“Kunnen we even
praten?” Het voelde wat onheilspellend toen de juf bij de buitenschoolse opvang dit tegen me zei toen ik mijn
tienjarige “engel” kwam ophalen. “Hij is
de laatste tijd de grenzen wat aan het verkennen…” was wat volgde. Het ging om
een incident dat ik gelukkig al van hem zelf had gehoord en wat hij ook al
uitgebreid met zijn vader had besproken. Het was alleen niet de eerste keer,
dus wel weer even tijd voor een “goed gesprek”
met meneer.
Ik vind het zelf
een van de lastigste dingen aan opvoeden. Het zorgen voor een goede balans
tussen boos worden, straffen maar ook zorgen dat mijn zoon zich wel veilig genoeg blijft voelen om alles eerlijk te vertellen. Want
open communicatie tussen ouders en kinderen is volgens mij enorm
belangrijk om op de hoogte te blijven van het reilen en zeilen van je kind.
Soms kun je
als ouder ten einde raad raken als je werkelijk alles hebt geprobeerd. Als je
gesprekken hebt geprobeerd, straffen hebt geprobeerd, zwijgen hebt geprobeerd
om het kind er zelf achter te laten komen. Recent had ik een
zeventienjarige jongen met zijn ouders op zitting die hen tot het uiterste
had gedreven. Thomas (uiteraard niet zijn echte naam!) had op zijn zestiende al drie maanden in een afkickkliniek
gezeten vanwege een drugsverslaving. En
Thomas had daar tijdens het afkicken besloten dat het “anders” moest. Hij was
tot de conclusie gekomen dat hij een hekel had aan drugsdealers die troep
verkopen of aan kinderen verkopen. En aangezien drugs toch wel blijven bestaan
in de wereld had Thomas met zijn kennis van drugs bedacht dat hij er in het
vervolg voor ging zorgen dat zijn vrienden (deels zelf nog kinderen) alleen nog
maar veilige drugs zouden gebruiken.
En nu moest
Thomas bij de rechter komen omdat zijn ouders in korte tijd eerst bijna 50
pillen en daarna rond de 60 pillen met MDMA op zijn kamer hadden gevonden. Ten
einde raad hadden ze de politie gebeld en toestemming gegeven de kamer van
Thomas te doorzoeken. Daar waren ook spullen gevonden waaruit bleek dat Thomas
dealde. De ouders, betrokken nette mensen, waren duidelijk aan het einde van
hun Latijn. Met Thomas was geen afspraak meer
te maken. Thomas ging niet meer naar school, was ’s avonds nooit thuis,
een verstoord dag- en nachtritme. Hij trok zich van niets of niemand meer iets
aan.
En Thomas? Thomas
was woedend op zijn ouders omdat ze hem hadden aangegeven bij de politie. De
pillen die hij in zijn bezit hadden waren niet slecht (“er zit geen amfetamine
in” ) en hij was bovendien van mening dat hij niemand kwaad doet met zijn
pillenbezit. Hij vond dat zijn ouders hem geld verschuldigd zijn nu zij ervoor
hebben gezorgd dat de pillen door de politie in beslag zijn genomen. Bij de
rechter gaf hij aan intussen te beseffen dat het allemaal “niet handig” van hem
was om met die pillen aan de slag te gaan. Maar hulp , dat vindt hij verder
niet nodig. Hij kan zo de drugswereld uitstappen als hij wil, hij wil uit huis
(en dat willen zijn ouders ook!), aan het werk en zijn eigen leven verder
leiden. De rechter legt hem een forse straf op en verplicht contact met jeugdzorg,
inclusief een therapie voor het hele gezin.
Hoe triest te
zien dat dit gezin ontwricht is door hun tienerzoon, dat ze elkaar ergens zijn
kwijt geraakt, dat ergens de communicatie tussen ouders en kind spaak is
gelopen en ze geen grip meer op hem hebben kunnen krijgen. En dus uiteindelijk , na alle eerdere zorgen
en problematiek, na het vinden van de pillen en de agressieve reactie van hun
zoon, de politie hebben gebeld.
Bij mij thuis is
het vooralsnog gelukkig kattenkwaad van een tienjarige. Hij had intussen zelf
er een oplossing voor gevonden en excuses aangeboden aan de persoon die het
“slachtoffer” was geworden van zijn
streken. Aan tafel vertelde ik hem wat er gebeurt als je eenmaal twaalf bent en je op de verkeerde manier verder de grenzen gaat verkennen. “Maar dat gaat niet
gebeuren hoor mama, ik wil niet het verkeerde pad op gaan!” Ik hoop dat we
altijd in gesprek blijven… en ik hem via gesprekken heel goed kan bij brengen
waar die grenzen liggen.
Reacties
Een reactie posten