"No Good in Goodbye"

Afscheid nemen, ik ben er niet zo goed in. Als mijn zoontje in de vakanties naar zijn vader gaat ben ik elke keer weer van slag, en vooral in de zomervakantie als het echt voor een paar weken is. Al is het al jaren zo en weet ik dat hij daar in de beste handen is die ik me kan wensen, ik blijf dat een rotmoment vinden waarbij ik moet schakelen en wennen aan weer even zonder hem zijn. En ook afscheid nemen van mensen die op reis gaan, op werk van mensen waar je graag mee samen werkt, van een fijne vakantieplek, van stukgelopen liefdes, van dierbaren die dood gaan, het zijn niet mijn favoriete momenten.

Het enige afscheid waar ik wel vrede mee heb is als een kind dat ik op zitting heb gehad de zaal uit loopt en je het idee hebt dat dat de laatste keer was. Dat hij of zij echt heeft laten merken dat het leven gebeterd gaat worden. En dus is het weerzien van hen ook één van de weinige ontmoetingen die ik niet leuk vind. Als de “nice try”  niet goed is gegaan. De afgelopen periode schreef ik over Destiny en over een 17-jarige jongen die zijn leven grotendeels al had doorgebracht in kindertehuizen omdat zijn ouders vast zaten. Een jongen die geen vertrouwen meer had in volwassenen. Zowel Destiny als de jongen heb ik intussen weer voor mijn neus gehad in de zittingszaal. Destiny had weer diverse winkeldiefstallen gepleegd. Ze was steeds verder aan het afglijden en op cruciale momenten had ze duidelijk niet zichzelf de vraag gesteld wat Beyoncé zou doen in die situatie. En toch vind ik dat je zo’n meisje dan niet in de steek moet laten en de feiten maar sec moet afstraffen. Ze moet, als het even kan, verder onderzocht worden en nog intensiever begeleid worden. Nog beter maatwerk. Ze is nog geen 18, ze heeft nog een heel leven voor zich.

De jongen was weer gepakt met een gestolen fiets. De een na laatste keer dat ik hem zag zou hij voor enige tijd naar het buitenland gaan om daar in een begeleid project te werken, weg te zijn van alles en zichzelf weer een beetje terug te vinden. De laatste keer kwam hij op zitting en was de avond daarvoor terug gekomen van zijn buitenlandse avontuur. Het feit waar hij zich voor moest verantwoorden was nog van voor zijn reis en ik had goede hoop hem opgeknapt en met frisse moed te treffen. Het tegendeel was waar, ik had hem van de diverse keren dat hij voor mijn neus was verschenen nog nooit zo slecht en gedemotiveerd gezien. Hij wilde niets, was moe, vond het werk dat intussen voor hem was geregeld in Nederland saai. Dat had hij namelijk ook in het buitenland gedaan. Het enige wat hij wilde was zich richten op voetbal. Ik heb hem gemeld dat ik niet verwachtte dat hij op zijn leeftijd nog kon beginnen aan een dagvullende voetbalcarrière, dus dat er echt iets anders moest gebeuren. Ik gaf aan dat bij hem me wel het gevoel bekroop dat alles wel zo’n beetje geprobeerd was. Over twee weken wordt hij achttien. Ik heb zijn naam doorgegeven aan mijn collega’s die zich ontfermen over de volwassen veelplegers. Ik zal hem niet snel meer zien denk ik, maar mijn collega’s wel. Geen good in goodbye.

Overigens neem ik nu ook afscheid van de lezers bij RTVNH. Ik ga weer alleen publiceren op mijn eigen blog (www.gabhop.nl) en ben te volgen via Twitter (@gabhop). RTVNH wil, heel begrijpelijk, dat ik me houd aan een maximaal aantal woorden. En ze willen eenzijdig kunnen redigeren waarbij mogelijk mijn nuance verloren kan gaan. Zo zijn de wetten van het schrijven van een column nou eenmaal. Maar ik was juist gaan schrijven om mijn verhaal genuanceerder te brengen dan binnen de grenzen van een quote of een beperkt aantal woorden. Dus ik heb besloten te stoppen bij RTVNH. En dat houdt een afscheid in. Ik ben er dus niet goed in, maar verheug me wel op het weerzien van de lezers op mijn eigen blog. RTVNH en lezers bedankt! En hopelijk tot ziens op www.gabhop.nl

Kijk en luister naar The Script - No Good in Goodbye