"Tears in Heaven"

"Mijn leven is een traan geworden" zei de vrouw die geflankeerd door haar zoon en dochter tegenover ons zat. Naast me zat een collega en samen spraken we met de nabestaanden van een 58-jarige man die was omgekomen bij een verkeersongeval. Vlak na het gesprek zou de zaak op zitting inhoudelijk behandeld worden bij de rechtbank in Lelystad. Parket Midden Nederland heeft meerdere locaties waar zittingen plaats vinden en ik was die dag voor het eerst afgereisd naar de Flevopolder om een zitting te doen. "Ik ga op safari naar Lelystad" grapte ik nog naar wat collega's maar de " safaritocht" leidde wel langs de plek van het ongeval waar ik het die middag over moest gaan hebben.

Het was juli 2016 toen een 24 jaar jonge vrouw aan het begin van de nacht naar huis reed. Ze knalde met haar auto op de achterkant van een andere auto en beide wagens vlogen meerdere keren over de kop. De vrouw kon zelf haar auto uitkomen en belde 112. Een voorbijganger stopte en tegen hem vertelde ze dat ze in slaap was gevallen en een ongeluk had gehad. Dat verklaarde ze ook tegen het ambulancepersoneel en appte ze vanuit het ziekenhuis haar vader. Ze had een klap gevoeld en daarna lichtflitsen gezien. Dat er een andere auto bij betrokken was had ze niet door gehad.

Toen de politie ter plaatse kwam zagen ze de andere auto niet meteen. Pas toen de mannen van Rijkswaterstaat en het bergingsbedrijf op de plek kwamen en nog eens goed rondkeken werd de 58-jarige man half naast zijn auto in de sloot achter het riet gevonden. Het was intussen bijna een uur na het incident. Uit het verslag van de schouwarts bleek later dat de man was verdronken. Een in en in trieste gebeurtenis voor alle betrokkenen.

De echtgenote van de overleden man en haar kinderen vertelden ons hoe de nacht was verlopen. Haar man was altijd rond half één thuis van zijn werk. Ze wachtte hem altijd op om nog even de dag door te nemen en vervolgens samen te gaan slapen. Die nacht was hij er om één uur nog niet en maakte ze bezorgd haar zoon wakker. Om drie uur belden ze zeer bezorgd de politie om hem als vermist op te geven. Om vier uur stond de politie aan de deur met het verschrikkelijke bericht dat hun geliefde echtgenoot en vader was omgekomen en niet meer thuis zou komen. Een horrornacht voor het gezin dat eigenlijk in de fase zat dat ze konden vieren dat hun dochter was geslaagd voor haar eindexamen. Maar ineens was er niets feestelijks meer aan... het fundament werd onder hen vandaag geslagen en ze kregen "levenslang".

Dit soort zaken zijn indrukwekkend om te doen. Want als het gaat om een verkeersongeval zoals in deze zaak zijn er alleen maar verliezers. Het gaat om schuld en niet om opzet. De jonge vrouw die het ongeval had veroorzaakt had niet de intentie gehad om een dodelijk verkeersongeluk te veroorzaken. Ze was na een lange dag nuchter achter het stuur gekropen om naar huis te gaan. Tijdens verhoren bij de politie kon ze zich eigenlijk niet goed meer herinneren wat er vlak voor de klap was gebeurd. Maar in slaap gevallen was ze bij nader inzien niet, zo verklaarde ze. Ze had het idee dat dat scenario door de omstanders die haar opvingen ter plaatse was geschetst, ze daar zelf in was gaan geloven op dat moment en dat ze daarom dat tegen mensen had gezegd. Ze wist zich wel te herinneren dat ze een tankstation was gepasseerd, een afslag was gepasseerd en de auto op cruise control had gezet op 130 km/u. En ze wist dat ze staarderig had gekeken... maar verder was het voor haar ook een beetje zoeken naar wat er nou precies was gebeurd. Het was voor haar in ieder geval ook een zeer traumatische gebeurtenis geweest.

De zittingszaal was vol en het werd voor zowel nabestaanden en hun familie als voor de familieleden van de jonge vrouw een emotionele middag. Ik eiste een werkstraf van 240 uur en daarnaast een jaar ontzegging van haar rijbevoegdheid. Ik kwam namelijk wel tot de conclusie op basis van het bewijs dat in het dossier zat dat zij schuld had aan het ongeluk. Ze was te moe achter het stuur gekropen en in slaap gevallen, had daardoor niet meer alert kunnen reageren, had de snelheid van de auto niet meer gecorrigeerd toen deze boven de 130 km/u uit was gegaan naar 143 km/u, had de auto voor haar niet gezien en dus ook niet ontweken, en had dus het ongeval veroorzaakt.  

Tranen vloeiden aan beide kanten, en ik betrapte mezelf ook op een brok in mijn keel toen de vrouw als laatste woord een brief voorlas die gericht was aan de nabestaanden. Ze beschreef hoeveel dagen het geleden was, hoe ze iedere dag rondliep met een schuldgevoel over datgene wat gebeurd was. Dat haar vader pas 60 was geworden maar dat ze zich zo goed realiseerde dat het gezin wat achter was gebleven over niet al te lange tijd ook de 60-jarige verjaardag van hun dierbare man en vader had moeten vieren. En dat het zo oneerlijk was dat dat niet meer kon. Met horten en stoten kwam het eruit, ze was zo intens verdrietig...

In de auto terug naar huis kwam ik weer langs de plek van het ongeval. "Alleen maar verliezers" bedacht ik me... en het leven één grote traan... ze hadden allemaal "levenslang"... ongeacht welk vonnis de rechtbank zou gaan uitspreken.

Kijk en luister Eric Clapton - Tears in Heaven


Reacties