"Eén en Alleen"

Als ik op zaterdagmiddag met de auto mijn wijk uit rijd op weg naar de sportwedstrijd van mijn zoon,  zie ik een buurtbewoner zijn vuilnis weg gooien bij de vuilcontainers. Hij wankelt wat als hij de vuilniszak in de klep probeert te doen. Hij zal niet heel veel ouder zijn dan ik zelf ben, maar een aantal jaren geleden heeft hij, zo heb ik van horen zeggen, een hersenbloeding gehad. Daardoor is hij nooit meer helemaal de oude geworden en is zijn motoriek niet helemaal zoals het hoort te zijn. In de loop der jaren heb ik hem wel mobieler zien worden. Hij komt af en toe op de fiets voorbij, en nu zie ik dat hij dus lopend de vuilnis heeft weg gebracht.

Terwijl hij worstelt met de vuilniszak komt uit het park erachter een andere man uit mijn straat langslopen, ook alleen. Ik ken hem niet persoonlijk maar weet dat nog niet heel lang geleden zijn vrouw is overleden. Ook hij zal niet veel ouder zijn dan ik.

De twee mannen hebben allebei behoorlijk wat voor hun kiezen gehad en zijn allebei alleen op pad. Het is een raar moment, ineens daalt er een deken van weemoedigheid over me heen. In mijn auto begint de muziek te spelen en zingt Pascal Jacobs van Bløf "Ben ik hier voor mezelf? Of ben ik hier vooral voor jou? Ben ik hier precies op tijd? Ben je hier uit vrije wil? Of maakt het eigenlijk geen verschil?"...

Mijn gedachten dwalen af naar de rest van de buurt waar in de loop der jaren ook zoveel verdriet is geweest. Mijn oude buren verloren twee zoontjes bij een tragisch ongeval, een paar huizen verderop verloor een echtpaar hun zoontje toen hij van een balkon viel bij een speelafspraak, dan vrienden waarbij op een ochtend hun 17-jarige dochter ineens niet meer wakker werd, en een vriendin wiens man bij de start van een triatlon in het buitenland verdronk. Een buurt met veel littekens en verdriet.

Op werk werden mijn collega's en ik afgelopen weken ook geconfronteerd met zaken die voor veel littekens en verdriet zorgen. Ik denk aan de man en kinderen van de 76-jarige vrouw uit Renswoude die nu ruim een maand geleden op zondagavond, als ze uit de kerk komt, bij het oversteken geschept wordt door een auto en 12 dagen daarna overlijdt aan haar verwondingen. Ik denk aan de ouders van het 21-jarige Ierse meisje dat precies een week ervoor in de nacht is aangereden door een automobilist en die aanrijding niet heeft overleefd. In beide gevallen is de bestuurder van de auto ervandoor gegaan, maar beide heren hebben zich intussen gemeld bij de politie.

Mijn gedachten stappen door naar de vader en moeder die een week geleden met hun kinderen van 8 en 10 in de auto zitten en plotseling worden aangereden. Het kindje van 8 overlijdt, het kind van 10 ligt ernstig gewond in het ziekenhuis.

En dan nog maar niet te spreken over de mensen die gewond zijn geraakt of dierbaren hebben verloren bij het schietincident aan het 24oktoberplein. 

Wat een verdriet allemaal... "Het is zo oneerlijk" zegt een man tijdens een slachtoffergesprek tegen me een paar dagen ervoor "ik ben aangereden door een automobilist die met te veel drank op door rood rijdt, hou er blijvend hersenletsel aan over, mag pas auto- en motorrijden als ik weer examen heb gedaan, kan niet meer werken op het niveau dat ik voor het ongeval deed en hij leeft gewoon door". In een fractie van een seconde staat het leven van al deze mensen ineens totaal op zijn kop en verandert alles voorgoed.

"Misschien dat ik hier verder ga. Misschien dat jij nog naar me zwaait. Misschien dat ik nog even blijf. Misschien dat jij me iets verwijt. En misschien dat het je spijt. Zoals zo vaak" zingt Bløf verder...

Als ik de parkeerplaats van de sportclub opdraai kom ik een andere vriendin uit de buurt tegen en vertel haar mijn mijmeringen... Ze reageert met "er is zoveel verdriet overal de laatste tijd..." En verdriet is iets wat je toch vaak echt zelf een plek moet geven, dat doet iedereen op zijn eigen manier. Voor de mensen in je privéomgeving kun je er zijn, een luisterend oor bieden, laten weten dat je aan ze denkt. Op mijn werk kunnen mijn collega's en ik tijdens slachtoffergesprekken of gesprekken met nabestaanden luisteren naar wat die fractie van een seconde heeft veranderd in hun leven, welke gevolgen dat heeft en dat meenemen bij onze strafeis als de verdachte bij de rechter moet komen. Slachtoffers en nabestaanden mogen op zitting ook zelf aan de rechters vertellen hoe het met ze gaat en welke gevolgen het gebeuren heeft gehad voor hen. Als zij beginnen te spreken gieren de emoties vaak door de zaal en ben ik altijd blij dat ik een glas water voor me heb staan. Het zijn misschien wel de meest heftige momenten tijdens een zitting.

Eenmaal langs de lijn van het sportveld kan ik mijn gedachten verzetten en moedig ik samen met mijn ex en de andere ouders het team aan. Tot er een what's app binnenkomt op mijn werktelefoon "aanrijding auto vs fiets, fietser is er slecht aan toe, 19 jaar" Er ontsnapte een vloek uit mijn mond... weer allemaal mensen voor wie het leven een leven voor en na het ongeluk wordt.

Als ik de auto in stap om terug naar huis te rijden speelt de muziek verder...
" Want wij, één en alleen
We gaan voorbij zonder een woord als iedereen
En jij, waar wil jij heen?
Je kijkt naar mij en ik vraag me af wat goed is voor ons allebei
Met blote voeten loop ik langzaam door
En we zijn één
Eén, één en alleen, één en alleen
Maar onderweg, ooit komen we aan en zijn we
Eén en alleen, één en alleen
Maar onderweg naar nergens, ooit komen we aan en zijn we één."

Kijk en luister Bløf - Eén en Alleen 
Kijk en Luister Bløf - Eén en Alleen (Live)