Alcohol doet rare dingen met
mensen… Ik zag in mijn studententijd vriendinnen op hun buik over de vloer
gaan in de plaatselijke studentendiscobar, zag vrienden in hun blote achterwerk
uit autoramen hangen en heb zelf wel eens een bak ijs over me heen gekregen
omdat ik met een glas te veel op zat te kussen in die eerder genoemde discobar
(de Icebucketchallenge in optima forma!). Op zich allemaal redelijk onschuldig,
al vraag je je de volgende dag wel af of dat nou allemaal wel zo had gemoeten.
Op mijn werk zie ik ook de
effecten van alcohol voorbij komen. Mensen die zoveel drinken dat ze niet eens
meer weten dat ze een winkeldiefstal hebben gepleegd (de buit een fles goedkope
sterke drank). Of mensen die een kwade dronk hebben en de boel thuis kort en klein
slaan of tijdens het uitgaan in nare vechtpartijen terecht komen. En om nog
maar niet te spreken over het gebruik van alcohol in het verkeer.
Het gebruik van alcohol (en
drugs) is geen excuus waar je je achter kan verschuilen. "Ik weet het niet
meer, ik kan er niets aan doen want ik was onder invloed" is niet een zin
die veel effect heeft in een zittingszaal. Je bent toch over het algemeen echt
zelf degene die besluit drank of drugs te nemen.
Als persofficier van justitie
ben ik samen met mijn collega-persofficier verantwoordelijk voor de beelden die
vanuit Amsterdam op TV en internet komen om verdachten op te sporen. Ook daar
zien we regelmatig dat er mensen onder invloed zijn bij het plegen van
strafbare feiten. Vooral bij vechtpartijen in het nachtelijke uitgaansleven zie
je mensen in beeld zwalken, schreeuwen en dingen doen waarvan je vermoedt, of op
z'n minst hoopt, dat ze er eenmaal nuchter spijt van zullen hebben. Het is elke
keer weer afwegen hoeveel je laat zien en hoe zeer je mensen in bescherming
neemt tegen al het mediageweld dat kan losbarsten als iemand met zijn snufferd
op TV of internet verschijnt.
Zo kreeg ik recent beelden te
zien van een man die in zijn dronken bui in de metro had lopen swaffelen. Op
het moment dat hij werd verzocht de metro te verlaten en dat niet deed
probeerde de bestuurster te bellen voor hulp. De dronken man sloeg de telefoon
uit haar handen. Er volgde een vechtpartij met andere passagiers en de man werd
naar buiten gewerkt. Daar gooide hij stenen naar de metro en daarbij ging een
ruit kapot. Al met al genoeg redenen om deze man op te sporen en te vervolgen.
En we hadden beelden waar hij op staat. Maar wat laten we zien? Het swaffelen?
Terwijl duidelijk te zien is dat hij dronken is? Of kijken we of er andere
fragmenten zijn waar hij ook duidelijk op staat en vertellen we dan in de
begeleidende tekst wat er is gebeurd. Ik koos voor het laatste. Als officier
houd ik ook de privacy van de verdachte in de gaten. En ik keur zeker niet goed
wat deze man allemaal in zijn dronken bui heeft gedaan, vind ook dat hij hier
verantwoording voor moet afleggen, maar hoop maar dat hij nuchter zelf ook
beseft dat zijn gedrag niet acceptabel is en hij niet weer zich zo gaat
gedragen.
Opsporingsberichtgeving is
maatwerk. Het levert soms interessante discussies op omdat tegenwoordig overal
camera’s hangen. Neem je dus, met die wetenschap, als je een strafbaar feit
pleegt, voor lief dat je breeduit in de media kan komen? Dat dat verspreid
wordt op Twitter, Facebook etc? Of is het toch maar goed dat wij als Openbaar
Ministerie de privacy bewaken en keuzes maken in wat we uitzenden? Want stel,
het is jouw kind dat eenmalig een jeugdzonde begaat door bijvoorbeeld een
zakje drop te stelen uit de supermarkt… Ik geloof niet dat je als ouder dan wilt
dat je kind het risico loopt aan de schandpaal genageld te worden doordat zijn
of haar gezicht overal op internet verschijnt. Uiteraard doen we er alles aan
om de dief te pakken, maar we houden wel in de gaten of de opsporingsmiddelen
proportioneel en gepast zijn.
Reacties
Een reactie posten