Als er heftige dingen gebeuren in je leven is het een behoorlijke klus om over te gaan tot de orde van de dag. Recent had ik een zitting waar een jongedame moest voorkomen omdat ze, samen met anderen, betrokken was geweest bij de mishandeling van twee andere meisjes. Het kwam allemaal voort uit een verkeerssituatie. Er was flink op los geslagen, getrapt en de plukken haar hadden in het rond gevlogen. Getuigen waren geschrokken, ze hadden gezien hoe één van de daders een meisje dat op de grond lag tegen het hoofd had getrapt en omschreven het alsof iemand met zijn voet uithaalde en tegen een bal aan trapte om een penalty te nemen.
Slachtoffers kunnen van daders schadevergoeding eisen. Ze kunnen materiële schadevergoeding vragen waarbij het gaat om bijvoorbeeld kleding die stuk is gegaan, maar ze kunnen ook vragen om immateriële schade. Je moet dan denken aan een vergoeding voor psychische schade die je hebt geleden door wat je is overkomen. Zo'n schadevergoeding is een zaak tussen twee personen onderling. Het is dus eigenlijk een civiele kwestie. Maar in het strafrecht bestaat de mogelijkheid om je verzoek tot schadevergoeding in te dienen bij de strafrechter als de schade ontstaat doordat iemand iets strafbaars heeft gedaan. Je hoeft dan niet als slachtoffer een aparte procedure te voeren bij een civiele rechter die geschillen tussen burgers onderling beoordeelt maar de strafrechter oordeelt dan ook over de schade die je vergoed wilt hebben van de dader.
In bovengenoemd geval had het slachtoffer naast materiële schadevergoeding ook immateriële schadevergoeding gevraagd. Het is vaak schrijnend om te lezen wat een gebeurtenis van een paar minuten voor een impact kan hebben op iemands leven. Slachtoffer worden van een strafbaar feit kan heel lang van invloed zijn op je functioneren. Hier was het meisje dat mishandeld was al heel lang bang om nog naar buiten te gaan. Maanden na het incident bleef ze nog steeds liever binnen, durfde ze niet goed de straat op en als ze dat dan deed was ze alleen maar bezig met haar omgeving te screenen om te kijken of er geen gevaar op de loer lag. Alleen thuis zijn durfde ze eigenlijk niet want dan werd ze telkens weer geconfronteerd met haar gedachten aan dat moment waarop haar leven ineens op zijn kop werd gezet. Ze was verworden tot een heel terughoudende jonge vrouw terwijl ze in het verleden altijd heel spontaan en ondernemend was geweest. Over gaan tot de orde van de dag en alles vergeten was er niet bij...
Vorig jaar schreef ik een blog (lees Leef!) over een oud-studiegenoot die me liet weten dat ze heel erg ziek was en dat het maar de vraag was of ze beter zou worden. Een jonge vrouw, moeder van drie jonge kinderen, gelukkig getrouwd met de jongen (intussen man) waar we allebei mee in hetzelfde café hadden gewerkt tijdens onze studententijd. Een paar weken geleden kwam toch redelijk plotseling het bericht dat het ineens heel slecht ging. Twee dagen later was ze overleden. De uitvaart was midden in de zomervakantie en veel mensen konden er niet bij zijn omdat ze op vakantie waren. Ik kon er ook niet bij zijn, maar de vakantiegangers werd gevraagd om op het moment dat de plechtigheid begon op je vakantieadres te toasten op haar en op het leven. Facebook stroomde vol met foto's van mensen die overal ter wereld in alle tijdzones het glas hieven.Afgelopen weekend was er een gelegenheid waarop alle mensen die op vakantie waren geweest alsnog stil konden staan bij haar overlijden. Ik trof haar man, broer en een aantal van haar beste vriendinnen. Allemaal hun eigen herinneringen aan haar, aan die laatste periode, aan die dagen na haar overlijden. Ik heb met tranen in mijn ogen staan luisteren naar de vrijheid die haar vriendinnen kregen van haar man, ouders, broer en zus om voor haar te zorgen in die dagen na haar overlijden. Maar het meeste indruk maakte hij... de man die alleen achter bleef met zijn drie kinderen. Die toch deze zomer met de kinderen in de auto was gestapt en op vakantie was gegaan naar Frankrijk. "Dan was het tenminste niet alleen maar die zomervakantie waarin mama dood was gegaan, maar was er tenminste ook nog iets leuks en ontspanning". Hij gaf aan dat het na deze bijeenkomst klaar moest zijn met alles... dat hij wilde gaan schakelen naar het gewone leven waarin het gewone ritme weer op gang kwam. Kinderen naar school, niet meer elke dag allerlei mensen over de vloer die, uiteraard volledig goedbedoeld kwamen helpen en zorgen, en hij weer langzaam aan het werk. Het was een heel heftig jaar geweest en alles moest nu een plek gaan krijgen. Het verdriet moest gaan indalen, de heftige realiteit moest onder ogen gezien gaan worden... Rust... Back to normal.... en terwijl hij dat zei voelden en wisten we allebei dat dat nooit meer zou kunnen...
Kijk en luister Ludovico Einaudi -Una Mattina
Geen opmerkingen:
Een reactie posten