"Hee Gab, vrijdagochtend is m'n vader overleden (...) Sorry dat ik je zo overval maar ik vind t vervelend als je t van anderen hoort.X" Vanaf haar vakantieadres stuurde een vriendin me een bericht. Ze was met haar gezin net aangekomen en bij het ontwaken de eerste ochtend stond totaal onverwacht haar wereld en die van haar zus en twee broers en al hun gezinnen op z'n kop. Ik belde haar en samen zaten we te huilen. Al lang geleden hadden we het verdriet gedeeld van mijn vader die 22 jaar geleden overleed en haar moeder een paar jaar daarna.Vanaf het telefoongesprek komen alle herinneringen aan de tijd dat mijn vader overleed weer boven. Sowieso in deze tijd van het jaar want 8 augustus is zijn sterfdag. Het is die periode dat ik vanaf een bepaald moment weer elke dag precies weet wat ik 22 jaar geleden op die dag deed, waar ik was, welke muziek er op de radio was en wat ik als laatste tegen hem zei toen ik weg ging aan zijn ziekenhuisbed om vervolgens de volgende ochtend in alle vroegte wakker gebeld te worden dat hij was overleden. 1995 is lang geleden maar soms lijkt het als de dag van gisteren en dringt het gemis zich weer genadeloos hard op.
Tegelijkertijd ben ik dankbaar voor de dingen die hij en mijn moeder mij en mijn broers en zussen hebben meegegeven. Wees eerlijk, betrouwbaar, en sta positief in het leven. Doe je best (beter dan je best kun je niet doen) en wees kritisch. De normen en waarden die ik van huis uit heb meegekregen koester ik en probeer ik op mijn zoon over te brengen.
Niet ieder kind is gezegend met betrokken liefdevolle ouders. Recent besprak ik met de politie een jonge jongen die was opgepakt omdat hij verdacht werd van verschillende strafbare feiten. Zijn thuissituatie vond ik zorgelijk. Een vader was niet in beeld en moeder was al een tijd geleden vertrokken naar een ver buitenland. Ze had hem alleen aan zijn lot overgelaten. Hij woonde in bij een nichtje die niet heel veel ouder was dan hij zelf met nog een paar hele kleine kinderen. Zelf nog kind en intussen een huishouden moeten runnen. Het lukte hem duidelijk niet en hij was hard op weg om de zware criminaliteit in te gaan. Er was eigenlijk niemand op wie hij een beroep kon doen, en ook voor ons maakt dat het dan lastiger. Een veilig eigen netwerk en het betrekken van dat netwerk in de aanpak van een verdachte kan namelijk van grote invloed zijn op het veranderen van de koers die zo'n jongere heeft ingezet.
Met de politie besprak ik hoe we deze jongen en een groot deel van de jongeren met wie hij omgaat zouden kunnen helpen. Natuurlijk moeten ze vervolgd worden voor de criminele daden waar ze van verdacht worden, maar hoe konden we op een andere manier met hen in gesprek komen waardoor ze na de veroordeling ook niet meer terug zouden vallen in het plegen van strafbare feiten?
Ik zie vaak op kinderzittingen dat je minderjarigen bereikt door echt naar ze te luisteren. Dit zijn jongens die niet gezien worden door thuis, waar moeders en vaders, als die überhaupt in beeld zijn, zelf bezig zijn met overleven en het hoofd boven water houden. En is de bottem line bij iedereen niet dat je gezien wilt worden? Dat je wilt dat er mensen trots op je zijn, blij zijn je te zien, naar je luisteren als je je verhaal kwijt moet? Ik geloof erin dat oprechte aandacht van een betrokken persoon een jongere op het rechte pad kan krijgen en houden.
De vriendin en ik hadden vaders waarbij we dat geluk hadden. Die ons zagen en geïnteresseerd in ons waren. En voor haar vader had ik veel bewondering. De man was op veel te jonge leeftijd zijn vrouw verloren, de moeder van zijn vier fantastische kinderen. Kinderen die allemaal nog aan het studeren waren en nog een toekomst hadden van afstuderen, carrière maken, samenwonen, trouwen en kinderen krijgen. De man probeerde helemaal alleen na het overlijden van hun moeder de rol van vader, moeder en op den duur schoonvader, schoonmoeder en opa en oma te vervullen. En daarnaast was hij een zeer geliefde broer en gewaardeerd arts voor al zijn patiënten en voor zijn collega-artsen.
Ik weet nog zo goed hoe het voelde die eerste periode. Tijdens je slaap wakker willen worden uit die boze droom maar bij het ontwaken beseffen dat het de harde werkelijkheid is. Dat hij er niet meer is en je in de toekomst alle dingen die je zou willen vragen, vertellen en zijn mening over zou willen horen niet meer met hem kan bespreken. Dat je op maandagochtend niet meer de telefoon kan pakken en kan zeggen "Tjee pap, gisteravond nog Studio Sport gezien? Dat was wat gisteren met Ajax hè?"
Het zijn emoties die jou in het begin totaal beheersen, maar na verloop van tijd kun je zelf die emoties beheersen en beslissen wanneer je het verdriet toelaat... Maar toch, soms blijft het je overvallen... en is het gemis ineens weer enorm. Wie weet, zitten onze vaders en haar moeder intussen boven met elkaar aan een glas wijn en kijken tevreden naar beneden, omdat ze zien dat wij intussen onze kinderen opvoeden en ze de waarden en normen proberen mee te geven die zij ons hebben mee gegeven. Maar de momenten blijven bestaan, die momenten dat ik zou willen dat hij me kon horen en we even konden praten... over mij, over hem, over mijn moeder, broers en zussen, over mijn kind... en over Ajax... er is en blijft nog zoveel te bespreken.
Kijk en luister Barbra Streisand (Yentl) - Papa can you hear me?
Reacties
Een reactie posten