ABC

Maandag, niet mijn dag, maar ik kruip rond kwart over acht thuis achter de computer om de werkweek te beginnen. Ik ben nog wat aan het nastuiteren van het weekend maar heb ook ergens een herwonnen gevoel van vrijheid. Na deze werkdag hoef ik me namelijk niet meer te storten op het Groene Boekje, de Schrijfwijzer en 5000 Venijnige Dicteewoorden. 

Afgelopen week had ik het gevoel dat ik iedere vrije minuut daaraan moest besteden omdat ik zaterdag heb meegedaan aan de opnames van Het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Samen met veertien andere "prominente" Nederlanders was ik uitgenodigd om mee te doen. Mijn werk als persofficier van justitie bij het Amsterdamse Openbaar Ministerie maakt blijkbaar dat ik ineens een "prominente" Nederlander ben. Ik heb even getwijfeld maar bedacht me al snel dat dit mogelijk een eenmalige kans zou zijn. Dus gaan en maar even flink oefenen.

Toen ik aankwam bij het gebouw van de Eerste Kamer was ik ineens behoorlijk nerveus. Voor camera werden me wat korte vragen gesteld waardoor ik ineens besefte dat ik daar echt stond. In de auto onderweg had ik wel even bedacht hoe mijn vader het zou hebben gevonden als hij dit nog had meegemaakt. In mijn herinnering had hij, als journalist een taalliefhebber, in zijn laatste jaren wel nog de eerste edities van Het Dictee mee zitten schrijven. Alleen in mijn auto onderweg naar Den Haag ontglipte me, met een blik omhoog, hardop de woorden "Nou pap, als het ook maar enigszins kan, sta me bij vanavond!"

Die camera dus voor mijn snoet. Of ik werk van de auteur van deze editie van het Dictee had gelezen... Jazeker, dat had ik...lang geleden! Welk boek dan? En daar sloegen de zenuwen nog verder toe want spontaan kwam ik niet op de naam van het boek dat zoveel indruk op me maakte toen ik als 18-jarige van mijn 13-jaar oudere broer cadeau kreeg toen ik ging studeren. "Het leven uit een dag" benam me de adem en liet me verdwijnen van de wereld. Maar op het moment dat de camera voor mijn neus stond te draaien wist ik ineens helemaal niets meer. Verdorie, ik was echt zenuwachtig!

Eenmaal binnen kroop ik met een kop thee in een hoekje om maar eens even te observeren wie hier allemaal rondliepen. Op Klaas van Kruistum na kon ik toch niet echt een "prominente" Nederlander signaleren. Ah, toch, Jean Marc van Tol van Fokke en Sukke... maar die kende ik nog van de plaatselijke sportclub van het dorp waar we samen opgroeiden, dus dat was meer een gezellig weerzien. Ik kwam in ieder geval tot de conclusie dat ik zwaar achterloop als het gaat om de hedendaagse Nederlandse (roman)schrijvers. Bert Natter, Gustaaf Peek en Anna Woltz.... de boekenwinkel heeft de komende tijd een goeie klant aan me... Ik moet bijlezen tijdens de kerstvakantie!

Sheila Sitalsing, Sadet Karabulut en Olga Commandeur herkende ik wel, maar er waren ook echt wel wat mensen die ik gemist had in de wereld van de "prominente" Nederlander. En laten we wel zijn, deze mensen hadden natuurlijk ook geen flauw benul wie ik was. Ik had zelf namelijk wat verbaasd voor me uit zitten kijken toen ik onder de kop "prominenten" werd uitgenodigd. Maar eenmaal in die prachtige Eerste Kamer voelde ik me een enorme geluksvogel. Wat een bijzondere ervaring om in deze ambiance met in totaal 60 mensen zo geconcentreerd een mooi dictee te mogen opschrijven. Ook al zaten er weer onmogelijke woorden tussen, zelfs een woord wat werkelijk niemand goed had geschreven, twijfelde ik over tussenstreepjes, tussen-n-en, hoofdletters en apostroffen... het aantal fouten deed er op voorhand al bijna niet meer toe.

En een dictee maken op deze manier verbroedert. Terwijl een flinke club mensen onder leiding van de jury ons werk zat na te kijken kregen wij deelnemers wat te eten en gingen de gesprekken over spelling, hoofdletters en alles wat de woordenbrij bij ons teweeg had gebracht. Het was gemoedelijk en er heersten bij iedereen ook wel opluchting dat het voorbij was. De groep lammeren die bij aanvang keek alsof ze naar de slachtbank werd gebracht was ineens weer een stuk opgewekter.

Uiteindelijk gingen de opnames weer verder en werd de uitslag bekend gemaakt. Met het vriendelijke verzoek of we dat tot de uitzending van 17 december a.s. om 20:25 voor ons willen houden. Dat doe ik dus ook. Maar ik raad wel iedereen aan om te kijken en mee te schrijven. Onze taal is wat de spellingsregels betreft behoorlijk onoverzichtelijk, maar je kan er wel mooie teksten mee schrijven. Waar je dan ook wel weer de nodige fouten in kan maken.... hoeveel ik er had? Kijk maar zaterdag. Thuis kwam ik er overigens wel achter dat ze in een woord mijn handschrift verkeerd hadden gelezen, dus ik had er eigenlijk nog één minder...:-) maar ik kwam vooral tot de conclusie dat het toch wel heel leuk is dat ik door mijn werk de kans heb gekregen om mee te doen aan de 27e editie van Het Groot Dictee der Nederlandse Taal.

PS Na Het Dictee mocht ik, geheel toepasselijk, door naar het concert van ABC... was ook leuk!

 Kijk en luister ABC - The Look of Love