"Just like a Pill"

"Ik zit hier ten onrechte, weet je....". Hij zat voor mijn neus, de 31-jarige man die in mei van dit jaar was aangehouden voor het met een mes steken van zijn vriendin in haar borst. De politie had me gebeld en ik had besloten dat hij voorgeleid moest worden bij de rechter-commissaris. In die bewuste nacht in mei was de politie naar aanleiding van een melding ter plaatse gegaan en hadden ze in de deuropening de vrouw en haar 15-jarige zoon aangetroffen. "Neem hem mee, hij heeft mij gestoken" had de vrouw gezegd en gewezen naar de 31-jarige man die achter haar in de gang stond.  

Er was bloed, er was een mes, alleen het lemmet, er was een man die in de dagen erna voornamelijk zweeg. Hij had alleen verklaard dat hij die nacht samen met de vrouw was geweest, dat ze een relatie hadden, dat ze samen cocaïne hadden gebruikt. Een blaastest wees uit dat de man niet alleen harddrugs maar ook alcohol had gebruikt.

Toen de ambulance die nacht ter plaatse kwam was het advies van de verpleegkundigen om de vrouw mee te nemen naar het ziekenhuis. Maar ze weigerde. Ze verklaarde dat ze op de bank had liggen slapen en dat haar ex-vriend plotseling in de kamer had gestaan, dat ze rustig had proberen te blijven, ook om hem rustig te houden, maar dat ze ruzie hadden gekregen. De politie vroeg verder maar de vrouw was ineens druk met haar telefoon, wilde bellen en leek de politie in haar huis ineens maar lastig te vinden. Ze werd erop aangesproken maar bleef druk bezig met haar telefoon. Uiteindelijk meldde ze dat de man een huisverbod had, daar niet had mogen zijn en dat de ruzie in de keuken begon. Daar zou de man een mes hebben gepakt en ineens op de vrouw zijn gaan insteken. Toen de politie de vrouw vroeg of ze onder invloed was zei ze "We hebben gedronken ja en ik heb een jointje gerookt, is dat verboden, mag dat niet?"

De vrouw werd toch meegenomen naar het ziekenhuis en de politie ging er achter aan om een aangifte op te nemen. Daar troffen ze een verpleger die vertelde dat de dame nogal moeilijk behandelbaar was. Ze wilde niet gehecht worden, ze wilde geen infuus, ze wilde niet dat er bloed geprikt werd. Ze was opgefokt, niet voor rede vatbaar en ging buiten een sigaret staan roken. Ze vertrok zonder behandeld te zijn. Aangifte wilde ze pas doen als het haar uitkwam.

De vrouw meldde 's avonds nog bij de politie dat ze het heft van het mes in haar broekzak had gevonden. En dat terwijl haar zoon intussen had verklaard dat die nacht nog wel in de keuken op de grond te hebben zien liggen. Een verdere gedetailleerde verklaring van de vrouw kwam maar moeilijk op papier. Toen de politie de volgende dag met haar sprak en haar nadere vragen over het hele voorval wilde stellen werkte ze aanvankelijk wel mee maar op een zeker moment wilde ze roken en besloot daarna dat ze de aangifte niet meer wenste af te maken. Ze vertrok en de politie kreeg haar niet meer nader te spreken. Ze had zelf nog wel iets op papier gezet maar verdere details bleven onduidelijk.

De man bleef zwijgen... en de parketsecretaris en ik vroegen ons met regelmaat af hoe het nu precies zat in deze zaak. Als OM en politie zijn we altijd hard op zoek naar bewijs. Maar daarnaast is het cruciaal dat je als ovj ook overtuigd bent van waar je een verdachte van beschuldigt. En in deze zaak leek het ergens niet te kloppen... Intussen wisten we wel dat de man recent nog was veroordeeld voor een poging doodslag op zijn broer, ook onder invloed van drank en drugs. Bij die veroordeling hoorde als bijzondere voorwaarden een behandeling voor zijn verslaving, maar hij was toch weer langzaam aan steeds meer gaan gebruiken. De man leek dus heel gevaarlijk te kunnen zijn als hij weer zonder afkicken op straat kwam.

Via de moeder en broer van de man kwamen we er achter dat de vrouw die bewuste nacht heel veel contact had gezocht met de man. Het leek erop dat hij op haar uitnodiging die nacht via de achterdeur, niet zichtbaar voor de buren, naar binnen had mogen komen. De vrouw liep het risico dat haar kinderen uit huis werden geplaatst door haar persoonlijke omstandigheden. Ze mocht ook geen contact hebben met de man. Vandaar mogelijk dat het stiekem moest? Gegevens van haar telefoon bevestigden de verklaringen van moeder en broer. Moeder vertelde dat ze na het hele incident ook nog regelmatig werd gebeld door de vrouw. De vrouw wilde met de man verder, wilde trouwen met hem, wilde voor hem zorgen en verdere hulpverlening was niet nodig, zo zei ze tegen zijn moeder.

De man bleef zwijgen... na enkele weken werd zijn voorlopige hechtenis geschorst onder de voorwaarde dat hij voor zijn verslaving naar een kliniek ging. En uiteindelijk wilde hij gelukkig toch een verklaring afleggen over wat er die avond volgens hem was gebeurd. Hij zou op haar uitnodiging via de achterdeur zijn binnengekomen. Ze hadden gedronken, gesnoven, plezier gehad maar toen hij op enig moment van de wc kwam zat de vrouw in zijn telefoon te kijken. Daar was ruzie over ontstaan waarbij zowel haar als zijn telefoon kapot was gegaan. Toen hij zijn telefoon weer in elkaar wilde zetten liep zij naar de keuken. Vervolgens hoorde hij haar een kreet slaken en toen hij ging kijken stond ze met een mes in haar handen en bleek dat ze zichzelf had gestoken. In de worsteling die volgde, waarbij hij het mes uit haar handen probeerde te pakken om erger te voorkomen, had hij een snee in zijn hand opgelopen. Vandaar al het bloed dus. De vrouw zocht na het hele gebeuren, ondanks een contactverbod, toch nog steeds contact met hem. Ze had hem beloofd de waarheid alsnog te zullen gaan vertellen. En daarom had hij al die tijd gezwegen, hij wilde haar de kans geven haar verhaal te laten doen, hij wilde haar beschermen.

Tijdens het slachtoffergesprek dat ik, samen met de parketsecretaris, met de vrouw had ging het van de vrouw uit niet over hoe het met haar ging, over wat dit allemaal met haar had gedaan en hoe traumatisch dit was geweest voor haar. Ze wilde voornamelijk weten hoe het met de man ging, of hij wel goed geholpen werd, of hij wel in de juiste kliniek zat. Ze vertelde dat ze hem zonder drugs en drank als een hele lieve man kende. Maar ze kon niet verder met hem vanwege haar kinderen. Die waren intussen beiden uit huis geplaatst en om ze terug te krijgen moest de man niet meer terug in haar leven. "Kunt u of wilt u niet verder met hem?" vroeg ik haar nog. “Het kan niet...", antwoordde ze.

Er zijn van die zaken waarbij je tot op de zitting gewoon niet weet wat je ermee aan moet... waarbij je niet weet wie je gelooft. Waarbij je met het bewijs in het dossier beide kanten op kan en het dus echt zit in de overtuiging. Om tot een veroordeling te komen moet ik als officier van justitie immers wettig en overtuigend bewijs hebben. Ik had in mijn hoofd een strafeis voor het geval ik op zitting tot de conclusie kwam dat het gegaan was zoals de vrouw had verklaard.

"Ik vind het best moeilijk allemaal" zei de man op zitting. " Ik voel nog wel iets voor haar namelijk, maar mijn psycholoog zegt ook dat er nog heel veel andere leuke vrouwen op de wereld zijn. En ik denk dat hij daar wel gelijk in heeft". "Dat is mogelijk een wijze psycholoog, want het lijkt erop dat jullie relatie nogal destructief was", zei ik op mijn beurt. Gaandeweg de zitting kreeg ik een steeds beter beeld van de hele zaak. Het was dus zo'n zaak, zo één waarbij het papieren dossier je geen duidelijkheid geeft, van die zaken waarbij je op zitting dus pas weet wat je ermee moet. Omdat je dan de verdachte zijn verhaal hoort en ziet doen, met intonatie van zijn stem, de emotie bij wat hij vertelt en de oprechtheid van zijn kant van het verhaal kunt inschatten.

Nadat alles besproken was op zitting verzocht de voorzitter van de meervoudige kamer me om mijn requisitoir te houden. Ik stond op en vertelde de rechtbank dat ik twee scenario's voor ogen had gehad. Het scenario waarbij de verdachte loog en de vrouw inderdaad had neergestoken en het scenario waarbij de verdachte de waarheid sprak en de vrouw behoorlijk de weg kwijt was geweest en dus niet eerlijk had verteld wat er was gebeurd die nacht. Voor beide scenario's had ik voldoende bewijs, het zat hem in deze zaak duidelijk in de overtuiging. "Ja, u zit hier volgens mij ten onrechte... en ik zal de rechtbank vragen u vrij te spreken van dat wat u ten laste is gelegd, ik geloof u dat u haar niet heeft gestoken" waren de woorden waar ik mijn requisitoir mee eindigde.

De rechtbank verzocht de advocaat van de man het kort te houden. Ze trokken zich terug voor beraad en kwamen niet lang daarna terug en deden meteen uitspraak... de man werd vrijgesproken en kon naar huis. Nu maar hopen dat hij de woorden van zijn psycholoog goed onthoudt. Liefde maakt soms blind... en is dan als een giftige pil.

Kijk en luister Pink - Just like a Pill

Reacties

  1. Wat goed hoe u het beschrijft en overweegt.
    Kent u het boek “Destructieve relaties op de schop” van Jan Storms ? Een aanrader omdat het veel inzicht geeft. Tevens het boek “the body keeps the body keeps the score” van Bessel van der Kolk, een vooraanstaand expert op het gebied van trauma. Ik denk dat deze boeken de facetten in is werk enorm verduidelijken.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten