"It's a Very Deep Sea"

"Wat als ik hem iets aan wil doen, kan ik dan de zaal uit lopen? Het wordt de eerste keer dat ik hem zie na al die jaren. Ik weet echt niet of ik voor mezelf kan instaan". Ik zat samen met een collega in gesprek met een 28-jarige man en zijn ouders. De man was als jongen van zijn negende tot zijn vijftiende levensjaar seksueel misbruikt door een volwassen man. De zitting was een paar dagen na het gesprek.

Ik ben soms best zenuwachtig voor een gesprek met een slachtoffer. Je treft mensen die iets hebben meegemaakt wat grote indruk op hen heeft gemaakt en waar ze vaak nog lang last van hebben. Je weet van tevoren niet hoe hoog de emoties nog zitten als je de kamer binnen loopt waar je met elkaar zal praten. Je hoopt dat je ze goed kan uitleggen wat hen te wachten staat op een zitting en hoe je als officier van justitie daar je werk doet. Maar je weet ook dat wat je ook doet, je nooit meer die nare ervaring zal kunnen weg nemen uit hun leven. En de vraag is elke keer of je, met je requisitoir en je strafeis, tegemoet kan komen aan dat wat een slachtoffer vindt dat er zou moeten gebeuren met een verdachte.

Ik heb de afgelopen periode diverse slachtoffergesprekken gehad. Ik sprak onder andere met een vrouw en haar kinderen wiens man en vader bij een verkeersongeval om het leven was gekomen. Ik trof een politieman die tijdens zijn werk mishandeld was en daar langdurig letsel aan over had gehouden. En nu zat ik dus tegenover deze jongeman wiens leven verwoest was door het langdurige seksueel misbruik.

Ieder slachtoffer reageert anders. De vrouw wiens man was overleden was niet bezig met straffen van de persoon die het ongeval had veroorzaakt. Ze wilde alleen maar weten wat er precies was gebeurd. De politieman wilde vooral weten wanneer de zaak op zitting kwam, de advocaat van de verdachte had nogal wat onderzoekswensen en dat bevorderde niet de snelheid van de afhandeling van de zaak. De 28-jarige man wilde vooral dat de persoon die hem dit had aangedaan de hoogst mogelijke straf kreeg, en het liefst had hij hem in een cel met ratten gemarteld zien worden. Het is duidelijk dat iedereen anders omgaat met emoties en die ook anders uit.

Als ik een paar dagen later in de zittingszaal het slachtoffer van het seksueel misbruik met zijn ouders zie binnen komen heb ik met hem te doen. Hij is op van de zenuwen, trilt, bibbert en weet van pure ellende niet hoe hij al die emoties het hoofd moet bieden. Hij gaat bovenin de zaal zitten achter glas. Zo kan hij alles horen en zien maar hoeft hij niet met de verdachte in één ruimte te zijn. Hij wordt gesteund door de parketpolitie die het gezin voorziet van glazen water en af en toe even op de jongeman inpraat als hij de neiging heeft om zijn emoties af te reageren op het meubilair. Ik kijk met enige regelmaat naar boven of ze het nog volhouden. Af en toe zie ik één van hen de gang op lopen omdat ze het gewoonweg niet aankunnen om de verdachte te horen verklaren.

Als ik de verdachte vragen mag stellen confronteer ik hem nog een keer met de vraag of hij doorheeft hoe hij het leven van deze man heeft verwoest door hem als volwassene die 20 jaar ouder was jarenlang te misbruiken. De verdachte is van mening dat er maar twee incidenten zijn geweest waarbij ze één keer samen een pornofilm hebben gekeken en zichzelf hebben bevredigd en dat de andere keer hij zich heeft laten aftrekken door het kind... een uit de hand gelopen massage omdat de man last had van zijn schouders.

Ik eis een gevangenisstraf van 36 maanden waarvan 12 voorwaardelijk. Daarnaast ben ik van mening dat de man in therapie moet en dus verplicht behandeld moet worden. Gelet op de gepleegde seksuele handelingen is dat eigenlijk de hoogste straf die ik volgens onze richtlijnen kan eisen. Op de publieke tribune zie ik teleurstelling bij het slachtoffer en zijn ouders. Martelen en een cel met ratten kan ik (gelukkig!) niet eisen maar ik snap ook dat verder geen enkele straf in verhouding staat tot wat de jongeman is overkomen.

Als ik na de zitting het slachtoffer en zijn ouders opzoek staat hij nog te trillen met tranen in zijn ogen. Hij pakt mijn hand vast en zegt "dank je wel voor wat je hebt gedaan voor me! Je hebt in je requisitoir precies verwoord wat me is aangedaan en wat dat allemaal veroorzaakt heeft in mijn leven. Dat je niet een hogere straf kunt eisen snap ik. Je zit vast aan richtlijnen...."

Pas als de verdachte het pand heeft verlaten gaan ook wij weg. In de auto naar huis kijk ik stilletjes voor me uit...over twee weken doet de rechtbank uitspraak. Ik hoop dat de jongeman daarna dit allemaal een beetje een plek kan gaan geven... ik gun het hem zo...

Kijk en luister The Style Council - It's a Very Deep Sea 
Kijk en luister Paul Weller (live) - It's a Very deep Sea