“Jij aan de
borrel?” “Ik rij net naar huis… Te veel vrouwen…;-)” Een deel van een What’s
App-conversatie van afgelopen zaterdag. Ik was naar de opening van een winkel
waar een goed vriendinnetje van me werkt. En bij een damesmodezaak kun je er
natuurlijk de klok op gelijk zetten dat je je tussen een gezelschap van bijna
alleen maar vrouwen zult bevinden.
Ik ben daar
alleen niet zo goed in. Ik voel me nooit helemaal happy tussen alleen maar
vrouwen. Vrouwen zijn veel gemener en valser dan mannen onder elkaar. En ik ben
zelf ook echt geen heilig boontje want als ik daar tussen sta sta ik ook te
kijken hoe iedereen eruit ziet, zich gedraagt en heb ik ook soms wel
commentaar. Maar eigenlijk vind ik dat helemaal niet leuk en wil ik dus graag
snel weg. In mijn studententijd was ik ook altijd blij dat ik me niet hoefde
aan te passen aan een hele jaarclub als mijn vriendinnen die dat wel hadden
weer eens gedoe binnen de club hadden. Een groep van een vrouw of 6 à 8 is
geloof ik het max wat ik aan kan zonder mannen.
Bij het Openbaar
Ministerie werken intussen ook meer vrouwen dan mannen. Mijn team bestaat uit 17 personen en daarvan zijn er maar twee man. Het managementteam in Amsterdam
bestaat voor de helft uit vrouwen en er zijn meer vrouwelijke officieren van
justitie dan mannen. Ook onder de rechters zijn het meer vrouwen dan mannen.
Vrouwen hebben in de loop der jaren hun plek weten te veroveren in de
maatschappij. En als je bedenkt dat we
nog geen eeuw stemrecht hebben (pas vanaf de Tweede Kamerverkiezingen van 1922
konden alle vrouwen gebruik maken van hun stemrecht) is er dus in een paar
decennia veel veranderd.
Toch zijn er in
de wereld nog veel vrouwen die niet zoveel mogelijkheden hebben. Afgelopen
zondag was het Internationale vrouwendag. Op de BBC en diverse andere zenders
over de hele wereld werd de documentaire India's daughter van regisseur Leslee Udwin vertoond. Een film die gaat over de verkrachtingen die in India op grote schaal
plaatsvinden. Het is schokkend om te horen dat daders geen spijt hebben van hun
daden. Zo vond de buschauffeur van de bus waarin een meisje werd verkracht dat
later bezweek aan haar verwondingen:
“ Een
fatsoenlijk meisje loopt niet na 9 uur ‘s avonds rond. Een meisje is veel
verantwoordelijker voor verkrachting dan een jongen. Man en vrouw zijn niet
gelijk.”
“Ze had gewoon
stil moeten blijven en de verkrachting moeten laten gebeuren.” ( Lees ook NRC)
De buschauffeur heeft een levenslange gevangenisstraf
gekregen, en zijn mededaders de doodstraf. Ik ben tegen de doodstraf, maar in
dit geval zou ik het bijna begrijpen. Het is ongelooflijk dat in deze tijd er
nog mannen zijn die op deze manier tegen vrouwen aankijken. Maar ook in
Nederland zijn er vrouwen die slachtoffer zijn van verkrachting of van
mensenhandel. Ik schreef er al eerder over (I put a spell on you). Het is goed
om op een dag als Internationale vrouwendag daar maar weer eens extra bij stil
te staan.
Dit jaar was het thema van de dag overigens economische
zelfstandigheid. Gelukkig zie ik om me heen zowel op mijn werk als bij mijn
vriendinnen dat dat intussen wel behoorlijk normaal is geworden. Bijna al mijn
vriendinnen werken en kunnen zichzelf bedruipen door het hebben van eigen
bedrijven, of banen waarmee ze een volwaardig inkomen hebben en dus niet
afhankelijk zijn van de bankpas van manlief. Uiteraard zijn die er ook, maar
daar zijn dan gezamenlijke keuzes gemaakt dat de vrouw thuis blijft voor de
kinderen. Ik hou overigens dan wel altijd een beetje mijn hart vast. Want wat
als het toch op een scheiding uitloopt. Dan geeft die afhankelijkheid in the
end toch wel vaak problemen.
Overigens, er is binnen mijn werkkring wel een omgeving
die bijna hoofzakelijk uit mannen bestaat…. de verdachten! Tsja...
Reacties
Een reactie posten