"Mam, als ik bij jou ben mis ik papa en als ik bij papa ben mis ik jou, ik mis dus eigenlijk altijd iemand!" Ik had een gesprek met zoonlief omdat hij dit weekend een nachtje langer bij papa was gebleven dan gepland. Ik was ziek geworden en was bij mijn liefde. Hij zag zondag al snel in dat ik niet in staat was in de auto te stappen naar huis en vond het een beter idee als ik bij hem bleef zodat hij een oogje in het zeil kon houden en voor me kon zorgen (de held! Ik heb me er niet tegen verzet). Ik had contact met mijn twaalfjarige en we misten elkaar. Maandag eenmaal weer thuis bespraken we dus het gemis.
Gescheiden ouders, geen kind zit erop te wachten. Maar helaas is het in veel gevallen wat het is. Het is over het algemeen niet wat je voor ogen hebt als je samen aan kinderen begint. Op dat moment denk je nog dat alles geweldig is en je samen een gezin wilt vormen. Maar dan loopt het anders en veroorzaak je als ouders dat kinderen heen en weer moeten zeulen tussen papa's huis en mama's huis. De kunst is natuurlijk om vooral snel als ouders te beseffen dat je er beiden voor je kind nog steeds moet zijn. Omdat je niet meer als stel samen wilt zijn betekent dat niet dat je er samen niet meer als ouders bent. Als je uiteindelijk in goede harmonie onderling de taken kunt verdelen en kunt overleggen over wat mag er wel en niet, waar liggen de grenzen, wie helpt bij welk huiswerk, kortom, over de opvoeding, is dat iets wat voor het kind alleen maar heel fijn is bij de ellende van een ongevraagde scheiding.
Op zitting bij de kinderrechter zie ik vaak hele andere situaties. Moeders die alleen komen omdat vader uit beeld is, vaders en moeders die komen maar meters uit elkaar gaan zitten en elkaar geen blik waardig gunnen. Of nog erger, ouders die in de zittingszaal als het om hun kind gaat onderling ruzie maken en elkaar ten overstaan van hun kind zwart maken. Maar vandaag was ik bijna ontroerd omdat ik een totaal omgekeerde situatie meemaakte. Het ging om de 17-jarige Erik die in het uitgaansleven door een bewaker was aangehouden met een doosje met veel XTC-pillen. Erik zei dat hij het doosje inderdaad in zijn handen had maar hij had het vlak daarvoor op de grond gevonden en stond de inhoud te bekijken toen hij al werd gepakt. De bewaker had verklaard dat hij had gezien dat Erik een pil liet vallen zodra hij zag dat de bewaker naar hem keek en was weg gelopen. Twee tegenstrijdige verhalen. De pillen die waren aangetroffen in het doosje waren in ieder geval getest en ze bleken MDMA te bevatten, XTC-pillen dus. Ik was benieuwd hoe het op zitting zou gaan.
Erik was zenuwachtig en durfde dat zelf te benoemen. Achter hem zaten zijn ouders en af en toe, als hij het even niet wist, keek hij achterom en zag je dat er liefdevolle blikken werden uitgewisseld. Ouders hadden wel wat te stellen met Erik. Bij hem was ADD en het Aspergersyndroom vastgesteld. Ten tijde van het opstellen van het rapport door de Raad voor de Kinderbescherming was Erik nogal zelfbepalend en kwam hij soms nachten niet thuis en was hij onbereikbaar. Ga daar maar aan staan als ouders. Dat is samen al een hele klus maar ik had ook al gelezen dat de ouders van Erik gescheiden waren. Dus dan is het mogelijk nog veel ingewikkelder om dit samen te behapstukken.
Ik was zwaar onder de indruk toen de ouders vertelden dat ze eens in de twee weken samen op
gesprek gingen bij de Bascule (een hulpverlende instantie) om te bespreken hoe ze met de problematiek van hun zoon moeten omgaan. En soms gingen ze met Erik en zijn jongere broertje samen zodat ze alle vier begeleid werden. Deze ouders waren, zoals de kinderrechter ook zei, een schoolvoorbeeld van hoe je als gescheiden ouders er samen moet zijn voor je kind. Het wederzijdse respect spatte er af en het was zo prachtig om te zien hoe deze mensen samen hun weg hadden gevonden na een scheiding. Ik was er stiekem een beetje door ontroerd.
Erik zelf was in therapie en erkende intussen zijn problemen. Daarnaast zei hij dat een andere school, een vriendin, een baantje en niet meer blowen ervoor hadden gezorgd dat hij veel lekkerder in zijn vel zat. "En" zo zei hij "ik ben er een beetje aan het uitgroeien", hij vond dat hij niet meer zo ingewikkeld moest doen voor zijn ouders en zich beter moest gedragen.
Zowel de mevrouw van de Raad voor de Kinderbescherming, als de kinderrechter en ikzelf maakten complimenten aan deze mensen. Voor ons zat een hecht gezin.... een hecht gezin waarvan de ouders gescheiden waren...
P.S. ondanks dat ik wel voldoende wettig bewijs had voor hetgeen waarvan Erik werd verdacht had ik niet de overtuiging dat hij het feit had gepleegd. Een van de eigenschappen van het Aspergersyndroom is eerlijkheid. Ik vond dat Erik zo consistent en eerlijk zijn kant van het verhaal had verteld, zowel bij politie als op zitting, dat ik de rechter heb gevraagd hem vrij te spreken. En gelukkig... zo geschiedde. En in de opluchting van die uitspraak zag ik vader heel liefdevol over de rug van moeder wrijven toen zij het door die verlossende woorden even te kwaad kreeg...
(Erik is uiteraard een gefingeerde naam ivm de privacy van de verdachte)
Kijk en luister The Cinematic Orchestra - To Build A Home
Gescheiden ouders, geen kind zit erop te wachten. Maar helaas is het in veel gevallen wat het is. Het is over het algemeen niet wat je voor ogen hebt als je samen aan kinderen begint. Op dat moment denk je nog dat alles geweldig is en je samen een gezin wilt vormen. Maar dan loopt het anders en veroorzaak je als ouders dat kinderen heen en weer moeten zeulen tussen papa's huis en mama's huis. De kunst is natuurlijk om vooral snel als ouders te beseffen dat je er beiden voor je kind nog steeds moet zijn. Omdat je niet meer als stel samen wilt zijn betekent dat niet dat je er samen niet meer als ouders bent. Als je uiteindelijk in goede harmonie onderling de taken kunt verdelen en kunt overleggen over wat mag er wel en niet, waar liggen de grenzen, wie helpt bij welk huiswerk, kortom, over de opvoeding, is dat iets wat voor het kind alleen maar heel fijn is bij de ellende van een ongevraagde scheiding.
Op zitting bij de kinderrechter zie ik vaak hele andere situaties. Moeders die alleen komen omdat vader uit beeld is, vaders en moeders die komen maar meters uit elkaar gaan zitten en elkaar geen blik waardig gunnen. Of nog erger, ouders die in de zittingszaal als het om hun kind gaat onderling ruzie maken en elkaar ten overstaan van hun kind zwart maken. Maar vandaag was ik bijna ontroerd omdat ik een totaal omgekeerde situatie meemaakte. Het ging om de 17-jarige Erik die in het uitgaansleven door een bewaker was aangehouden met een doosje met veel XTC-pillen. Erik zei dat hij het doosje inderdaad in zijn handen had maar hij had het vlak daarvoor op de grond gevonden en stond de inhoud te bekijken toen hij al werd gepakt. De bewaker had verklaard dat hij had gezien dat Erik een pil liet vallen zodra hij zag dat de bewaker naar hem keek en was weg gelopen. Twee tegenstrijdige verhalen. De pillen die waren aangetroffen in het doosje waren in ieder geval getest en ze bleken MDMA te bevatten, XTC-pillen dus. Ik was benieuwd hoe het op zitting zou gaan.
Erik was zenuwachtig en durfde dat zelf te benoemen. Achter hem zaten zijn ouders en af en toe, als hij het even niet wist, keek hij achterom en zag je dat er liefdevolle blikken werden uitgewisseld. Ouders hadden wel wat te stellen met Erik. Bij hem was ADD en het Aspergersyndroom vastgesteld. Ten tijde van het opstellen van het rapport door de Raad voor de Kinderbescherming was Erik nogal zelfbepalend en kwam hij soms nachten niet thuis en was hij onbereikbaar. Ga daar maar aan staan als ouders. Dat is samen al een hele klus maar ik had ook al gelezen dat de ouders van Erik gescheiden waren. Dus dan is het mogelijk nog veel ingewikkelder om dit samen te behapstukken.
Ik was zwaar onder de indruk toen de ouders vertelden dat ze eens in de twee weken samen op gesprek gingen bij de Bascule (een hulpverlende instantie) om te bespreken hoe ze met de problematiek van hun zoon moeten omgaan. En soms gingen ze met Erik en zijn jongere broertje samen zodat ze alle vier begeleid werden. Deze ouders waren, zoals de kinderrechter ook zei, een schoolvoorbeeld van hoe je als gescheiden ouders er samen moet zijn voor je kind. Het wederzijdse respect spatte er af en het was zo prachtig om te zien hoe deze mensen samen hun weg hadden gevonden na een scheiding. Ik was er stiekem een beetje door ontroerd.
Erik zelf was in therapie en erkende intussen zijn problemen. Daarnaast zei hij dat een andere school, een vriendin, een baantje en niet meer blowen ervoor hadden gezorgd dat hij veel lekkerder in zijn vel zat. "En" zo zei hij "ik ben er een beetje aan het uitgroeien", hij vond dat hij niet meer zo ingewikkeld moest doen voor zijn ouders en zich beter moest gedragen.
Zowel de mevrouw van de Raad voor de Kinderbescherming, als de kinderrechter en ikzelf maakten complimenten aan deze mensen. Voor ons zat een hecht gezin.... een hecht gezin waarvan de ouders gescheiden waren...
P.S. ondanks dat ik wel voldoende wettig bewijs had voor hetgeen waarvan Erik werd verdacht had ik niet de overtuiging dat hij het feit had gepleegd. Een van de eigenschappen van het Aspergersyndroom is eerlijkheid. Ik vond dat Erik zo consistent en eerlijk zijn kant van het verhaal had verteld, zowel bij politie als op zitting, dat ik de rechter heb gevraagd hem vrij te spreken. En gelukkig... zo geschiedde. En in de opluchting van die uitspraak zag ik vader heel liefdevol over de rug van moeder wrijven toen zij het door die verlossende woorden even te kwaad kreeg...
(Erik is uiteraard een gefingeerde naam ivm de privacy van de verdachte)
Kijk en luister The Cinematic Orchestra - To Build A Home
Reacties
Een reactie posten