Afgelopen dagen viel me op dat ik via Burgernet ineens heel
veel meldingen binnenkreeg van vermiste personen. Jongens van 6, 14 en 15, jonge
vrouwen van 26, 24 en 19 en een man van 51. Tijdenlang had ik amper meldingen
ontvangen en nu ineens was het elke dag raak en soms meerderen per dag. Was Burgernet
ineens actief geworden? Ik geloof namelijk niet dat ik iets aan de instellingen
van mijn telefoon had veranderd. Vooral bij de melding van een jongetje van 6
of die van 14 en 15 schrok ik even extra. Alhoewel ik natuurlijk ook wel weet
dat het bij de andere leeftijden heel alarmerend kan zijn.
Ik ben zelf wel eens in een groot warenhuis mijn, toen nog,
peuter van 3 kwijt geweest en de angst en paniek die je dan voelt is
onbeschrijfelijk. Ik ben als een dolle gaan zoeken, hij kon niet ver zijn, zijn
knuffel lag in een gangpad maar verder was er geen spoor meer te vinden van
hem. Rustig blijven probeerde ik mezelf steeds wijs te maken. Hij kan niet ver
zijn…
Woensdag 25 mei is het de internationale dag van de vermiste
kinderen. Als openbaar ministerie kunnen wij ook betrokken zijn bij
vermissingen. Er kan immers sprake zijn van een strafbaar feit. Maar ook als nog volstrekt onduidelijk is wat er aan de hand is denken we mee. Je wordt
aangemerkt als vermist persoon als je tegen redelijke verwachting in afwezig
bent uit je gebruikelijke of voor jou veilig geachte omgeving, je
verblijfplaats onbekend is en als het in jouw belang is dat die verblijfplaats
wordt vastgesteld.
Er is een onderscheid tussen urgente en overige
vermissingen. Bij urgente zaken wordt er onmiddellijk actie ondernomen en
getracht de vermiste op te sporen omdat we de vermiste persoon zo snel mogelijk
levend willen terugvinden. Er moeten dan aanwijzingen zijn dat de vermiste
persoon in gevaar is of slachtoffer is van een misdrijf of zelf een gevaar kan
zijn voor de veiligheid van anderen of de samenleving. Denk hierbij
bijvoorbeeld aan kinderen die jonger zijn dan 13 jaar, verstandelijk of
lichamelijk beperkte personen die direct hulp nodig hebben, mensen die direct
medische hulp nodig hebben maar ook jongeren in gezelschap van criminelen,
mensen waarbij het vermoeden is dat ze zelfmoord willen plegen, een misdrijf
willen plegen of hulpbehoevend zijn omdat ze niet echt zelfredzaam zijn.
Bij de overige vermissingen gaat het om gevallen waarbij
niet directe aanwijzingen zijn van bedreigingen, gevaar of een risico. Er is
dan vaak een reden te bedenken waarom mensen vertrokken zijn. Ze hebben ruzie
gehad en zijn weg gelopen. Ze spullen hebben meegenomen waaruit blijkt dat ze
bewust op pad zijn gegaan. En hierbij kun je ook denken aan mensen die weg
gelopen zijn uit een inrichting, maar dan niet een TBS-kliniek of een
gevangenis.
Het gaat gelukkig niet altijd om misdrijven. Er kan sprake
zijn van een misverstand, iemand kan verdwaald zijn of gekozen hebben voor een
ander bestaan. En er kan bijvoorbeeld ook sprake zijn van een natuurlijk
overlijden.
In Nederland worden er jaarlijks tussen de 30.000 en 40.000 personen
vermist. 2028 daarvan zijn vermist in Amsterdam waarvan er 269 vallen onder de
categorie urgent. Van de 269 urgente gevallen zijn er 145 onder de 18 en daarvan
weer 77 onder de 13. Gelukkig worden deze kinderen over het algemeen weer vlot
terug gevonden. Alhoewel je je kunt voorstellen dat iedere minuut voor een
vader of moeder al een hele dag kan lijken.
Soms tref ik kinderen op zitting die inderdaad een tijdje
vermist zijn geweest. Die lopen dan weg uit de jeugdinstelling waar ze zitten.
Ze zijn in een inrichting geplaatst omdat het thuis niet goed gaat
en ouders de opvoeding niet aan kunnen. Soms maak je mee dat als ze weglopen uit de inrichting ze terug naar huis gaan waar moeder of oma ze “verstopt”. Het gaat hier dan om
uithuisplaatsingen tegen de wil van de ouders in. Schrijnende situaties maar
niet direct urgente vermissingen. In zoverre dat we soms wel zien dat het hier
meiden betreft die gevoelig zijn voor loverboy-praktijken en dan is het wel
belangrijk om ze zo snel mogelijk weer in de
inrichting te krijgen.
Helaas maken we ook vermissingen mee waar het wel urgent is
en ook verkeerd kan aflopen. Mijn collega’s bij parket Midden Nederland hadden
in mei 2013 te maken met de vermissing van de broertjes Julian en Ruben uit
Zeist. Een zaak die landelijk enorm veel publiciteit trok en een tragische
afloop had. Gelukkig zijn dit soort zaken dus heel zeldzaam en vinden we de
kinderen over het algemeen snel terug.
Mijn peuter vond ik ook weer terug in het warenhuis. Het
waren maar een paar minuten maar het leken uren. Meneertje had zich muisstil
verstopt tussen de kledingrekken. Een lol dat hij zelf had! Ik was alleen maar
heel blij dat hij terecht was. Ik heb hem vanaf dat moment duidelijk gemaakt
dat als ik hem roep in zulke situaties hij altijd moet antwoorden. De tranen in
mijn ogen maakten blijkbaar indruk… het is gelukkig nooit meer voorgekomen.
Reacties
Een reactie posten