 |
| Haarlem, 5 mei 2018 |
Mijn liefde en ik zaten een tafel verderop een biertje te drinken. Bevrijdingspop 2018 Haarlem had naast muziek en marktkraampjes ook een hoek waar je rustig kon zitten en blijkbaar dus ook aan kon geven dat je open stond voor een gesprek... maar niemand schoof aan bij hem. "Zal ik...?" zei ik tegen mijn vriend. En nog voor hij zijn aanmoediging had uitgesproken zat ik tegenover de oudere man.
Ik weet niet eens meer wat de openingszin was, en alles bij elkaar was het gesprek niet langer dan vijf of tien minuten maar het maakte diepe indruk op me. De man tegenover me vertelde dat hij een periode dakloos was geweest. Het leven had tegen gezeten. Van een goed baan bij ING, na een studie economie aan de Universiteit van Amsterdam, had zijn privéleven een dusdanige wending genomen dat hij, vader van twee kinderen, uiteindelijk op straat belandde. De moeder van zijn kinderen raakte ten tijde van de geboorte van het eerste kind psychotisch. Het sociale leven van het gezin werd steeds beperkter. Mensen over de vloer krijgen werd steeds ingewikkelder en zo ontstond een redelijk geïsoleerd bestaan. De man had geprobeerd alle ballen in de lucht te houden maar het was te veel geweest.
Toen hij in een scheiding terecht kwam had hij dat moeilijk kunnen accepteren. Maar het huis waar hij in woonde stond op naam van de vrouw waar hij mee samen leefde en zo kwam hij als dakloze op straat.
Ik was in gesprek beland met een intrigerende man met een minstens zo intrigerend levensverhaal en hing aan zijn lippen. Hoe kon het dat zo'n intelligente man in de goot belandde? En hoe had hij het dan voor elkaar gekregen er ook weer uit te komen?
Ik vertelde hem dat ik door mijn werk ook met enige regelmaat daklozen voor mijn neus kreeg die zich schuldig maken aan zaken als winkeldiefstal, openbare dronkenschap of andersoortige "kleine" criminaliteit. En dat ik het verdrietig vind dat in een land als Nederland, waar alles toch best goed geregeld is, mensen op straat belandden. En weer van de straat komen blijkt ook nog eens een ingewikkelde klus. Deze man was het gelukt en ik merkte op dat zijn kinderen vast enorm trots op hem waren dat hun vader uit het diepe dal had weten te klimmen. Kinderen van intussen in de 30. Ja, ze waren trots op hem, maar er was ook een periode van enorme schaamte geweest, van beide kanten. En ook dat was begrijpelijk. Je vader in de goot zien belanden is niet niks, zeker als je moeder ook niet de meest stabiele persoon blijkt te zijn. En als vader je kinderen nog onder ogen komen terwijl je over straat zwerft en roken en drinken je prioriteit heeft, is ook zwaar ellendig. "Het heeft allemaal te maken met kwetsbaarheid he?" merkte ik op... en in mijn hoofd dwaalde ik even af naar de Ted-talk van Brené Brown waarin zij spreekt van de kracht van kwetsbaarheid.
De man liet me weten dat hij op Facebook te vinden was. Zijn verhaal liet me niet los en eenmaal thuis googlede ik op zijn naam. Ik vond een artikel waarin zijn levensverhaal stond. "Hij zorgt graag voor mensen. En hij viel op vrouwen die zorg en aandacht nodig hadden. Geen gezonde basis, beseft hij", zo stond er in het stuk. Maar intussen had hij na zijn "slechte periode" dat zorgen voor mensen in plaats van een valkuil omgezet in een kracht. Hij was zich in gaan zetten voor dak- en thuislozen door plaats te nemen in allerlei besturen die zich bezig houden met kwetsbare groepen in onze samenleving. En hoe toevallig, zijn opa was officier van justitie geweest. Wat een bijzonder verhaal en wat een bijzondere ontmoeting vond ik dit... Het wees me weer eens goed op de kwetsbaarheid van sommige verdachten maar ook op de verborgen kracht die mensen kunnen hebben om weer iets te maken van hun leven.
 |
| Haarlem, 5 mei 2018 |
Kijk en luister Talk Talk - Such a Shame
Reacties
Een reactie posten