"Say Hello, Wave Goodbye"

"Je broer luisterde graag naar deze CD" Mijn oudste broer en jongste zus kregen beiden via de post een kaart met deze getypte tekst erop. Er zat alleen geen CD bij. Een paar dagen later viel er bij mij een CD van David Gray in de bus met een handgeschreven kaart erbij "Dit graag luisteren. Het zal je verrijken". Via de familieapp informeerde ik of één van de anderen ook zoiets had ontvangen. Mijn oudste zus reageerde "heb er twee gekregen". 

We gingen met een raadsel de laatste maand van 2019 in... de laatste maand... Op de eerste dag van december was het exact 6 maanden geleden dat we met elkaar aan zijn bed stonden. Ik was erbij toen hij zijn laatste adem uitblies, de rest kwam vlak daarna binnen. Alweer zes maanden geleden... Pas zes maanden geleden.

2019... het gaat wat mij betreft niet de boeken in als een fantastisch jubeljaar. Het begon met hoop, behandelingen die hervat werden en effect leken te hebben. Maar het liep zo anders... en op 7 juni namen we definitief afscheid van mijn broer.

Het liep niet alleen voor ons als familie zo anders... Door mijn werk zag ik in 2019 ook het verdriet in andere families. Verdriet in een gezin omdat de puberdochter slachtoffer was geworden van een volwassen man van rond de 50 die het meisje had ingepalmd en zodoende jarenlang ontucht met haar had gepleegd. Verdriet en angst bij een man die ontvoerd en gemarteld was door een jonge vrouw en haar vriend omdat de man een belofte van een nieuwe baan niet na kon komen. Verdriet bij een moeder omdat haar dochter misbruikt was door de beste vriend van moeder. Verdriet bij een vader omdat zijn dochter, als uitwisselingsstudente in Nederland, werd doodgereden. Verdriet bij een jonge vrouw omdat ze was aangereden door een man die veel te hard had gereden en ervan door was gegaan. Ze had moeten vechten voor haar leven en nu was het maar de vraag of ze ooit helemaal zou herstellen. De kans was groot dat ze haar toekomstplannen moest bijstellen en niet meer haar droombaan zou kunnen vervullen. En verdriet bij een man van 80, zijn drie kinderen en kleinkinderen, omdat zijn vrouw omkwam door de gevolgen van een aanrijding.

Slachtoffers en nabestaanden hebben vanaf 1 juli 2016 onbeperkt spreekrecht in de rechtszaal. En dat levert soms behoorlijk emotionele taferelen op. Eén van de dochters van de overleden vrouw maakte namens de familie gebruik van dit spreekrecht. Ze stond op van de publieke tribune en ging voorin de zaal zitten. Tussen haar en de man die verdacht werd van het veroorzaken van het verkeersongeval zat alleen de advocaat van de verdachte. Ze had twee fotolijsten bij zich en zette één daarvan voor zich neer zodat de rechters, de verdachte en ik de foto van haar moeder konden zien. Een krachtige vrouw, haar dochter leek sprekend op haar. Ze vertelde wat er in het leven van deze familie was gebeurd sinds de avond dat haar moeder werd aangereden. Over de avond zelf, over de dagen erna in het ziekenhuis aan de rand van het bed van haar moeder. Van achteruit de zaal was het intense verdriet goed te horen. En helemaal toen ze vertelde dat haar 80-jarige vader de laatste nacht dat haar moeder nog leefde bij zijn vrouw in het ziekenhuis mocht blijven slapen. Hoe emotioneel dat was geweest voor haar, haar zus en broer... het gegeven dat je ouders voor het laatst samen de nacht doorbrengen. Moeder niet meer bij kennis, terwijl ze voor het ongeval alle zorg voor vader op zich nam. Na 58 jaar samen op die manier afscheid van elkaar moeten nemen... Op het einde van haar verhaal zette ze de tweede foto overeind. Een foto van haar moeder die aan allerlei slangen in het ziekenhuisbed lag. Ze wilde dat de verdachte nog eens extra geconfronteerd werd met het leed dat hij had aangericht. Ik vond het helemaal niet erg dat de rechtbank hierna de zitting even schorste... om even op adem te komen na deze emotionele minuten. Verdriet van mensen die je niet kent kan soms ook dichtbij komen. De dood van een vreemde kan je doen herinneren aan de dood van degene die je zelf nog maar kort geleden hebt verloren. Maar tegelijkertijd ben ik op zitting aan het werk en is het zaak om vooral daar op te focussen. Dus even goed adem halen en je eigen gedachten parkeren.

Na afloop van de zitting trof ik de familie nog buiten de zittingszaal. "Nu kunnen we het weer verder afsluiten" zeiden ze. Het was bijzonder te merken dat ze me zo dankbaar waren voor mijn requisitoir en strafeis. Nadat ik met de weduwnaar had gesproken sprak ik met zijn kinderen, hun partners en kwamen alle kleinkinderen me nog een hand geven om te bedanken. En daarna vertrok het hele gezelschap (20 personen sterk) richting hun dorp om daar samen te gaan eten. "Ik heb het voorrecht te mogen betalen!" zei de pater familias van het stel... Ik liep met ze richting de uitgang en was ervan doordrongen dat 2019 voor hen ook niet als een goed jaar de boeken in zou gaan. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat ik, door gewoon mijn werk te doen, een deel van alle gebeurtenissen van 2019 voor hen had kunnen afsluiten. Wat een bijzondere baan toch, het voelt op zo'n moment als een voorrecht dit te mogen doen. Deze familie hield elkaar stevig vast, dat was mooi om te zien. De rechtbank veroordeelde de man die het ongeluk had veroorzaakt conform mijn eis.

2019... een jaar met veel verdriet, met afscheid nemen, met in de spiegel kijken, geconfronteerd worden met jezelf, met loslaten, maar ook met elkaar vasthouden. Na verjaardagen zonder mijn broer was ook Sinterklaas dit jaar niet meer zoals het altijd was. Nu op naar 2020... Voor de kerst halen we eindelijk zijn as samen op. Dan gaat een stukje van hem mee naar mijn huis... en is hij "thuis" voor de jaarwisseling. Benieuwd of we in het nieuwe jaar er nog achter gaan komen wie de Cd's heeft gestuurd...


Kijk en luister David Gray - Say Hello,Wave Goodbye

Reacties

  1. Als 'crimefighter' ben je wel gewend aan anonieme daders die zich, al dan niet door publicaties of door een knagend geweten tot inkeer gekomen, alsnog melden. En ja, je hebt een prachtig vak, dat je op een heel bijzondere wijze middels deze blogs juist niet volledig van je privé wilt (en kunt) scheiden. 2019 is weer een stuk bagage voor de reis door 2020 e.v.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Weer mooi en indringend verwoord. Dank daarvoor, en alle goeds voor het nieuwe jaar.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten