier benaderen. Maar hier gaat het om ouders die heel veel houden van hun kinderen, ze geen kwaad willen doen maar door hun onderlinge problemen de kinderen opzadelen met een loyaliteitsconflict en/of heel veel spanning. Kinderen kunnen het misschien niet goed verwoorden, maar ze voelen alles. Een situatie waarin ouders elkaar geweld aandoen (fysiek of psychisch) kan ook vallen onder kindermishandeling. De gevolgen van kindermishandeling zijn groot. Zo heeft een mishandeld kind, naast al het persoonlijke leed, meer kans op een psychiatrische stoornis, depressie, angststoornissen, drugsgebruik en seksueel risicogedrag. Ook is er een verhoogd risico om later eigen kinderen te mishandelen. (bron: Taskforce Kindermishandeling)

In Nederland krijgen per jaar ongeveer 3500 kinderen ernstig last van de scheiding van hun ouders. En er zijn 16.000 minderjarige kinderen die ernstig lijden onder de vechtscheiding van hun ouders (Bron: VNG). Soms bekruipt me het gevoel dat vooral de vrouwen dit in de hand werken, dat ze langer rancuneus zijn en niet verder willen gaan met hun leven. Ik weet uit eigen ervaring dat scheiden een zware zure appel is, dat het een rottijd is, dat je moet wennen aan het feit dat je toekomstplaatje aan diggelen is gegaan, dat "voor eeuwig en altijd" mislukt is, dat je moet wennen aan het feit dat je niet meer samen een gezin bent, dat al het vertrouwde wat wel fijn was ook weg is. Maar mensen, alsjeblieft, je hebt helemaal niets aan blijven hangen in woede, verdriet en teleurstelling. Het belemmert je in het oppakken van je eigen leven. In de kans weer intens verliefd te worden, (weer) spannende seks te hebben, een groots en meeslepend leven te kunnen leiden en nu misschien wel de man of vrouw te treffen die nu bij je past en waar je samen oud mee kan worden. Kinderen hebben denk ik echt meer aan ouders die zonder elkaar heel gelukkig zijn dan met elkaar doodongelukkig. Je wilt ze toch ook meegeven dat het leven mooi is, de moeite waard is ook al moet je soms tegenslagen verwerken? Wat geef je toch een prachtig voorbeeld als je weer op eigen benen kan staan en laat zien dat je zo krachtig bent dat je je eigen boontjes kunt doppen. Het moet toch niet zo zijn dat je met een goede opleiding de rest van je leven je hand op gaat zitten houden en om partneralimentatie vraagt? Get a life!! Zorg dat je je boosheid verwerkt ( daar mag je natuurlijk best even de tijd voor nemen) en weer op een respectvolle manier met elkaar om kunt gaan. Je bent namelijk vanaf je scheiding alleen nog maar samen ouders van deze kinderen, verder hoef je niets meer met elkaar. Als je echt van je kinderen houdt kun je dat toch wel opbrengen?

Intussen blijf ik me machteloos voelen. Hoe maak je ouders duidelijk dat ze schade veroorzaken? Moet je, als er niets gebeurt, het melden bij Veilig Thuis (voorheen Advies en Meldpunt Kindermishandeling) ? Maar doe je dat als je ziet dat ze los van elkaar goede ouders zijn? Ik vind het echt heel ingewikkeld… en voel me dus machteloos!


Reacties