Kijk, feit is
natuurlijk dat ik het allerleukste kind heb van de hele wereld. Dat er geen
kind is dat zo gezellig, leuk, mooi, lief, beleefd en fantastisch is. Maar toch
zijn er ook echt wel momenten dat ik hem achter het behang wil plakken. Dat ik
het gehad heb met dat spoor van rommel dat hij altijd achter zich trekt of me
kan ergeren aan het feit dat ik alles 100x moet zeggen. En ik kan ook streng
zijn en hem aanspreken op dingen die echt niet ok zijn. En dan is het luisteren
naar mij en even geen ge “ja-maar” of
andere excuses. En loopt het echt de spuigaten uit dan is er maar één
route af te leggen in huis en dat is “naar je kamer!”
Ik kan me dan ook
echt verbazen over moeders die met hun zoon in de rechtszaal komen, hem de hele
boel bij elkaar horen liegen en dan toch zeggen dat ze hem geloven. Recent had
ik een 17-jarige jongen op zitting die al de nodige veroordelingen op zijn naam had
staan. Ik had hem al eens eerder voor mijn neus gehad. Nog maar 3 maanden
geleden was hij veroordeeld door de meervoudige kamer vanwege een straatroof,
een heling en een inbraak die hij samen met anderen had gepleegd. Daarvoor was
hij al een keer veroordeeld voor een poging woninginbraak. Nu ging het weer om
een poging woninginbraak met anderen. Buren hadden geluiden gehoord en een paar
jongens zien weglopen. Eén van de jongens, niet deze verdachte, was door een
buurtbewoner herkend en van de andere jongens was een signalement gegeven. En
ook van een opvallende fiets die ze bij zich hadden. Het groepje jongens was
vlak daarna in de buurt aangehouden. Ze hadden de bewuste fiets bij zich en
voldeden aan het signalement. Bij de politie hadden ze allemaal een beroep
gedaan op hun zwijgrecht.
De Raad voor de
Kinderbescherming was van mening dat er nu maar eens een uitgebreid onderzoek gedaan
moest worden naar de psyche van deze jongen. Hij was niet dom, had een
thuisfront dat betrokken was en toch maakte hij steeds keuzes waarmee hij zich
op het criminele pad begaf. Het werd tijd om eens goed te gaan onderzoeken
waarom hij elke keer die verkeerde keuzes maakten. Hij was op dit moment wel op vrije voeten,
maar onder voorwaarden. Zo mocht hij niet verhuizen, moest hij naar school en
moest hij zich houden aan de regels die de jeugdreclassering aan hem stelde,
ook als dat betekende dat hij zich moest laten onderzoeken.
Hij weigerde
alleen mee te werken aan dat onderzoek en was ook vastbesloten dat niet te gaan
doen. Hij vond het niet nodig want het ging nu toch goed met hem? Hij ging nu
al sinds het nieuwe schooljaar naar school (4 hele weken, applaus!!) en was
niet meer in de problemen gekomen sinds de schorsing nu 6 weken geleden (wauw!).
De rechter vroeg hem meerdere malen of hij nou zelf niet inzag dat het goed
voor hem zou zijn en waarom hij niet mee wilde werken maar hij antwoordde op zeer
brutale toon “Hoe u het ook wendt of keert meneer, dat onderzoek gaat er niet
komen, want ik ga gewoon niet meewerken!” Ik confronteerde hem ermee dat dat
zou betekenen dat hij zich niet hield aan de voorwaarden waardoor hij nu op
vrije voeten was en dus dan weer vast zou komen te zitten. Zo stoer als hij was
als 17-jarige meldde hij dat hij dat er prima voor over had. Hij had het
namelijk niet nodig! Het wonderlijke was dat ook zijn moeder hem had verzocht
mee te werken, dan was hij er namelijk van af. Maar nee, al zouden we Obama of
Madonna in de zaal halen, hij ging niet meewerken! En moeder accepteerde dat en
zei dat ze dus achter haar zoon stond.
Ik was verbaasd,
ik had mijn kind dus met kop en kont meegesleurd! Ik probeerde tot de jongen
door te dringen maar kreeg een grote mond terug. Nou gebeurt dat wel vaker en
word ik daar niet zo snel anders van, maar dit keer was het zo brutaal dat de
kinderrechter ingreep en hem de wind van voren gaf. Hij bood zijn excuses aan
maar het had een hoog gehalte “sociaal wenselijk doen”. In de rapportage van de
Raad werd ook gemeld dat er vrijwel geen samenwerking met de jongen tot stand
had kunnen komen, hij zich niet hield aan de voorwaarden en duidelijk liet
merken dat hij hulpverlening niet ging accepteren. Hij werd omschreven als
zelfbepalend, egocentrisch, berekenend en opportunistisch met weinig oog voor de
gevolgen voor zichzelf of anderen. En dat was duidelijk te merken op zitting.
De rechter
besloot de zaak toch verder af te doen en niet aan te houden voor het
gedragsonderzoek. De jongen zei dat hij wel zou verwachten dat het recht zege
zou vieren, over het hele voorval wilde hij niets zeggen, hij beriep zich op
zijn zwijgrecht. Ik eiste uiteindelijk een jeugddetentie, grotendeels
onvoorwaardelijk en daarnaast een klein voorwaardelijk deel met dezelfde
voorwaarden die eerder aan hem gesteld waren. Maar het mocht niet baten. De
rechter had wel het vermoeden dat de jongen zich schuldig had gemaakt aan het
feit maar vond het bewijs te weinig en sprak hem vrij. Met een brutale triomfantelijke grijns keek
de jongen me aan, stond op en liep de zaal uit. Als ik een rol behang bij me
had gehad….. Nou ja, bedacht ik me
daarna, het zal niet heel lang duren voordat hij weer de fout in gaat, eens
kijken wie er dan lacht…
Reacties
Een reactie posten