Recent trof ik op een kinderzitting Aisha. Een mooie jongedame van net 16 die al een veroordeling
voor flink spijbelen op haar naam had staan. Nu moest ze bij de rechter komen
voor het samen met een paar vriendinnen
plegen van openlijk geweld tegen een meisje van school. Ze hadden met z’n drieën
het meisje flink afgetuigd. Haren trekken, schoppen tegen het hoofd, knietje in
het gezicht. Het slachtoffer had er een hersenschudding en een bloeding in het
oogslijmvlies aan over gehouden. En, niet verwonderlijk, ook angst om alleen de
straat op te gaan.
Aisha had na afloop gezegd dat het slachtoffer het verdiend
had. Daarnaast was ze met andere vriendinnen op strooptocht geweest in de
H&M en hadden ze kleding en accessoires gestolen. Toen ik de zaak voorbereidde las ik al wel
dat er een “pittige tante” op zitting zou verschijnen die, ondanks
camerabeelden waarop de diefstal stond, zou ontkennen. Daarnaast bleek wel uit
de rapportage van de Raad voor de Kinderbescherming dat ze mogelijk maar één
manier kende om zichzelf te uiten en dat was stoer doen en je niet laten
kennen. Met een psycholoog had ze twee gesprekken gehad maar dat vond ze maar
niets.
Ze ontkende
inderdaad in alle toonaarden. Ze deed alsof niemand haar iets kon maken en had op alles een weerwoord, soms op het brutale af. Het irriteerde me een beetje en ik zat wat te
zuchten en steunen op mijn stoel. Ik was hard aan het nadenken hoe ik deze dame
nou moest bereiken en hoe ik het muurtje van zelfbescherming om haar heen weg kon krijgen. De advocate stoorde zich op haar beurt weer aan mijn mimiek
en gedraai en meldde dat de kinderrechter. De Raad voor de kinderbescherming
sprak haar zorgen uit over het meisje. Vader vertelde dat de hele familie, inclusief ooms, tantes, neven en
nichten Aisha nu in de gaten hielden. Al haar vriendinnen waren opgedragen geen
contact meer met haar op te nemen en ook de ouders van die meisjes waren
daarover ingelicht. Vader en moeder hadden zich namelijk afgevraagd hoe ze om
moesten gaan met zo’n “probleemkind”.
“AU!”, ging er door me heen… Hoe pijnlijk als je ouders, ook al vertoon
je moeilijk gedrag, je hardop bestempelen als “probleemkind” ten overstaan van
wildvreemden die over je moeten oordelen.
Toen ik met Aisha
in gesprek mocht legde ik haar uit dat mijn gedraai en gezucht voortkwam uit het
feit dat ik een mooie jonge meid voor me zag zitten maar me afvroeg hoe ik haar
kon bereiken en tot haar door kon dringen. Ik vroeg haar wat ze later wilde
worden, “iets met kinderen”. Ze wilde zelf ook later kinderen en zou ervoor
gaan zorgen dat haar kinderen niet zo werden als zij zelf. Ik vroeg haar hoe ze
zich nou voelde na alles, of ze niet eenzaam was want ze had geen vriendinnen
meer, alleen nog haar zus en moeder om mee te praten. Heel langzaam brokkelde
het muurtje af. Er kwamen tranen in haar ogen en het lukte niet meer om ze te
weg te knipperen. De tranen die over
haar wangen biggelden veegde ze weg. Het stoere meisje met de “mij kun je niet
raken-houding” werd steeds kleiner en kwetsbaarder. Daar zat een puber die zo
met zichzelf in de knoop zat. Die thuis geconfronteerd was met huiselijk geweld, met een vader met
psychische problemen en met ouders die op
het punt hadden gestaan te gaan scheiden. En tussen al
die dingen door had Aisha de stoere meid willen zijn die het allemaal zelf wel
kon oplossen en kon dealen met alle dingen in haar leven.
De advocate vroeg
uiteindelijk om een korte schorsing. Zo was er even de tijd om bij te bekomen
van de heftigheid in de zittingszaal. Toen ze terugkwamen vroeg ik aan Aisha of
ze bij haar verhaal bleef zoals eerder verteld en bleef volhouden dat ze
onschuldig was. Het bewijs dat er tegen haar lag was immers sterk. Ze vocht
wederom tegen haar tranen, maakte een licht knikkende beweging met haar hoofd
maar zei zachtjes “Ik kan het niet…”. Ik moest een straf eisen, had immers ook te maken
met een toegetakeld slachtoffer, maar wilde ook rekening houden met alle
omstandigheden van het meisje dat voor me zat. Ik eiste 40 uur werkstraf waarvan
30 uur voorwaardelijk. De advocate voerde verweer, de rechter gaf Aisha het
laatste woord. En daar kwam het dan uiteindelijk toch nog…Hortend en stotend
zei ze met trillende stem “ik heb er echt veel spijt van, ik wil echt veranderen en de dingen goed
gaan doen. Ik ben fout geweest en heb de dingen inderdaad gedaan”. Het werd
muisstil in de zaal…. Het leek minuten
te duren waarin alle aanwezigheden even moesten slikken, niets konden zeggen en
bewondering hadden voor de innerlijke strijd die zich had afgespeeld bij Aisha. De rechter verbrak de stilte en vertelde hoe dapper
ze het vond. Ze legde de straf op die ik had geëist.
Het was gelukkig de
laatste zaak van de middag. Ik heb mijn spullen op mijn kamer gelegd en ben
stilletjes
naar huis gegaan… In de auto heb ik keihard de muziek aangezet. Ik moest wat ik had zien gebeuren bij dit worstelende meisje even een plek geven…
Artikelen bundelen en boek uitbrengen! x
BeantwoordenVerwijderenMooi verteld Gab, zo herkenbaar...
BeantwoordenVerwijderen