"Help!"

Meneer Berrier, Freek Berrier... mijn muziekleraar op de middelbare school. Hij schoot me ineens te binnen toen ik tussen kerst en Oud & Nieuw bij de Top2000 Live stond. Mijn lief had als verrassing kaarten gekocht voor een concert waar een onbekende band met evenzo onbekende zangers (ok, Tjindjara kende ik van The Voice) live muziek uit de Top 2000 zou spelen. Zonder enige verwachting gingen we erheen, kwamen een bekende tegen, en met z'n drieën hadden we een topavond. En de Top2000... daar kunnen The Beatles natuurlijk niet ontbreken. 

Een medley van Beatles-nummers. Ik kan ze allemaal meezingen "dankzij meneer Berrier" dacht ik... en Valerie. Want met haar samen deden we in de lessen van meneer Berrier ons uiterste best om zo tweestemmig mogelijk te klinken. The Fool on the Hill, A Day in the Life, Here comes the Sun, Eleanor Rigby, Let it Be, Penny Lane.... en ga zo maar door. Berrier was dus duidelijk Beatles-fan en leerde ons een groot deel van hun repertoire. Geen Stones, Beatles! Kalend, baard, rond brilletje... in mijn gedachte altijd zo'n linnen tasje bij zich... een muziekvirtuoos.

De school was nog jong maar had in zijn korte bestaan al een traditie van muziektheater-voorstellingen. Voorstellingen die door de leerlingen zelf werden geschreven en Berrier was daar één, zo niet dé, grote man achter. Hij schreef een groot deel van de muziek voor de voorstellingen. Wat heb ik een goede herinneringen daaraan! Maandenlang met een hele groep leerlingen en docenten, na schooltijd, in weekenden en in vakanties, samen een voorstelling schrijven, opbouwen, oefenen, verfijnen, en uiteindelijk 5 avonden lang in een uitverkochte zaal spelen.

Tijdens het Top2000-concert verdween ik, meezingend met de Beatles-nummers, dus even terug in de tijd en bedacht ik me dat het toch mooi moet zijn als je als leraar op een middelbare school zoveel indruk maakt dat iemand bijna 35 jaar later, bij een concert, aan je staat te denken. En dus bedacht ik ook dat ik in mijn eerste blog van 2020 aandacht moest besteden aan meneer Freek Berrier. Want ik hoop eigenlijk dat iedereen op de middelbare school zo'n bevlogen inspirerende leraar tegenkomt.

Vorige maand deed ik sinds lange tijd weer eens een kinderzitting. Eén van de verdachten was een 13-jarig jongetje dat een leeftijdsgenootje had mishandeld. Alles stond op film, het loog er niet om... hij had de jongen in een soort houdgreep genomen, naar de grond gewerkt en toen de jongen weerloos daar lag, hem tegen zijn hoofd getrapt. Ik koos ervoor om de beelden op zitting te tonen zodat de rechter, de verdachte zelf, en zijn ouders nog eens konden zien wat er was gebeurd. Beelden zeggen soms veel meer dan een beschrijving van de beelden op papier. "Vervolgens is te zien dat slachtoffer X door verdachte Y met zijn rechterbeen tegen het hoofd wordt getrapt" ervaar je lezend toch anders dan wanneer je het werkelijk ziet. Bovendien wilde ik dat de beelden door vader en moeder gezien werden omdat het dan hopelijk tot hen doordrong dat hun prinsje niet bepaald een engeltje was. In het dossier zat ook een beschrijving van de politie van enkele pagina's waarin beschreven werd hoeveel overlast deze 13-jarige en zijn groepje vrienden in de buurt veroorzaakte. Gedrag dat niet meteen strafbaar is maar wel voor een onveilig gevoel kan zorgen in een buurt, winkelcentrum etc. Stiekem in een supermarkt pakken frisdrank lek prikken, via een zwemvijver steeds een tuin inklimmen en dan heel brutaal zijn als je wordt weg gestuurd, mensen naroepen en uitmaken voor van alles en nog wat... kortom: vervelend overlastgevend gedrag.

Het ventje zelf wilde de beelden eigenlijk niet meer zien maar op mijn verzoek moest hij van de rechter toch nog eens goed kijken. Zijn vader zei de beelden al te kennen maar draaide zijn hoofd weg toen de trappen tegen het hoofd in beeld kwamen. Vader bleef erbij dat zijn zoon de grootste engel was die je je kon voorstellen en de politie had het helemaal verkeerd. En dat we in de zittingszaal zaten en er een straf werd geëist tegen het jonge ventje was wat hem betreft helemaal belachelijk. Vader kon zijn mond niet houden en bleef maar praten, op een zeker moment schreeuwen, zei dat hij de rechtbank niet serieus nam, dat hij geen hulpverlening of begeleiding in huis wilde voor zijn zoon. De man was niet meer voor rede vatbaar en de rechter besloot dat hij de zaal uit moest. Het meest trieste was dat de zoon zich duidelijk rot schaamde voor zijn vader. Zo erg dat ook hij uiteindelijk begon te schreeuwen en de rechter de zitting schorste zodat wij allemaal even de zaal uit konden en de jongen met zijn moeder en zijn advocate (respect voor deze dame, je zou maar een verdachte bij moeten staan met zo'n vader erbij) even tot rust kon komen. Vader was nou niet bepaald een lichtend voorbeeld voor zijn zoon. En moeder was duidelijk niet opgewassen tegen haar licht ontvlambare echtgenoot.

Hulp voor de jongen leek me goed, begeleiding vanuit jeugdzorg... en ik legde hem dat ook uit bij de straf die ik eiste. Ik vertelde hem dat het me goed leek als er voor hem een volwassene was, buiten zijn ouders, buiten de spanning die de overheersende vader creëerde, die naar hem luisterde, hem hielp met zaken op orde krijgen voor zichzelf, waardoor hij lekkerder in zijn vel kwam te zitten, en doorkreeg dat zijn gedrag niet ok was. Maar de jongen zelf zag dat ook niet zitten en zijn ouders maakten heel erg duidelijk dat ze daar niet aan mee zouden werken. De rechter besloot dus een straf op te leggen zonder begeleiding. Want ze wilde niet dat er nog meer spanning in het gezin zou komen... en daar was ook wel weer wat voor te zeggen. Bovendien ging het op school intussen wel een stuk beter en leek daar het tij gekeerd.

Meneer Freek Berrier, gezien op zijn rug,
met het witte shawltje over zijn schouder.
Griftland College Soest, December 1985
Op school... voor dit soort jongens hoop ik zo dat ze ook een meneer Berrier tegen komen. Een leraar die ze inspireert, ze meeneemt in de wereld van muziek, van creativiteit, van even weg zijn van alle zorgen en lekker meezingen met The Beatles. En ze motiveert om ook buiten schooltijd met allemaal medeleerlingen te werken aan een prachtig muziektheaterstuk, waar je op de laatste avond van de 5 avondvoorstellingen met de hele ploeg elkaar op het eindfeest huilend in de armen valt omdat je het gevoel hebt dat je, samen, al die maanden dat je de productie maakte, één grote familie werd. En dat dat nu ophoudt omdat de voorstellingen gespeeld zijn. En op die laatste avond, na de voorstelling, met de hele theaterploeg, rond de piano, rond meneer Berrier, zit en met z'n allen de liedjes van de Beatles zingt... in plaats van op straat hangen en andere mensen lastig vallen...

Kijk en luister The Beatles - Help!


Reacties

  1. Berrier was inderdaad een geweldige leraar Gab. Wat een geluk dat we er nog een paar hadden. Ik loop regelmatig een museum of kerk binnen, waar er een verhaal van Van Hunen mij te binnen schiet. Aan zijn kunstgeschiedenis lessen heb ik al mijn hele leven wat gehad. groet Pien

    BeantwoordenVerwijderen
  2. 'Opvoeden' gebeurt natuurlijk thuis, al is het daar niet altijd pluis. Maar zeker ook voor een niet onaanzienlijk deel op school. Dus lieve, zorgzame, betrokken en inspirerende meesters, juffen en docenten kunnen zo'n kereltje zeker bijsturen. Zodat hij na 'the long and winding road' uiteindelijk kan zeggen 'I feel fine'.'Don't let me down' moet hij gedacht hebben tijdens de zitting, 'with a little help of my friends' kom ik er éggg wel!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat mooi geschreven weer! Ik heb ook zo’n fijne muziekleraar gehad en de muzieklessen zijn wel de lessen die het meest zijn bijgebleven, die je het meeste zelfvertrouwen hebben gegeven en voor de meeste saamhorigheid hebben gezorgd! Ik begrijp precies wat je bedoelt! En voor wat betreft het alternatief voor hangen op straat en zo. Ik denk dat NL er goed aan doet om die jongeren meer vertier te bieden. Ik ben ervan overtuigd dat dit veel onrust en vernielingen zal verminderen. Zullen we onze leuke muziekleraren opsporen voor wat leuk vrijwilligerswerk?:p
    Thanks weet voor de mooie column!
    Groet Diana

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dit is een bericht voor Gabrielle persoonlijk. Twee dingen: deze site werkt niet met Safari, dus stuurde ik mijn reactie deze keer via Firefox in (net als dit bericht), maar of je hebt het niet goedgekeurd (zou kunnen) of het is nooit aangekomen. En in dat laatste geval gaat er dus via Firefox ook iets fout, als kreeg ik wél de automatische gele bevestigingsreactie dat 'na goedkeuring reactie geplaatst wordt'. Mocht je willen reageren: rosita.kees@casema.nl. Groet, Kees Berger

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ha Kees, bij mij doet de site heb wel. Zowel in Safari als via Firefox! Laat me weten als het probleem bij jou blijft?

      Verwijderen
    2. Hoi Gabriëlle, ik zie nu 'toevallig' dat je gereageerd hebt, omdat ik wederom geheel toevallig even naar 'older content' doorklikte, "help" in dit geval, en nu zie ik mijn reactie ineens wel in alle browsers. Zo heb ik uiteraard ook weer gereageerd op je nieuwste column "Safe from Harm" en zie weer niks bij de reacties staan in alle drie de browsers. Het probleem lijkt dus ergens in de actuele column te zitten, want zodra die 'older content' wordt, zijn alle reacties wel zichtbaar. Ik weet niet of alle lezers en reageerders hetzelfde probleem hebben of ,net als jij, alles wél zien. Spannend...... Enfin ik houd deze plek wel in de gaten of stuur je reactie ev. naar mijn emailadres. IK hoop van harte dat de aanbieders van dit platform met deze gegevens het probleem kunnen oplossen. Hartelijke groet, Kees

      Verwijderen

Een reactie posten