"Find the River"

Er was één boekenplank in de slaapkamer van de puber waar we binnengingen. Verder was het een echte puberkamer. Maar die ene boekenplank... gevuld met alle delen uit de boekenserie "Het leven van een loser".  Kinderboeken die gelezen worden door kinderen tussen de 9 en 11.

Een paar uur daarvoor was ik in alle vroegte opgestaan. Hartje zomer en nog donker buiten, heel vroeg dus. Mijn bestemming die ochtend was een politiebureau in Amsterdam waar een man/vrouw of dertig samenkwam voor de briefing. We waren ons aan het klaar maken om op twee plaatsen een huiszoeking te gaan doen en daarbij in elke woning een verdachte aan te houden. Na de aanhouding zou er onder toeziend oog van de rechter-commissaris (rc), de onderzoeksrechter, in de beide huizen gezocht worden naar spullen die verband hielden met de strafbare feiten waar de twee jongens van verdacht werden.

Tijdens de briefing werd verteld hoe we de beide woningen in zouden gaan. Bij de één de deur ontzetten en naar binnen, bij de ander aanbellen en naar binnen. Er werd besproken wie welke taken had, welk koppel de verdachte zou afvoeren, welke mensen welke ruimten zouden doorzoeken en wie er als eerste zou praten met de andere bewoners om uit te leggen waar we voor kwamen. Goed voorbereide acties waarbij precies in kaart is gebracht wie wat waar gaat doen.

Ik ging mee naar één van de twee adressen en stapte in bij de hulpofficier van justitie. De hulpofficier is een politiebeamte die bevoegd is tot taken die niet alle politiemensen hebben. Hij zou aanbellen, de aanhouding verrichten en de andere bewoners uitleggen waarom we er waren. Met vier personen reden we naar het adres.

Ik voelde een lichte spanning. Een huiszoeking is niet niks, ik doe ze niet dagelijks, wekelijks of maandelijks, en al helemaal niet waar het minderjarigen betreft. Je maakt een enorme inbreuk op de privacy van een gezin door met een groep wildvreemde mensen ineens een woning binnen te komen en aan de spullen te gaan zitten omdat je op zoek bent naar de buit verkregen door een strafbaar feit of naar andere spullen die bij kunnen dragen aan het bewijs dat de verdachte verkeerde dingen heeft gedaan. Helaas is het af en toe wel echt nodig om dit te doen.

Onze bestemming was een gezin met schoolgaande kinderen, allemaal pubers. En een van hen was het verkeerde pad aan het inslaan. Dit was niet de eerste keer dat hij met politie en justitie in aanraking zou komen. We reden met drie auto's achter elkaar de wijk in, en kwamen vlakbij de woning terecht. Op een afstand bekeken we de situatie. Het was nog vroeg, bij alle huizen zaten de gordijnen nog dicht en leek iedereen nog te slapen. Alleen bij "ons" huis was al wat levendigheid. De ouders waren zo te zien al wakker.

Op zo'n moment voelt het ongemakkelijk en vervelend dat je weet dat je het leven daar in dat huis binnen een paar minuten op z'n kop gaat zetten. Dat er een vader en moeder zijn die moeten gaan toekijken hoe hun kind afgevoerd gaat worden en daarnaast ook nog eens moeten toestaan dat we in hun huis aan spullen gaan zitten, kasten in gaan, lades door gaan zoeken en kleren zullen gaan doorzoeken. En dat we mogelijk spullen mee gaan nemen. En hoe rustig, vriendelijk en begripvol je ook naar hen zult zijn, je komt voor iets wat gewoonweg ellendig is. Dat levert emoties op die volstrekt begrijpelijk zijn.

De aanhouding verliep vrij rustig. Een lange dunne, ietwat slungelige, puber werd geboeid afgevoerd. Hij was zijn bed uitgehaald door zijn vader en twee politiemannen. De politie is bij dat wakker maken erbij in de slaapkamer omdat we niet willen dat iemand snel nog sporen kan wissen. De puber had wel even een grote mond gehad maar liep uiteindelijk gedwee mee. Ik zag buiten dat de buurt nog steeds sliep en vond het prettig dat zo te zien niemand getuige was van deze scene. Ik vroeg me af wat het moment was geweest dat deze jongen de verkeerde keuzes was gaan maken. Was het om stoer met de rest mee te kunnen doen? Of juist angst als hij niet mee zou doen? Was hij anders een "loser"? Ik had niet direct de indruk dat hij namelijk het brein achter alles was.

Moeder vertrok naar haar werk, vader bleef achter om de andere kinderen uitleg te geven en op weg naar school te helpen. Een van de andere kinderen was zichtbaar boos en reageerde dat verbaal op ons af. Ik kon het hem niet kwalijk nemen. De rc was eerst meegegaan naar de andere woning waar ook een aanhouding en een doorzoeking zouden plaatsvinden. Na de aanhouding was het voor ons wachten op haar komst. We starten een doorzoeking namelijk niet zonder dat de rc deze heeft geopend. 

Toen de rc eenmaal arriveerde ging het allemaal spoedig, de slaapkamer van de puber werd doorzocht, we namen wat goederen in beslag voor nader onderzoek en de rc kon vrij snel de zoeking weer sluiten. Bij mij bleef het beeld hangen van die puberslaapkamer: vooral die ene boekenplank met de boekenserie "Het leven van een loser".... Kinderboeken... Ik stel me zo voor dat zijn moeder bij thuiskomst vandaag in diezelfde deuropening staat en starend naar die boekenplank zich afvraagt waarom haar kind niet meer dat kleine mannetje is dat met die boeken op de bank zat, onschuldig, onwetend, nog zo klein, vertederend, lief en naïef. Ik word verdrietig bij die gedachte. Maar ik weet ook dat haar zoon verdacht wordt van betrokkenheid bij ernstige feiten... en dat mijn taak is om zaken op te lossen en ervoor te zorgen dat er niet meer mensen slachtoffer worden van hem en zijn vrienden.... de onschuld voorbij... gegokt en verloren..."Het leven van een loser"?

Kijk en luister R.E.M. - Find The River

Reacties

  1. Door: Kevin Stayner Uit: "Verwrongen zonde"


    Naar weten en kunnen.

    Ik zag laatst een aflevering van brandpunt waarin het selecteren van bepaalde groepen uit de samenleving, als potentieel verdachte, door de politie centraal stond.
    De vraag was: “is dit terecht”…….
    Mijn visie hierop:
    Het klopt dat er geprofileerd wordt op entiteit, maar het gebeurt ook op grond van ander afwijkend voorkomen, Als je anders gekleed bent, een niet alledaags uiterlijk hebt, een beperking hebt, denk aan autisten, of onzeker overkomt kortom als je niet past in het patroon van wat als abnormaal gezien wordt in de ogen van de bekrompen Nederlander met een controlerende taak.
    In dit geval kort gezegd; de politie die het vak uitvoert met vooroordelen.
    En toch!!!
    Als we alleen al kijken in de randstad naar het aantal werkeloze jongeren of jongeren met een minimuminkomen in de groep tot 35 jaar, met een Arabische achtergrond (Allah wat hou ik het weer neutraal), dan verbaast het mij steeds weer hoeveel er van die jongeren in een auto van boven de 30.000 euro rijden en wat voor luxeartikelen zij zich schijnbaar moeiteloos kunnen veroorloven.
    Ik bedoel 30.000 Euro!!! dat is niet niks en ik weet dat je met een minimuminkomen daar geen lening voor krijgt, óók als Nederlander niet.
    Laat staan wanneer je een uitkering trekt van die kanker discriminerende Nederlandse staat.
    In vergelijking tot de "voorgetrokken": Nederlandse jongeren in dezelfde leeftijd categorie, met gelijke opleiding en inkomen, is dit nogal een opmerkelijk verschijnsel.
    Ik denk dan bij mezelf, dat het nog zo slecht niet gaat met die eeeeh, Marokkaanse jongeren... of zie ik dat verkeerd?

    Uit "Verwrongen zonde" © 2016 Kevin Stayner

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Naar eer en geweten Door Kevin Stayner uit: Verwrongen zonde"

    Door de vele onjuistheden, ongelijke behandelingen van strafzaken, klasse justitie, als ook de vele mooie loze beloften die mensen in hogere posities bewust maken, ben ik teleurgesteld in de democratie.
    Als je studeert en een mooie droom hebt, jezelf voorneemt om een bepaalde lijn te voeren om de samenleving te dienen, op te bouwen, een voorbeeld te zijn voor die samenleving, maar hiervan vervolgens, zodra de positie is bereikt, schaamteloos van afwijkt en indien nodig geacht, criminele handelingen verricht en erger nog, je door collega’s hierin volledig word gedekt, met als gevolg dat je nimmer zo zwaar word opgeknoopt als de gedetineerden waar ik mee vast zat, ben je in mijn ogen, met alles wat je bereikt hebt, geen knip voor de neus waard.
    In de PI behoord namelijk nog niet 1% van de gedetineerden tot de "witte boorden"
    Ik zag in de bajes nagenoeg alleen de jongens van de straat de "A-tjes" zoals ik ze even noem; Afrikanen (Antilianen, Surinamers, Nigerianen) Arabieren (Marokkanen, Turken) en Asociale (Tokkies, kampers en verslaafden) en wat oost Europeanen, maar types als meneer Jos van Rey of de heer Joris Demmink, ook in afwachting van hun proces, die zag ik daar niet.
    Laat staan dat ik Demmink in het PBC zou zijn tegengekomen, terwijl in mijn visie minderjarige Marokkanen “mondeling overhoren” of “hand en span diensten” verlenen in het struweel van het Anne Frank plantsoen, thuis of in de dienstwagen, toch echt niet gezond is en dat is dan nog het minste waarvan onze ex-staatssecretaris van justitie van verdacht wordt.
    Ik laat de zeven aan de zaak Demmink gelinkte personen (getuige) die spontaan overleden of verdwenen, voor mijn veiligheid, voorlopig maar even buiten beschouwing….
    OK…, even dan:
    Op het moment dat er één getuige in een zaak komt te overlijden of verdwijnt zeggen we: “dat kan”
    Op het moment dat er twee getuigen verdwijnen in diezelfde zaak zeggen we: “mmmh OK en fronsen ons voorhoofd”
    Op het moment dat er drie getuigen overlijden of op onverklaarbare wijze verdwijnen dan beschouwen we het als “Murphy’s law”.
    55
    Alleen nu zijn er niet één, niet twee, niet drie, niet vier, niet vijf, nee zelfs geen zes, maar zeven personen verdwenen, overleden en daarnaast zijn er de nodige personen die beslist geen aangifte/ getuigen verklaring meer willen geven. Inclusief zijn chauffeur, die aan hartfalen, zo luidt de officiële verklaring, overleed. Maar god wat is het makkelijk om zo iemand een laatste zetje te geven. Daar zijn talloze manieren van bekend.
    Als rechtbank zou je daar dan toch wat meer over willen weten zou een normaal mens denken.
    Als ook over het bewijsmatreaal dat kort voor invallen in rook opging, toch?
    Tenzij je zelf wat smerige zaakjes te verbergen hebt en je dus niet wil dat meneer Demmink die op een labiel moment naar buiten brengt.
    Wellicht is het dan een passend idee om die risico factoren voorgoed het zwijgen op te leggen, dan sta je als gerechtelijke macht weer wat zekerder op je kansel.

    Uit "Verwrongen zonde" © 2016 Kevin Stayner

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Door Kevin Stayner, Uit: "Verwrongen zonde"

    Het lijkt er nochtans op dat de gevangenissen een soort van atrium zijn van de sociaalpsychologische en/ of psychiatrische zorg.
    Voor het gemak deel ik de criminele sector van Nederland, op in twee groepen, welke op hun beurt in veel meer groepen verdeeld zouden kunnen worden, maar zover ga ik niet.
    Ik hou het bij de twee uitersten in “zinne” versus “strafmaat”
    De eerste groep, de groep welke altijd de lul is:
    Als we rondkijken in de huizen van bewaring en de gevangenissen, dan zien we daar met name jonge mensen met een beperking.
    Het gaat hier meestal om mensen met een verstoorde emotionele en sociale ontwikkeling.
    Door op te groeien in een ontwricht gezin, verzorgers met pedagogische onmacht – lees o.a. veel agressie, verwaarlozing, een tekort aan structuur, dit alles in samenhang met een laag intellect, een cultuurkloof (acceptatie – bakken vol vooroordelen) hebben deze mensen geen eerlijke kans gehad.
    Vaak zijn zij hulpverleners-moe; teleurgesteld door de vele loze beloften, dubbele agenda’s of niet aaneensluitende trajecten/ richtlijnen welke onduidelijkheid verschaffen (Niet alleen voor de cliënt overigens)
    Hulpverleners, advocaten, meestal uit een heel ander milieu, spreken niet de taal van de straat.
    Ik bedoel hier niet per definitie het woordgebruik mee! Hoewel het gezegde “vooruit met de geit’ of het wel bekende “Het is er op of er onder” in sommige culturen zeker verkeerd kan worden opgevat en voor dat je het weet ga je van Gogh achterna.
    De geleerde heren zijn hierdoor niet in staat om tot de ziel van de cliënt door te dringen.
    Dien ten gevolge weten de “probleemgevallen” de geboden hulp (tools) niet om te zeten in een positieve ontwikkeling of hebben zij hier, heel begrijpelijk als je je hoofd heel vaak hebt “gestoten”, geen zin meer in.
    De tweede groep, de groep die er altijd gunstig mee wegkomt:
    Dit zijn criminelen die alle kansen in de maatschappij hebben gehad, hebben en (blijven) krijgen.
    Zij beschikken over een ver boven gemiddeld goede opleiding, een zeer goed inkomen, dankzij een goede positie en een rijk sociaal leven.
    Zij menen dat zij meer waard zijn dan diegene met een minderhoge opleiding en/ of positie in de maatschappij.
    Ze hebben nooit genoeg en liegen stelselmatig dat ze barsten tegen ondergeschikten en onwetende.
    Zij gaan letterlijk en vaker dan de gewapende mocro-maffia, over lijken.
    De overeenkomsten:
    Zij zien hun handelen als noodzaak of eigen geoorloofd belang.
    Ze zijn “blind” voor de gevoelens en waarden van anderen en geven dit niet toe.
    Er is vaak sprake van verslaving van zowel drank en/ of drugs als seks verslavingen.
    De extreme parafilieën (= hiërarchie of verantwoording verplaatsen.) komen bij laagopgeleiden aanzienlijk minder vaak voor.


    Uit "Verwrongen zonde" © 2016 Kevin Stayner

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten