“Wat moet ik nou
doen, moet ik er iets van zeggen? Veranderen zal hij wel niet maar hij
overschreeuwt zichzelf zo en zet daarmee zichzelf zo voor paal. En het is pure
onzekerheid!”
Dit gesprek ging over een man van ver in de veertig die zich nog
steeds wat ongemakkelijk manifesteerde in het gezelschap van de vrienden
en familie van zijn vriendin. Intussen een aantal jaren samen leverde hij in haar
omgeving nog wel eens rare taferelen op. Opbouwende kritiek ontvangen
was niet zijn sterkste kant en leverde regelmatig flinke strijd op. Dus wat
moet je dan? Iemand corrigeren zodat hij kan leren en weet dat hij er een
volgende keer rekening mee kan houden en zichzelf niet meer zo voor schut zet?
Lastige kwesties.
Want hebben we allemaal niet wel eens onszelf overschreeuwd uit onzekerheid? Ik
zelf zeer zeker wel in ieder geval! Al heb ik het idee dat het met het ouder
worden gelukkig wel minder wordt. Maar als dat uitblijft bij iemand wordt het
misschien wel ingewikkeld om dat gedrag nog te veranderen. Als je überhaupt al
iemand zou moeten willen veranderen….
Deze week zijn
mijn slippers en gympen overdag de kast weer in en maken ze plaats voor hakken.
Na nog een heerlijke week vakantie te hebben gehad opende ik in het weekend al
even mijn mailbox en vond een mailtje van een gezinsmanager die me vertelde dat
een van haar cliënten toch weer de mist in was gegaan. De jongen had mij
persoonlijk beloofd zijn leven te beteren en werd nu toch weer verdacht van
betrokkenheid bij een straatroof. “Verdorie” dacht ik toen ik het las. “Waarom
nou?” Hij was juist op de goede weg, was van eeuwige ontkennende verdachte
intussen zo dapper geweest om de laatste keer zijn misdaden eerlijk op te
biechten. Hij had twee slimme zussen en ik had de indruk dat zijn moeder
intussen ook de nodige gesprekken met hem had gehad. Op de een of andere manier
dus erg hardleers en moeilijk corrigeerbaar. Speelt ook hier een bepaalde vorm
van onzekerheid? Is het mee willen doen met vrienden die denken dat dit stoer
gedrag is? Of is het een bepaalde vorm van gewetenloosheid die maakt dat het je
niets kan schelen dat je slachtoffers maakt puur en alleen omdat je uit bent op
geld of spullen zonder dat je ervoor wilt werken? Gedrag dat wat mij betreft op
welke leeftijd dan ook gecorrigeerd moet worden. Gedrag waarbij je jezelf
overschreeuwt en als het er op aan komt jezelf mee voor schut zet.
Corrigeren dus!
Ik doe dit werk al best lang, maar ik blijf het fascinerend vinden om sommige
figuren steeds weer terug te zien. Op papier herinner ik ze niet meteen van
een vorige keer, maar in de zittingszaal herken ik ze meestal direct. Als ik ze
dan erop wijs dat wij elkaar volgens mij al eens eerder hebben gezien komt er
meestal een schuchter knikje of bevestigend antwoord. En ergens zie je ze dan ook wel een beetje schrikken van het feit dat ik me dat herinner. Want ik
herinner me dan ook echt wel welke afspraken er een eerdere keer gemaakt zijn.
En ook dat ik heb verteld dat als ik ze nog een keer zou terug zien het klaar zou zijn met kansen en mogelijkheden.
Hoe vaker ik ze
zie, hoe strenger ik word. En hoe strakker er gecorrigeerd moet worden wat mij
betreft. Het stadium van een enkele jeugdzonde gaan we dan voorbij. Dat wil
niet zeggen dat ik ze opgeef! Absoluut niet, het zijn namelijk kinderen en ik
blijf geloven dat die nog te veranderen zijn en op een leeftijd komen dat ze
hun gedrag willen beteren. Bij een man van ver in de veertig die erg boos kan
worden als hij aangesproken wordt op zijn gedrag heb ik daar andere ideeën bij.
Maar goed, dat gaat dan gelukkig weer niet om strafbaar gedrag…. (al blijf ik
hopen voor zijn partner dat hij gaat inzien dat er een moment komt dat jezelf
overschreeuwen echt niet meer nodig is).
Reacties
Een reactie posten