"Brother Sister"

Strand, zee, zand... mijn favoriete plek om te lopen.... Urenlang alleen verzonken in gedachten of samen met mijn lief voor goede gesprekken of gewoon luchtig plezier. Laatst was zo'n dag alleen... omdat mijn hoofd overliep en ik behoefte had aan alleen zijn met mijn gedachten. Soms kan het leven je te veel geven om over na te moeten denken. Dan loop ik urenlang langs de zee en tegen de tijd dat ik weer terug ben bij mijn vertrekpunt zijn mijn gedachten weer netjes geordend.

Het is sowieso weer die tijd van het jaar... die tijd waarin mijn vader 23 jaar geleden zijn laatste weken leefde. Die tijd waarin ik op een zeker moment weer precies van elke dag weet wat ik deed 23 jaar geleden. Maar dit jaar speelt er meer... dit jaar krijgt het gezin waar ik uit kom weer het nodige voor zijn kiezen. Terwijl mijn moeder, 86 jaar, bijkomt van een heupoperatie dealen we met een broer, haar jongste zoon, die door hetzelfde is getroffen als mijn vader 23 jaar geleden. En een genezend medicijn of behandeling is er nog steeds niet.

Je eigen kind zien vechten voor zijn leven... ga er maar aanstaan... tijdens mijn wandeling met mijn eigen besognes in mijn hoofd moest ik ook denken aan het slachtoffergesprek dat ik recent had met een moeder en dochter die betrokken waren geraakt bij een ernstig verkeersongeval. Ze waren frontaal gebotst met een tegenligger die de macht over zijn stuur was kwijt geraakt en op hun weghelft terecht was gekomen. Moeder, zelf zwaar gewond, had uit de auto weten te komen en was achter haar dochter gaan zitten om haar moed in te spreken. Dochter was ook zwaar gewond geraakt en had blijvend letsel. Moeder had haar kind tot twee keer toe zien vechten voor haar leven want als gevolg van het ongeluk had het meisje enige tijd daarna nog een keer kantje boord gelegen. Ze vertelde dat ze nu, twee jaar later, nog steeds slecht sliep, nog elke dag zo ongerust was dat haar kinderen iets zou overkomen. Ze was niet meer dezelfde als voor het ongeluk. Het gezin kende een leven voor en na het ongeval.  Ze vertelt sinds het ongeluk haar kinderen nu elke dag hoeveel ze van ze houdt.

In mijn privé-omgeving sprak ik kort geleden een moeder waarvan twee van haar drie zonen betrokken waren geraakt bij een ongeval omdat ze in de auto waren gestapt bij een vriendje dat te veel had gedronken. Toen de politie achter ze aan kwam gaf de bestuurder gas in plaats van te stoppen, met een heftig verkeersongeval tot gevolg. De beide zonen waren ernstig gewond. Ik vroeg haar hoe zij en haar man hadden gereageerd, want mogelijk ben je boos op je kinderen dat ze in die auto waren gestapt terwijl ze wisten dat het niet veilig was. Ze vertelde me dat zij en haar man op een zeker moment toen ze het ziekenhuis uitliepen waar beide jongens lagen, abrupt waren omgedraaid. Omdat ze ze wilden vertellen dat wat er ook was gebeurd en zou gebeuren ze zoveel van hun jongens hielden.

Vertellen we onze dierbaren te weinig hoeveel we van ze houden? Doen we dat pas als we geconfronteerd worden met het feit dat niemand onsterfelijk is? Vertel ik mijn broer te weinig dat hij de beste is, dat hij mijn steun en toeverlaat is, dat hij de beste, leukste, liefste oom is die mijn zoon kan hebben, dat ik trots ben op wie hij is en hoe hij zijn leven leeft en dealt met wat hem nu overkomt, dat ik mijn muzikale opvoeding grotendeels aan hem te danken heb en hem daar enorm dankbaar voor ben, dat er maar weinig mensen zijn die onze humor begrijpen, dat ik zoveel mooie herinneringen heb aan vroeger met hem, maar ook aan alles wat we tot de dag van vandaag met elkaar beleven en bespreken, met en zonder woorden? Dat moet je elkaar toch eigenlijk zo veel mogelijk laten voelen, en ook regelmatig hardop uitspreken...

De gedachten bleven de hele strandwandeling buitelen... eenmaal terug bij mijn auto was het nog steeds niet echt geordend. Ik was wel behoorlijk wat tranen kwijt. Die moeder van dat meisje zei ik na afloop van de zitting dat ik zoveel bewondering voor haar had, dat ze zo'n lieve moeder was... maar dat het ook tijd werd dat ze weer aan zichzelf toe moest komen. Aan het einde van mijn wandeling kwam ik tot de conclusie dat er momenten bestaan dat je misschien echt niet weet hoe je dat voor elkaar moet krijgen. En het ook niet wilt als je zoveel verdriet en zorgen hebt over iemand waar je zoveel van houdt...

Bij ons staat het verdriet ons om de hoek op te wachten... ik weet alleen nog niet bij welke afslag. Ik hoop zo dat het nog ver weg is al besef ik ook dat het steeds dichterbij komt... en geen idee hoe ik lang ik dan langs het strand moet gaan wandelen om dingen op een rij te krijgen.... Eén troost, ik weet zeker dat er dan niet meer één maar twee mannen zijn die me van boven de wolken zullen helpen... tot die tijd koester ik ieder moment, ieder contact en alles wat we samen nog kunnen en mogen beleven. En dat zal ik hem zeker ook laten weten!

Kijk en luister The Brand New Heavies - Brother Sister
 

 



Reacties

Een reactie posten