Op het moment dat het te heet werd onder haar voeten zei ze dat ze de vraag niet goed begreep of dat ze het niet meer goed wist. In de zittingszaal zat voor de meervoudige kamer van de rechtbank een vrouw van midden dertig die verdacht werd van een poging moord op haar vierjarige zoontje. Ze had zelfmoord proberen te plegen toen ze het allemaal niet meer zag zitten en het gif dat ze had genomen was zowel in haar lichaam als dat van het kind aangetroffen. Beiden hadden alles overleefd. Ze ontkende dat ze haar zoontje het gif had toegediend, hij zou mogelijk zelf uit het glas hebben gedronken...De ambulance en politie was ter plaatse gekomen omdat de vrouw zelf 112 had gebeld. Maar ze had op geen enkel moment duidelijk gemaakt welke stof ze had binnengekregen en waar dat in huis te vinden was. De arts op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis had de politie gebeld of ze alsjeblieft in het huis op zoek wilden gaan naar het middel dat was toegediend. Pas dan kon er een gerichte behandeling plaats vinden en kon het mogelijke levensgevaar uitgeschakeld worden.
Er werd in een keukenkastje een potje gevonden met daarop haar vingerafdruk. In het potje zaten zwarte korrels die het gif bevatte dat in de lichamen werd aangetroffen. Ze bleef zowel tijdens het politieverhoor als tijdens de rechtszitting vaag en inconsequent over wat en hoe ze het had ingenomen en hoe het in het lichaam van haar kindje terecht was gekomen.
Eerder die avond had ze te horen gekregen dat ze weg moest uit het huis waar ze verbleef. Ze had met vrienden gesproken en gezegd dat ze het niet meer zag zitten. In de maanden daarvoor had ze gesproken over zelfmoordplannen en het meenemen van haar zoon daarin. Die nacht belde ze met een van haar vrienden om afscheid te nemen. Deze vriendin trok meteen aan de bel bij een andere vriendin en die op haar beurt weer bij de vader van het kind. Toen ze aankwamen bij het huis was er al één ambulance en de tweede volgde snel.
Als officier van justitie moest ik het onderzoek leiden en samen met de politie achterhalen wat er nu allemaal was gebeurd en hoe dit zo had kunnen gebeuren. Ik vond het een ingewikkelde zaak, vooral ook door het menselijk drama wat zich hier afspeelde. Maar gaandeweg werd mij steeds duidelijker dat het niet zo kon zijn dat het vierjarige ventje midden in de nacht zelf het glas had gepakt en daaruit had gedronken. Sowieso was het glas nergens in huis aangetroffen. En dan was er dat potje gif met haar vingerafdruk ver weg in een keukenkastje waar ze niets over verklaarde.
Maar er was ook een rapport van een psychiater en psycholoog waaruit naar voren kwam dat we hier te maken hadden met een vrouw die iedereen om haar heen de schuld gaf van haar problemen maar zelf weinig ondernam om ze op te lossen. Ze nam het iedereen kwalijk dat ze haar niet hielpen terwijl mensen wel wisten welke problemen ze had. Op zitting verklaarde ze dat de mensen die meteen naar haar toe waren gekomen die nacht hadden gelogen toen ze de politie hadden gemeld dat ze had gebeld om afscheid te nemen en al langer rond liep met zelfmoordplannen.
Het was de deskundigen opgevallen dat ze op geen enkele manier verantwoordelijkheid nam voor wat er met haar zoon was gebeurd. Ze maakte zich vooral zorgen over de strafzaak en wat dat met de relatie tussen haar en haar zoon zou doen, maar ze was niet bezig geweest met de mogelijke schadelijke gevolgen die de vergiftiging op hem had gehad. Een vrouw met een gebrekkige ontwikkeling van de geestvermogens, was de uiteindelijke conclusie van de deskundigen.
Ik heb een aantal dagen geworsteld met het schrijven van mijn requisitoir in deze zaak, Ik vermoedde wel dat de advocaat van de vrouw zou komen met het verweer dat er sprake was van vrijwillige terugtred nu de vrouw zelf 112 had gebeld. Vrijwillige terugtred betekent dat een dader zelf vrijwillig besluit om niet door te gaan met het voorbereiden of plegen van een strafbaar feit. Het is een strafuitsluitingsgrond. Maar ik was het daar niet mee eens. Want als je echt wilt dat je kind snel geholpen wordt en het levensgevaar verdwijnt dan vertel je toch meteen wat je hebt ingenomen, waar dat stond en hoeveel je hebt gegeven? Ze bleef hier vaag over en hielp daardoor op geen enkele manier met het bespoedigen van het herstel van haar zoon. Het Hof in Leeuwarden had al eerder een uitspraak gedaan waarin het aangaf dat er geen sprake was van vrijwillige terugtred toen een vrouw voor haar doodzieke man een afspraak met de huisarts maakte maar op geen enkel moment had verteld dat zij hem stiekem bloedverdunners had toegediend waardoor hij zo doodziek was. Voor de artsen was het dus een behoorlijke puzzel geweest om te achterhalen waarom de man zo ziek was en hoe ze hem konden helpen.
Ik kwam tot de conclusie dat de vrouw met voorbedachte rade had geprobeerd haar vierjarige zoontje te vermoorden en eiste een gevangenisstraf van 3 jaar en daarnaast een voorwaardelijke TBS. De kans op recidive werd groot geacht door de gedragsdeskundigen omdat haar sociale situatie niet was veranderd en zij bovendien nog niet aan de slag was gegaan met inzicht krijgen in haar eigen manier van denken en handelen. De rechtbank doet volgende week, 3 oktober, uitspraak.
Afgelopen weekend was er eindelijk weer eens een weekend dat ik even niet aan werk hoefde te denken. Na weken met opvang, piket en een paar flinke zaken op zitting die mijn weekenden hadden opgeslokt, was ik weer even echt vrij, feest! En dubbel feest want ik was jarig. Zaterdagavond thuis borrelen en eten met fijne mensen om me heen. Een gezelschap dat voortkomt uit de basisschoolklas van zoonlief. We hebben met elkaar de afgelopen jaren al best wat meegemaakt. Eén overwon borstkanker, één zit midden in een scheiding, een ander worstelt soms nog met de naweeën van een scheiding, een stel zit nog bij te komen van een levensgrote verbouwing met de nodige tegenslagen, een ander is ineens op het werk de baas over de afdeling waar ze zelf onderdeel van was, er overleed een moeder/oma, er werd een van de kinderen uitgeloot voor de middelbare school die eerste keus was, een paar maakten grote reizen naar verre landen, er wordt ver en veel gereisd voor werk naar soms levensgevaarlijke gebieden, kortom diepte- en hoogtepunten, genoeg gespreksstof. Tussen alles door liepen, hingen en kwebbelden de kinderen... onze lieve, gezonde, enthousiaste, soms onderling ruziemakende, chips-etende, cola-drinkende, op hun telefoon-kijkende kinderen. "Count your blessings" dacht ik met enige regelmaat.Toch dwaalden mijn gedachten af en toe wel even af naar die moeder van halverwege dertig die wacht op de uitspraak van de rechtbank omdat ik haar verdenk van de poging moord op haar vierjarige zoon. Het jongetje woont intussen bij een pleeggezin. Hij had een periode bij zijn vader gewoond maar die zit intussen ook vast omdat hij ergens van verdacht wordt. Deze moeder die ook in het verleden niet altijd de zorg voor haar kind had aangekund... ze had voor me gezeten afgelopen week met een dikke buik... zwanger van een tweeling... omdat ze perse voor haar 35e nog een kind wilde..... Ik keek rond in mijn huis naar het gezelschap en alle rondhangende kinderen en dacht nogmaals "Count your blessings".
Kijk en luister Crosby, Stills & Nash - Teach Your Children
Reacties
Een reactie posten