"Teardrop"

Voor me tilden zes van zijn beste vrienden hem in de kist naar binnen, naast me liep mijn 14-jarige, achter ons onze vier neven en ons nichtje, de kinderen van mijn oudste broer en mijn twee zussen. Door de volle zaal galmden "Teardrop" van Massive Attack. Op de kist lag een knallend kleurrijk bloemstuk. Mijn moeder, broer, zussen en onze partners zaten al. Terwijl de vrienden de kist neerzetten en om hem heen bleven staan zolang de muziek speelden, gingen wij zitten. Mijn lief zat rechts van me, links mijn zoon en daarnaast zijn vader, mijn ex. Zo wilden we het, zo kon het, en ik was daar trots op. En ik weet zeker dat mijn broer het ook zo had gewild.

Alsof de afgelopen anderhalf jaar nog niet genoeg roller coaster was geweest was de trein in de laatste week, na zijn sterven, nog even extra gaan versnellen. Zo werkt dat als er een afscheid geregeld moet worden. De nacht dat hij stierf had ik niet geslapen. In de ochtend belde ik Ilona, de begrafenisonderneemster die ik bij een eerdere begrafenis op een afstand te werk had zien gaan. Toen mijn broer ziek werd en duidelijk was dat hij niet beter zou worden was al door mijn hoofd geschoten dat als het moment daar was zij en haar compagnon ons zouden moeten helpen met het afscheid. "Funeral Company" is de naam van hun bedrijf (noem het reclame, ik noem het dankbaarheid). Ik belde haar wakker op de zaterdagochtend. En ik begon onbedaarlijk te snikken toen ik moest zeggen waarvoor ik belde. "Och meis, wat is het ineens echt he? Als je hardop moet gaan uitspreken dat hij er niet meer is" Ze stelde me gerust en een paar uur later zaten zij en Simone bij ons aan tafel. In de dagen erna waren ze onze steun en toeverlaat.

Anderhalf jaar ziek, anderhalf jaar ziekenhuis in ziekenhuis uit, chemotherapie die na zes behandelingen niet meer aansloeg, het plaatsen van een stent, immuuntherapie die wel aansloeg, nierwaarden die zo laag waren dat de immuuntherapie onderbroken werd maar uiteindelijk weer door kon gaan. Tussendoor veel op de racefiets en onze vaste maandagavond samen eten bij mij thuis. ' s Avonds voor het slapen gaan steevast even een potje Wordfeud en een rondje De Slimste Mens via de app. En bij tijd en wijle de heftige gesprekken over wat ziek zijn met het vooruitzicht op de dood met je doet. Hij wees me in april op een uitzending van Nieuwsuur waarin mensen vertelden dat ze gestopt waren met de levensverlengende behandeling die ze ondergingen. Toen ik de reportage had gezien belde ik hem en zei "Hop, als je wilt stoppen is dat jouw keuze he? Alleen jij kan die beslissing nemen en wij zullen dat allemaal begrijpen". "Ik wil niet dat je zo tegen me praat, want zover ben ik nog lang niet!" antwoordde hij boos. Ik hield verder mijn mond erover... het was in ieder geval gezegd.

Anderhalf jaar geeft je de tijd om na te denken over de dood, om na te denken over wat je elkaar wilt zeggen, om op de een of andere manier je voor te bereiden op dat wat gaat komen. Al blijkt dat als het moment daar is je je emotioneel helemaal niet voor kan bereiden op zoiets onomkeerbaars als een leven dat ophoudt. Tegelijkertijd wilde mijn broer daar helemaal niet over nadenken, hij wilde niet loslaten, zelfs niet na zijn hersenbloeding. Hij kon dat echt pas helemaal op het einde toen de pijn hem die laatste dagen opslokte en hij niet meer aanspreekbaar was omdat al zijn energie opging aan het strijden tegen die pijn. Daarvoor was het eruit halen wat erin zit, heel veel boeken lezen (alles van Haruki Murakami werd verslonden), lopen, op de racefiets, muziek luisteren, concerten bezoeken, naar Terschelling en naar "Into the great wide open", met vrienden de kroeg in, een vriendin coachen in haar trainingsschema voor de halve marathon... zoveel mogelijk genieten, al werd zijn wereld langzaam aan kleiner door steeds groter wordende vermoeidheid.

Ik ga weer aan het werk de komende dagen. Ik weet dat ik in de komende periode gesprekken in mijn agenda heb staan met families die hun dierbaren zijn verloren bij verkeersongevallen. Mensen die ook geconfronteerd zijn met de dood. Groot verschil is dat zij het verlies niet aan zagen komen. Bij hen stond op een dag de politie voor de deur om hen te vertellen dat hun familielid niet meer thuis zou komen. Zij hebben geen moment gehad om nog dat tegen elkaar te zeggen wat je had willen zeggen als je weet dat iemand er binnen afzienbare tijd niet meer zal zijn. En dan is er in hun situatie ook nog iemand die dat ongeval heeft veroorzaakt. Een persoon die voor de rechter moet komen en een straf boven het hoofd hangt. Ik zie met regelmaat dat nabestaanden zeggen dat ze hopen dat ze na de rechtszaak het verlies een plek kunnen gaan geven. En ik hoop dan eigenlijk dat ze na de rechtszaak beseffen dat ze daar al eerder mee zijn begonnen. De leegte is er vanaf het moment dat iemand niet meer thuis komt, een rechtszaak verandert daar helaas niets aan. Maar het verlies een plek kunnen gaan geven, dat is een enorme klus... dat wil je misschien wel liever uitstellen.

Het was een bijzonder afscheid. Familie en vrienden deelden liefdevol hun herinneringen aan hem. En zelf sloot ik de rij met sprekers af. Daarna borrelden we met alle genodigden rond de kist. Bier, wijn, bitterballen, muziek... we vierden zijn rijke kleurrijke leven waar hij nog bij was. Uiteindelijk vormden zich buiten een haag van mensen en tilden wij, zijn broer, zussen, mijn zoon, de oudste neef en ik, hem naar buiten en zetten samen met mijn moeder, en alle anderen achter ons aan, onze weg in, lopend richting het crematorium. Uit de geluidsboxen klonk " You Get What You Give" van de New Radicals. Hij wilde eruit met knallende muziek, zeker niet somber! Bij het crematorium begon het te stortregenen en terwijl de hemel huilde staken we allemaal nog een sterretje aan en zetten die op zijn kist. Als gezin deden we het laatste stuk het crematorium in... mijn moeder, oudste broer, twee zussen en ik... Zo wilden we het, zo kon het, en ik was daar trots op. En ik weet zeker dat mijn broer het ook zo had gewild.

De volgende dag was het stil, was het leeg, en miste ik Ilona. Het leek of zij de afgelopen dagen de aanwezigheid van mijn broer had verlengd. Nu begint de roller coaster van de afgelopen anderhalf jaar langzaam aan tot stilstand te komen en begint door te dringen wat er die periode allemaal is gebeurd. Het eindpunt van de trein houdt in dat mijn lieve stoere dappere broer er niet meer is... Na al het geregel begint er ruimte te komen voor het gemis en het levensgrote verdriet. Hij en ik hadden iets speciaals, wij begrepen elkaar met maar ook zonder woorden. De dood is onomkeerbaar, wreed en zo ongekend oneerlijk. De tranen die op zich lieten wachten vanwege het zorgen en regelen breken door. Ik vraag me af of ze ooit nog zullen stoppen. Ik weet dat het een plek zal krijgen, ik weet dat het beter is zo en dat hij geen pijn meer heeft... maar tussen voelen en weten ligt momenteel een levensgroot ravijn.

Komende dagen weer aan het werk, misschien is de afleiding wel goed... en dit alles levert weer meer bagage op in mijn rugzak. Bagage die een mens vormt en mogelijk weer wat wijzer maakt... al zie ik echt wel een beetje op tegen de gesprekken met mensen die hun dierbare moeten missen...

Kijk en luister Massive Attack - Teardrop

Reacties

  1. Dank wederom voor je openheid en je vermogen om telkens weer te verwoorden waar het, als het er op aankomt, wérkelijk om gaat. En hoe daarmee om te gaan. Sterkte !

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten