“Ik trap je deur eruit!
Ik maak je kankerleven zuur!” Niet de meest charmante teksten. Ik kreeg ze te
horen van de politie. Ze belden me tijdens mijn opvangdienst om met me te
overleggen over de meneer die deze woorden had gestuurd per sms naar zijn
ex-vrouw, tevens moeder van zijn 2,5-jarige kind. Het stel was nog niet lang
uit elkaar en al eerder waren er meldingen van huiselijk geweld binnen gekomen.
Volgens mij zijn dit nou
niet bepaald teksten die je moet zeggen tegen de moeder van je kind. En eenmaal
uit elkaar moet je proberen om in te zien dat je samen niets meer hoeft behalve
goede ouders zijn voor je kind. Ik weet zelf nog goed dat het me vlak na mijn
scheiding echt veel energie kostte om dat voor ogen te houden. Een scheiding
veroorzaakt zoveel emoties dat het verleidelijk is om je kind in te zetten in
alle (onredelijke) gevoelens die je dan voelt. Maar de kunst is natuurlijk om
het belang van het kind goed voor ogen te houden en los te zien van je eigen
verdriet, frustratie en boosheid. Ik
geloof dat ons, mijn ex en mij, dat best goed gelukt is. Al weet ik ook dat ik
in die eerste periode echt wel eens onredelijk ben geweest. Maar zodra je
gezonde verstand inziet dat je nog steeds samen er moet zijn voor je kind weet
je ook dat je het samen moet blijven regelen. En dus daarin moet vertrouwen op
die andere ouder. Er is in principe niemand in de hele wereld die net zoveel
houdt van je kind als diegene waarmee je dat kind hebt verwekt. Uiteraard
zullen er uitzonderingen zijn, maar in de meeste gevallen is dit wel zo.
Deze meneer uit mijn opvangdienst was boos,
heel boos. En toen ik het verhaal verder hoorde begreep ik ook echt wel een
beetje waar zijn woede vandaan kwam. De rechter had namelijk bepaald dat de man
eens in de twee weken zijn kind het weekend bij zich mocht hebben. Maar de
moeder had dat ingekort tot maar twee uur in dat weekend. En in haar huis had
ze ook nog spullen van de man staan die ze weigerde terug te geven. De man was
in al zijn onmacht de vrouw op gaan zoeken, had onderaan haar raam staan schreeuwen
en had al dus wat sms-berichten gestuurd die ook niet bepaald fraai waren.
De andere kant van het
verhaal was dat de man niet meer goed wist dat hij deze teksten geuit had. Hij
was uit frustratie namelijk ook flink gaan drinken. En hij hield wel van een
goed glas maar nu was dat echt de spuigaten uit gaan lopen omdat hij door de
hele situatie alleen maar meer aan de drank was gegaan. Oftewel, ook wel weer
een reden waardoor je moeder kunt begrijpen dat ze haar kind niet echt aan hem
toevertrouwde. De man had intussen wel hulp gezocht voor zijn probleem. Hij had
zich aangemeld bij Jellinek, een verwijzing bij de huisarts gevraagd voor een
afspraak met een psycholoog en hij had de hulp ingeroepen van Veilig Thuis. Ik
besloot dus dat de man heengezonden kon worden omdat zelf al bij diverse instanties hulp had gezocht. Hij hoefde niet langer op het
politiebureau te blijven. Dit zijn wat mij betreft gevallen waar
mediation, begeleiding en hulpverlening aan te pas moeten komen en liever niet
het strafrecht.
Maar een geval als dit
doet me wel weer afvragen waarom, zo komt het op mij in ieder geval over, het
vaak vrouwen zijn die hun kind in zetten in de echtscheidingsstrijd. Is dat
omdat het kind in hun buik heeft gezeten? Je hebt toch in de meeste gevallen zelf gekozen om een kind
te krijgen met deze man? Toen je zwanger raakte was je er toch van overtuigd
dat hij de vader van je kind moest zijn? Waarom zou hij dan na de scheiding
die rol niet meer goed kunnen vervullen? Een kind hoort toch gewoon op te
groeien met beide ouders in zijn of haar leven? Je mag een kind, ongeacht hoe groot
je verdriet, frustratie, boosheid is, ongeacht of je belazerd bent of belazerd
hebt, toch niet het contact met zijn vader ontnemen? En natuurlijk kan ik
situaties bedenken waarin dat wel zo is, waarin het beter of veiliger is voor
een kind om zonder een van de ouders op te groeien. Maar het uitgangspunt moet
toch zijn dat je elkaar respecteert en vertrouwt in die vader- of moederrol?
Het blijft me verbazen en ik blijf me er boos om maken. Want ik zie het in alle
lagen van de bevolking voorkomen, en ook in mijn directe omgeving. Arme
kinderen… ze hebben om die scheiding al niet gevraagd, laat ze dan niet ook nog
eens de dupe worden van het feit dat je het niet op kunt brengen om hierin als
verstandig volwassen persoon te handelen en je eigen emoties aan de kant te
zetten.
Reacties
Een reactie posten