"Vlinder"

Het gebeurt nog maar zelden dat we echt allemaal tegelijkertijd samen zijn, mijn moeder, twee broers, twee zussen, en ik. Meestal is het de verjaardag van mijn moeder en als het lukt Kerstmis, maar we hebben allemaal zo ons eigen leven en het komt er gewoon weinig van. Een paar jaar geleden overleed in december een tante van me. Ze was al bijna zo lang ik me kon herinneren gescheiden van de broer van mijn moeder maar het contact tussen haar en mijn moeder was gelukkig altijd blijven bestaan. 

We hadden allemaal goede herinneringen aan haar. Ze kon heel leuk vertellen, had een fantastisch gevoel voor humor en als zij op bezoek was wist je dat het huis gevuld werd met haar gezelligheid. Dus toen ze overleed waren we op die koude decemberdag allemaal bij de uitvaart. Mijn jongste zus en ik hadden voor de dienst begon een gesprek over het overlijden van mijn vader. Als zij vlinders ziet moet ze altijd aan hem denken. De verbazing was dan ook groot toen er, tijdens de plechtigheid, ineens een vlinder voor ons langs fladderde in de zaal (het vroor buiten!). We keken elkaar met grote ogen aan die zich spontaan met tranen vulden. Hoe bijzonder was dit! En het leek ook haast alsof wij de enige waren die dit hadden gezien.

Heel recent gebeurde er op een zaterdag iets in mijn leven waar ik lang op had gehoopt maar wat ik misschien wel niet meer had verwacht. Symbolisch daarbij was het accepteren van iets door op een knop op de computer klikken. Op dat moment kwam er ineens vanuit de donkere koude oktoberavond een vlinder mijn slaapkamerraam binnen vliegen. Ik dacht eerst nog dat het een grote mot was maar het bleek een dagpauwoog te zijn. 

Hij fladderde een tijd rond en ging toen aan het voeteneinde van mijn bed tegen het plafond zitten. Ik  was er stil van, tranen liepen over mijn wangen. Is er meer tussen hemel en aarde en gaf mijn vader me zijn zegen voor wat er gebeurde? Na even belde ik mijn liefde en vertelde wat me overkwam. Het gesprek wat volgde was een belangrijk, mooi, maar ook deels moeilijk gesprek waar we beiden tegen aan hadden zitten hikken en wat wel wat stof deed opwaaien. De vlinder bleef stilletjes zitten alsof hij over mij waakte en me steunde op deze cruciale momenten.

Mijn vader was in mijn ogen een man met een enorm rechtvaardigheidsgevoel. Als journalist schreef hij in de plaatselijke krant over de gebeurtenissen in het dorp en was hij zeer kritisch als het de plaatselijke politiek betrof. Ik was nog klein maar ik vermoed dat de bestuurders niet altijd even blij waren met zijn analyses van hetgeen er zich allemaal afspeelde. Dat rechtvaardigheidsgevoel herken ik en ook ik heb een vak gekozen waar dat een centrale rol speelt. Vorige week moest ik de woordvoering doen in de strafzaak tegen “meneer” Möllenkamp. Deze man was directeur geweest van woningcorporatie Rochdale en werd verdacht van het aannemen van steekpenningen, witwassen, oplichting en meineed. Mijn collega’s hadden een lang en zeer uitgebreid onderzoek gedaan naar de handel en wandel van deze man en de details die naar boven kwamen waren schokkend. Een man die zich onaantastbaar waande en zich vooral bezig hield met het verrijken van zichzelf in plaats van op een correcte manier de belangen behartigen voor zijn werkgever. Hij leidde een zeer luxe leven, liet zich rond rijden in een Maserati, vertoefde in een luxe huis in Spanje en fêteerde zijn omgeving op luxe etentjes en weekendjes weg. Zelfs de  torenhoge telefoonrekeningen van zijn kinderen liet hij voor rekening komen van Rochdale. Ik heb vol verbazing zitten luisteren naar alle bevindingen van mijn collega’s. Een man die aanzien had en het vertrouwen van veel mensen om hem heen, had zwaar misbruik gemaakt van zijn positie en toonde op geen enkele manier berouw. Hij dacht blijkbaar dat hij boven de wet stond. Terecht wat mij betreft dat er een onvoorwaardelijke gevangenisstraf werd geëist door mijn collega’s. We zagen hier een onvervalst geval van witteboordencriminaliteit en mijn rechtvaardigheidsgevoel speelde op.  Op zo’n moment ben ik trots op de organisatie waar ik werk en ook vooral op mijn collega’s die hier veel werk in hebben gestoken en deze misstanden aan het licht hebben weten te brengen. En dan is het een eer om het standpunt van het OM in de media te mogen melden. Ik bedacht me ook hoe mijn vader hierover verslag zou hebben gedaan in “zijn” krant. Ik kon zijn minachting en verontwaardiging bijna horen.

De vlinder heeft ruim anderhalve dag op mijn plafond gehangen. Ik dacht eerlijk gezegd dat hij daar een stille dood gestorven was maar durfde hem niet weg te halen. Het stof tussen mijn lief en mij dwarrelde neer en bracht ons rust en weer een mooier toekomstperspectief dan daarvoor. Op het moment dat ik me dat besefte liep ik toevallig mijn slaapkamer in… de vlinder was weg…

Kijk en luister Marco Borsato - Vlinder