Ik was op het
strand dit weekend, het was grauw en grijs toen ik aankwam, maar het was een
kwestie van doorlopen tot de zon kwam. Bovenop een duintop heb ik
zitten genieten van die zon, van de blauwe lucht, de mensen met honden, mountainbikers,
gezinnen, stellen, en vooral de zee. Voor mij altijd een moment om even te
bedenken waar ik sta in het leven, wat ik voel, denk, meemaak en welke koers ik
wil varen de komende tijd. Er liggen veranderingen in het verschiet, mogelijk zowel
zakelijk als privé. Dus belangrijk om daar goed bij stil te staan en de tijd
voor te nemen. Veranderingen heb
je niet altijd zelf in de hand, maar er komt meestal een moment dat je zelf het
heft in handen kan nemen en kan besluiten om het beste te maken van de dingen
die op je pad komen.
Afgelopen vrijdag
was ik te gast bij een ROC. Ik mocht als officier van justitie in gesprek met
twee groepen MBO-scholieren. Mijn aanwezigheid was in het kader van het
programma "Wie grijpt in?" “. Ik schreef er vorige week al over. Een programma
van bureau Diversion en het Openbaar Ministerie waarin jongeren betrokken
worden bij het vormgeven aan een veilige samenleving.
De twee groepen
waren beiden totaal verschillend. De eerste groep was meer dan 25 leerlingen,
gemiddelde leeftijd rond de 18. Een groep waarin sommige leerlingen
al behoorlijk wat hadden meegemaakt. Ik besprak een zaak met ze die ik op
zitting had gehad. Een 17-jarige jongen die voor de zoveelste keer moest
voorkomen omdat hij op een gestolen scooter was aangehouden door de politie. De
leerlingen hadden op basis van deze gegevens wel een idee welke straf er moest
volgen. Maar het gesprek nam een andere wending toen ik de persoonlijke
omstandigheden van de verdachte vertelde. Het feit dat hij, doordat beide
ouders langdurig in de gevangenis hadden gezeten, veel tijd in
jeugdinstellingen had gezeten, en niet meer op volwassenen durfde te vertrouwen
door een hechtingsstoornis, maakte de groep ineens muisstil. En er was een
meisje die zeer doortastende vragen stelde en begrip toonde voor de verdachte.
Ze gaf aan zelf ook nog maar weinig vertrouwen te hebben in volwassen hulpverleners. Ze
kende, uit eigen ervaring, de wereld van de jeugdinstellingen. De groep hoorde wat ze zei, maar er kwamen niet veel reacties op haar mededeling.
De tweede groep was totaal anders. Het was de 23+ instroom en de gemiddelde leeftijd ging richting de 26/27. De groep was kleiner, het kringgesprek daardoor intiemer en opener. Stuk voor stuk waren het leerlingen die op een punt in hun leven waren gekomen waarin ze hadden bedacht dat ze zelf het heft in handen moesten nemen en dus alsnog een opleiding wilden doen. Ook hier besprak ik de bovengenoemde zaak. We hadden het over keuzes maken in je leven, komen op het punt waarop je belangrijke beslissingen voor de toekomst gaat nemen. Ik vroeg of ze mensen kenden die met politie en justitie in aanraking waren geweest. Een van de dames vertelde over haar kleptomane nichtje. Ze vertelde het met veel humor maar benadrukte ook dat alleen het nichtje zelf de omslag in haar leven kon maken.
En toen gebeurde het… Jeremy nam het woord en vertelde ineens in de
groep dat hij de omslag in zijn leven had gemaakt. Hij was nu 27 en had in het
verleden 6 weken in voorlopige hechtenis gezeten voor een verduistering bij
zijn toenmalige werkgever. Hij had geld nodig gehad omdat hij een kindje had
gekregen, en wist niet hoe hij het had moeten regelen. Maar Jeremy was op het
punt gekomen dat hij zelf het heft in handen had genomen en had besloten dat
het roer om moest. Hij had besloten weer naar school te gaan, een vak te leren,
was nu bezig op het MBO maar wilde door naar HBO en Universiteit. Hij had een
groep opgericht waarin hij anderen wilde laten inzien hoe je op een goede
manier het beste uit jezelf kan halen, hij maakte muziek, hij was bevlogen en
had een waanzinnig sprankelende uitstraling. Wat was het bijzonder te merken
dat deze groep zich in mijn aanwezigheid zo veilig voelde om dit met me te
delen. En wat reageerden ze allemaal stuk voor stuk trots op Jeremy dat hij heel
eerlijk zijn verhaal vertelde en liet zien hoe hij zijn leven veranderd had. Het
was duidelijk dat ze dit eigenlijk niet wisten van hun studiegenoot.
De groep had me
overigens eerder gevraagd wat ik leuk vond aan mijn werk… Ik kon na dit verhaal
mijn al gegeven antwoord aanvullen… Ik mocht heel even meelopen met deze groep
en ter plekke was de zon gaan stralen. Wat een rijkdom!
Reacties
Een reactie posten