Als iemand waar
je heel veel van houdt je grenzen over gaat zit er soms niets anders op dan
aangeven dat je door diegene met rust gelaten wilt worden en geen contact meer
wilt. Hoe veel je ook om iemand geeft en begrijpt waar bepaald onacceptabel
gedrag vandaan komt, soms kan het gewoon niet langer. Als iemand steeds maar
weer terugvalt in dezelfde destructieve patronen en op cruciale momenten niet
laat zien dat hij of zij zijn of haar best doet om te veranderen houdt het soms
gewoon op. En helemaal als je voelt dat je zelf dan het slachtoffer wordt van
totale onredelijkheid. Of die nou voorkomt uit verdriet, boosheid, onmacht, paniek, angst,
koerswijzigingen of wat dan ook, er komt een moment dat je jezelf moet beschermen
omdat je er anders aan onder door kan gaan. Op zo’n moment afstand nemen kan in
vriendschappen en relaties. Maar als je kind je grenzen over gaat wordt het een ander verhaal.
Bij het
voorbereiden van een kinderzitting kreeg ik recent een zaak voor me waarbij een
jongen van 14 werd vervolgd voor het slaan van zijn vader. Ik fronste in eerste
instantie mijn wenkbrauwen en vroeg me af waarom dit op een strafzitting stond.
“Waarom doet een vader in hemelsnaam aangifte tegen zijn kind? Dit hoort toch
niet thuis in het strafrecht?” was mijn eerste gedachte. Ik verdiepte me in de
zaak en las wat er gebeurd was. Op de bewuste dag van het incident was er veel
irritatie tussen vader en zoon geweest. Moeder was met zoon op bezoek bij vader
en vader vond dat zoonlief veel te veel op de computer zat. Schoolprestaties
lieten zwaar te wensen over, er was sprake van spijbelen, en de jongen bracht
urenlang gamend door op zijn kamer. Vader kon niet meer tot hem doordringen en
bij de jongen was het licht uit gegaan toen vader de wifi uitschakelde. Hij had
hem geschopt, geslagen, allerlei dingen naar zijn hoofd gegooid, uitgescholden.
Vader was komen te vallen en out gegaan.
In de rapportage
van de Raad voor de Kinderbescherming werd me duidelijk dat er een heel verhaal
schuilging achter dit ene incident. Vader en moeder waren gescheiden en spraken
verschillende talen. Eigenlijk was de zoon de enige die echt goed Nederlands
sprak. Vader communiceerde in het Engels met hem, al was dat niet de moerstaal
van vader, en moeder sprak in het Roemeens tegen haar zoon. Er was dus al een
behoorlijke taalbarrière. Maar er was meer en dat bleek ook op zitting. De
jongen was veel bij zijn vader omdat daar een goeie computer stond. Maar daarnaast
was hij veel daar omdat hij bij moeder vaak alleen was. Moeder ging met enige
regelmaat richting het casino en liet zoonlief dan alleen thuis waar hij voor
zichzelf moest zorgen. Let wel, we hebben het over een jongen van net 14 (13
toen dit zich allemaal afspeelde)! Maar vader wilde zijn zoon helemaal niet zo
vaak over de vloer hebben, hij vond dat zijn zoon meer bij zijn ex-vrouw moest
zijn. Moeder zei dat het sinds het voorval wel veel beter ging, al zat haar
zoon nog wel vaak tot diep in de nacht te gamen. Vader was het daar niet mee
eens, vond dat zijn zoon nog steeds te veel achter de computer zat, kon geen
grip op hem krijgen, vond dat zijn zoon alleen maar deed waar hij zelf zin in
had en zei zich vaak in te houden om aanvaringen te voorkomen. Veel dingen zag
hij door de vingers, bekleedde hij met de mantel der liefde. En zijn ex-vrouw?
Die zei wel dat het goed ging maar dat kwam voort uit angst voor een
uithuisplaatsing van haar zoon. Ze werd intussen met enige regelmaat door haar
zoon geslagen.
Daar zaten we
dan… de rechter, de Raad voor de Kinderbescherming, Bureau Jeugdzorg, de
advocaat en ikzelf. Ik vroeg me af wat we met dit gezin aan moesten. Ik begreep intussen
echt wel waarom vader aangifte had gedaan. De man moest radeloos geweest zijn
en had dus uiteindelijk voor deze weg gekozen. Zij kind van veertien ging al zijn
grenzen over en beide ouders waren niet bij machte om het tij te keren. En het
alledrie spreken van een andere taal droeg nou niet bepaald bij aan het
eenvoudiger maken van de problemen en elkaar goed begrijpen. Ik had intussen
ook medelijden met de jongen, wat moest hij zich eenzaam voelen... Hij durfde
ook niet echt goed zijn kant van het verhaal te vertellen. Zijn advocate zei “hij
vindt dit moeilijk want hij moet straks wel weer met ze naar huis”.
Voor mij was in
ieder geval duidelijk dat een geheel voorwaardelijke straf hier op zijn plaats
was. Met daarbij als voorwaarde toezicht en begeleiding door Bureau Jeugdzorg
zodat zij eventueel het hele gezin konden betrekken in een familietherapie. Door deze
bijzondere voorwaarde te vragen bij een straf wordt de verdachte gedwongen mee
te werken aan de begeleiding en de therapie. En dat vond ik noodzakelijk omdat
de jongen eerder al wel had aangegeven vrijwillig niet goed mee te werken aan
hulpverlening. De rechter was het met me eens en volgde mijn eis.
Reacties
Een reactie posten