Donker, regen, koud... maar toch wil hij niet meer dat ik hem breng naar de sporttraining. En meefietsen is ook al lang geen optie meer. Hij fietst met teamgenoten en is in de fase dat hij zich bij tijd en wijle enorm schaamt voor me. Hij is ruim 12 en vindt zichzelf al heel groot. Toch slaak ik elke keer als hij binnen komt,"hai mam" roept en de deur achter zich dichtslaat, stiekem een zucht van opluchting. "Gelukkig, hij is weer veilig thuis!"
Er zijn helaas te veel kinderen in Nederland waarbij het dicht slaan van de deur thuis niet meteen betekent dat ze veilig zijn. Deze week is het de week tegen Kindermishandeling. De Taskforce Kindermishandeling meldt dat er jaarlijks zo'n 119.000 kinderen slachtoffer worden van mishandeling. Maar een heel klein deel van deze mishandelingen komt bij het OM terecht. Er zijn maar weinig mensen die melding durven te doen hiervan. 45% van de Nederlanders komt pas in actie als ze ZEKER weet dat er sprake is van kindermishandeling (bron: Taskforce kindermishandeling en seksueel misbruik). En dat terwijl vermoedens vaak achteraf terecht blijken te zijn.
Van jonge kinderen is niet te verwachten dat zij zelf om hulp vragen. En iets oudere kinderen kampen vaak met schaamte en schuldgevoelens. Er is dus echt een volwassene nodig die melding maakt van de dingen die gebeuren. De mishandelingen stoppen pas als een volwassene ingrijpt of het meldt. En dan kan het ook gaan om mishandelingen op sportverenigingen, op school of op andere plekken waar kinderen hun tijd doorbrengen. Toch zien we wel dat de meeste gevallen het kind thuis slachtoffer wordt. Dat kan fysiek geweld betreffen (schoppen, slaan, door elkaar schudden), maar ook het stelselmatig beledigen, kleineren of het seksueel misbruiken.
Vaak denken mensen die iets vermoeden dat een ander het wel gezien zal hebben en actie onderneemt. Maar als iedereen dat denkt gebeurt er niets. Daarnaast zijn mensen bang voor de mogelijke gevolgen van de melding: "gaat de politie naar binnen, wordt een van de ouders aangehouden en vastgezet?" De angst voor het ontwrichten van het gezin speelt vaak een grote rol. Belangrijk dus misschien wel om nog eens extra te benadrukken dat wij als OM de belangen van het kind voorop stellen. Het is echt niet zo dat er meteen een politieauto met toeters en bellen de straat in komt rijden en agenten in uniform naar binnen stormen. We gaan heel voorzichtig om met dit soort gevallen, de wijkagent gaat kijken en biedt, indien mogelijk, hulp aan. Je ziet namelijk vaak dat het in dit soort gevallen gaat om onmachtige ouders die open staan voor hulpverlening. Het strafrecht is hier echt niet altijd de juiste oplossing. Maar wij kunnen wel als Openbaar Ministerie ervoor zorgen dat we onafhankelijk bewijs verzamelen en daarna beoordelen, met inachtneming van de belangen van alle betrokkenen, of de zaak vervolgbaar is en de verdachte vervolgd moet worden. En uiteraard zijn er gevallen waarin geen twijfel mogelijk is. Gevallen waarbij ook in de maatschappij het signaal afgegeven moet worden dat dingen absoluut ontoelaatbaar zijn. Denk bijvoorbeeld aan de zaak waarin afgelopen week tegen een vader 12 maanden cel werd geëist omdat hij zijn 26 dagen oude zoontje had mishandeld waardoor het kindje met zuurstoftekort en een gebroken oogkas in het ziekenhuis werd opgenomen.
Via het strafrecht kunnen we bij het seponeren van een zaak (de beslissing om niet te vervolgen) of bij een straf of bij een schorsing van de voorlopige hechtenis voorwaarden (voor)stellen. Zo kunnen we dus iemand verplichten om met hulpverlening aan de slag te gaan. Het strafrecht kan dan van toegevoegde waarde zijn als mensen niet vrijwillig hulp willen zoeken. Maar het is natuurlijk veel beter als mensen zelf hun problemen onderkennen en vrijwillig hulp zoeken.
De Taskforce Kindermishandeling geeft deze week het startschot voor de campagne #ikkijknietweg. Hiermee hopen ze zoveel mogelijk mensen duidelijk te maken dat ze in actie moeten komen als ze vermoeden dat een kind slachtoffer is van mishandeling. "Een mishandeld kind heeft maar één persoon nodig om voor hem of haar de cirkel van geweld te doorbreken. Kijk dus niet weg, maar kom in actie bij een vermoeden van kindermishandeling".
Kijk en luister 4Hero - Morning Child
Van jonge kinderen is niet te verwachten dat zij zelf om hulp vragen. En iets oudere kinderen kampen vaak met schaamte en schuldgevoelens. Er is dus echt een volwassene nodig die melding maakt van de dingen die gebeuren. De mishandelingen stoppen pas als een volwassene ingrijpt of het meldt. En dan kan het ook gaan om mishandelingen op sportverenigingen, op school of op andere plekken waar kinderen hun tijd doorbrengen. Toch zien we wel dat de meeste gevallen het kind thuis slachtoffer wordt. Dat kan fysiek geweld betreffen (schoppen, slaan, door elkaar schudden), maar ook het stelselmatig beledigen, kleineren of het seksueel misbruiken.
Vaak denken mensen die iets vermoeden dat een ander het wel gezien zal hebben en actie onderneemt. Maar als iedereen dat denkt gebeurt er niets. Daarnaast zijn mensen bang voor de mogelijke gevolgen van de melding: "gaat de politie naar binnen, wordt een van de ouders aangehouden en vastgezet?" De angst voor het ontwrichten van het gezin speelt vaak een grote rol. Belangrijk dus misschien wel om nog eens extra te benadrukken dat wij als OM de belangen van het kind voorop stellen. Het is echt niet zo dat er meteen een politieauto met toeters en bellen de straat in komt rijden en agenten in uniform naar binnen stormen. We gaan heel voorzichtig om met dit soort gevallen, de wijkagent gaat kijken en biedt, indien mogelijk, hulp aan. Je ziet namelijk vaak dat het in dit soort gevallen gaat om onmachtige ouders die open staan voor hulpverlening. Het strafrecht is hier echt niet altijd de juiste oplossing. Maar wij kunnen wel als Openbaar Ministerie ervoor zorgen dat we onafhankelijk bewijs verzamelen en daarna beoordelen, met inachtneming van de belangen van alle betrokkenen, of de zaak vervolgbaar is en de verdachte vervolgd moet worden. En uiteraard zijn er gevallen waarin geen twijfel mogelijk is. Gevallen waarbij ook in de maatschappij het signaal afgegeven moet worden dat dingen absoluut ontoelaatbaar zijn. Denk bijvoorbeeld aan de zaak waarin afgelopen week tegen een vader 12 maanden cel werd geëist omdat hij zijn 26 dagen oude zoontje had mishandeld waardoor het kindje met zuurstoftekort en een gebroken oogkas in het ziekenhuis werd opgenomen.
Via het strafrecht kunnen we bij het seponeren van een zaak (de beslissing om niet te vervolgen) of bij een straf of bij een schorsing van de voorlopige hechtenis voorwaarden (voor)stellen. Zo kunnen we dus iemand verplichten om met hulpverlening aan de slag te gaan. Het strafrecht kan dan van toegevoegde waarde zijn als mensen niet vrijwillig hulp willen zoeken. Maar het is natuurlijk veel beter als mensen zelf hun problemen onderkennen en vrijwillig hulp zoeken.
De Taskforce Kindermishandeling geeft deze week het startschot voor de campagne #ikkijknietweg. Hiermee hopen ze zoveel mogelijk mensen duidelijk te maken dat ze in actie moeten komen als ze vermoeden dat een kind slachtoffer is van mishandeling. "Een mishandeld kind heeft maar één persoon nodig om voor hem of haar de cirkel van geweld te doorbreken. Kijk dus niet weg, maar kom in actie bij een vermoeden van kindermishandeling".
Kijk en luister 4Hero - Morning Child
Reacties
Een reactie posten