"Incident"

Boem, daar lag ik… languit op straat, vanaf rechts vol onderuit gefietst door een andere fietser. Ja, je leest het goed, vanaf rechts, dus mijn eigen fout. Ik keek iets te lang in de doodstille woonwijk de iets eerder gelegen straat links in. Ze kwam met een rotgang en met een enorme binnenbocht vanaf rechts de hoek om, schreeuwde nog “kijk uit!”, maar er was geen ontwijken meer aan. Ik lag languit, fiets naast me, tas naast me… en pijn! Het was dinsdagochtend kwart over acht, zoonlief had ik net bij school afgeleverd.

De “dame” die me aanreed schatte ik tussen de 18 en 22, niet veel ouder. Ik weet eigenlijk niet eens goed of zij ook languit lag, en ik kreeg ook niet de tijd om het te registreren. Bijkomend van de schrik en voelend of ik nog heel was en waar alles precies pijn deed zag ik haar weer op haar fiets klimmen en wegrijden… zonder iets te zeggen. In een flits was ze er weer vandoor. Ze zei niets, vroeg niets, informeerde niet of ik ok was… ze liet me achter als grof vuil, wachtend op de vuilniswagen. Er was helemaal niemand in de buurt, niemand had het gezien… ik lag daar nog steeds alleen.

Doorrijden na een ongeval, ongeacht of het jouw eigen schuld is of niet, is strafbaar. In artikel 7 van de Wegenverkeerswet staat dat het verboden is de plaats van het ongeval te verlaten als je schade of letsel hebt veroorzaakt, zonder dat je je gegevens hebt achtergelaten. Als je geschrokken bent of iets dergelijks en bent doorgereden, dan kun je je nog binnen 12 uur melden bij de politie (artikel 184 WVW).

Toen ik een paar weken geleden in het weekend piket had werd ik door de politie gebeld. Ze hadden een man vast zitten die de avond ervoor in Amsterdam een voetganger had aangereden en was doorgereden. Aanvankelijk was het slachtoffer er slecht aan toe maar het zag er naar uit dat hij goed zou herstellen. Op het moment dat ik gebeld werd was nog niet duidelijk voor wie het verkeerslicht op groen had gestaan. De verdachte had verklaard wel iets te hebben gevoeld maar was ervan overtuigd dat hij een reclamebord had geraakt. Hij was verderop gestopt, was een stuk teruggelopen en had in de verte, waar de aanrijding gebeurd was, een ambulance zien staan. Hij was in shock ervandoor gegaan. In de paniek had hij wel zijn broer gebeld. En deze had lang op hem ingepraat dat hij zich moest gaan melden. Zijn aanhouding was uiteindelijk te danken aan de broer. Die had na het telefoongesprek de politie gebeld en het kenteken van de verdachte doorgegeven. Het gebrek aan helderheid van geest bij de bestuurder werd door de broer gecompenseerd. Hij besefte waarschijnlijk dat zowel zijn broer als medeweggebruikers gevaar liepen. En hij kende zijn broer denk ik goed, want helaas bleek uit de gegevens bij politie en justitie dat het niet de eerste keer was dat verdachte met alcohol op achter het stuur had gezeten. De man verklaarde, eenmaal van de weg gehaald, dat hij die middag voordat hij in de auto stapte 4 glazen whiskey had gedronken. Hij was op zijn werk ontslagen en was van pure ellende aan de drank gegaan. En daarna dus in de auto gestapt met alle gevolgen van dien. We hebben zijn rijbewijs afgenomen, en hij moet zich uiteraard binnenkort verantwoorden voor de rechter. Hij zal voor verschillende feiten moeten voorkomen. In ieder geval voor rijden onder invloed, het veroorzaken van een ongeval, en het verlaten van de plaats van het ongeval.

Ik had gelukkig niet echt noemenswaardig letsel door mijn aanrijding. Ik ben nog wel steeds bont en blauw en mijn fiets loopt aan, maar het stelde weinig voor vergeleken bij het genoemde ongeluk. Ik heb me wel even heel eenzaam en machteloos gevoeld daar alleen languit liggend op straat. Er was helemaal niemand in de buurt, niemand had het gezien, kortom geen getuigen en de “troela” niet te achterhalen. In de opperste verbazing heb ik, nog zittend op de grond en voelend of ik nog “heel” was, wel iets nageschreeuwd over dat het wel heel asociaal gedrag was, en ik geef toe dat ik haar daarbij niet “mevrouw” heb genoemd maar iets beginnend met een K. Ik ben overeind gekrabbeld, heb mijn tranen van pijn en machteloosheid proberen weg te slikken en ben mijn weg vervolgd. Maar ik ben er nog steeds verontwaardigd over. Ik probeer wel altijd iets positiefs te halen uit de niet leuke dingen die ik meemaak. In dit geval weet ik dan nu hoe het is om slachtoffer te zijn van een dergelijk gebeuren, dat is een ervaring die me wel weer van pas kan komen in mijn werk… maar liever had ik hem gemist!

Kijk en luister naar Incident van Joris Voorn