Scheiden doet lijden.
En dat is ook echt zo. Ik weet het uit eigen ervaring maar zie het ook om me
heen. Als je lang samen bent geweest en uit elkaar bent gegroeid blijft
loslaten moeilijk en pijnlijk. Want je hebt samen ook heel veel mooie
herinneringen, bent vertrouwd met elkaar en hebt mogelijk ook niet voor niets
samen kinderen op de wereld gezet. Je dacht wellicht dat het voor altijd zou
zijn en het is teleurstellend als het dan toch blijkt te mislukken. Maar waar
twee vechten hebben twee schuld. Als één van de twee partners tijdens de
relatie verliefd wordt op een ander verdient dat verre van de schoonheidsprijs.
Maar hoe komt het dat je verliefd wordt? Dan heb je blijkbaar samen
iets niet gevonden bij elkaar, is er iets kwijt geraakt of ben je niet genoeg
op elkaar blijven letten? Je hebt samen denk ik de ruimte laten ontstaan voor een
ander.
In mijn omgeving
zie ik dat er op vele manieren uit elkaar gegaan wordt. Een ex-echtgenote die tegen de kinderen de
nieuwe liefde van papa nooit bij de voornaam noemt maar het altijd heeft over
“mevrouw Huppeldepup”, mannen die in hun ego gekrenkt zijn als ze, nadat ze
zelf de scheve schaats hebben gereden, ineens een koekje van eigen deeg krijgen
van hun partner. Woorden als “ik wil haar nooit meer zien en spreken, zij gaat
mij geen pijn meer doen” en “de kinderen zijn zo goed als volwassen dus om
hen hoef ik geen contact meer te hebben”. Ex-vrouwen die voor hun kind de
hoofdprijs aan alimentatie krijgen en dan nog iedere uitgave voor sport,
kleding en zelfs boetes voor te hard rijden bij het ophalen declareren bij de
ex-man. Vrouwen die hun kinderen jarenlang weg houden bij hun vader. Hoogopgeleide vrouwen die weigeren een baan te zoeken omdat ze willen dat de ex "bloedt" voor de scheiding en dus partneralimentatie moet betalen. Ik vind het beschamend en tragisch. En ik ben ervan overtuigd dat je van je kinderen op
den duur de rekening betaald krijgt voor dit gedrag. Een kind wil niets liever
dan dat ouders nog normaal met elkaar omgaan, al was het maar tijdens hun
diploma-uitreiking, hun verjaardag, hun huwelijk of de geboorte van hun eigen
kinderen.
Ook in de
zittingszaal word ik geconfronteerd met ouders die het niet kunnen opbrengen om
in het belang van het kind enigszins respectvol tegen elkaar te doen. Recent
had ik een jongen van 17 in de zaal die zich moest verantwoorden voor de
meervoudige kamer (drie rechters en straffen boven 1 jaar gevangenisstraf
mogelijk). De jongen werd verdacht van woninginbraken, oplichting met de
bankpas van de inmiddels ex-vriendin, en heling van goederen. Zijn ouders waren
er ook allebei. Ze waren al jaren uit elkaar maar bij binnenkomst was meteen
duidelijk dat ze de scheiding nog altijd niet een plek hadden kunnen geven.
Vader liep voor moeder langs en ging aan het einde van de rij stoelen zitten.
Er zaten zo’n 5 stoelen tussen hen maar hij verschoof demonstratief de stoel waar hij op ging zitten zodat deze los kwam te staan van de rij. En
tijdens het bespreken van de persoonlijke omstandigheden van hun zoon vochten
ze elkaar zo ongeveer de tent uit door verwijten over en weer te maken. In
therapie met elkaar om de zoon op het rechte pad te krijgen (een grote noodzaak
volgens de Raad voor de Kinderbescherming) was absoluut onbespreekbaar. Hun
eigen twist was nog altijd belangrijker dan het welzijn van hun kind.
Jaren geleden,
toen ik zelf in scheiding lag, had ik een man op zitting die verdacht werd van
het mishandelen van zijn ex-vrouw. Gaandeweg de zitting werd duidelijk dat de
ex het niet kon verkroppen dat de man een nieuw gezin gesticht had. Bij het
brengen van hun kind had ze hem zo getergd dat hij haar uiteindelijk een
duw had gegeven op het tuinpad en daardoor was ze gevallen. De man wilde dat
zijn kinderen, zowel de tweede leg als het gezamenlijke kind, niet langer
geconfronteerd werden met de scene die de ex stond te maken. Ze had een klein
schrammetje en wel wat pijn gehad, maar was zo gefrustreerd geweest dat ze
aangifte was gaan doen. Ik nam me op dat moment voor dat, hoe lastig ik de
scheiding ook vond, ik mijn kind nooit dat soort scenes zou aandoen. Mijn scheiding was in het begin ook niet makkelijk, maar uiteindelijk zijn we er goed uitgekomen. We hebben respect voor elkaar, kunnen goed overleggen over de opvoeding, zitten op één lijn, en zijn beiden een veilig thuis voor onze tienjarige! We staan samen langs het sportveld en verdelen de taken die horen bij het liefdevol opvoeden van ons kind. Scheiden doe je niet zomaar, het is een verdrietig proces voor iedereen, of je nou degene bent die het initiatief ertoe neemt of degene bent die het niet wil. En logisch dat er na de scheiding ook dingen zijn waar je het niet over eens bent samen, je bent immers niet voor niets uit elkaar gegaan.
Ik zie in mijn
omgeving gelukkig ook mensen die op respectvolle manier uit elkaar gaan. Die
samen (met oude en nieuwe partners) en alle (wederzijdse) kinderen op de
kindervrijmarkt staan op Koningsdag. Of exen die elkaar, samen met de kinderen,
helpen bij het opknappen van het nieuwe huis van de vertrekkende partner. Die
van elkaar begrijpen dat het voor allebei verdrietig is en elkaar vasthouden in
dat verdriet. Wat gun ik zo’n 17-jarige jongen dat zijn ouders zo met elkaar om
waren gegaan. Ik vraag me af of hij dan ooit als verdachte bij de rechter had
moeten verschijnen.
Reacties
Een reactie posten