"Wichita Lineman"

Muziek vat altijd alles samen… Op de juiste momenten dient zich altijd wel een liedje aan dat onverwachts past bij mijn bui, of me even op mijn plaats zet en doet beseffen dat ik misschien niet altijd maar moet doorgaan zonder stil te staan bij wat er nou echt in me omgaat. Ik heb het geluk dat mijn oudere broers en zussen me de liefde voor muziek hebben bijgebracht en me soms nog enorm kunnen verrassen met parels uit het verleden die ik nog niet ken.

Zo wist mijn jongste broer me vorige week te wijzen op Wichita Lineman. Een nummer dat ik niet kende maar me meteen raakte. Ik kwam er via Wikipedia achter dat het nummer is geschreven door Jimmy Webb. Tijdens een autorit reed Webb langs een eindeloze reeks telefoonpalen die heel eentonig in het landschap stonden. Het enige dat opviel aan de palen was dat in een van de masten een reparateur (lineman) aan het werk was, het toppunt van eenzaamheid. En de stad Wichita wordt blijkbaar vaker gebruikt als metafoor voor afgelegenheid in grote vlakten in Amerika. 

Waarom raakte dit me zo? Voel ik me zo eenzaam op dit moment? Nee, niet eenzaam geloof ik, maar het einde van het jaar maakt me vaak wel melancholisch. Het laat me terugkijken op het jaar dat weer bijna voorbij is. 2015, in alle opzichten een bewogen jaar. Moeten we concluderen dat de wereld in brand staat door de aanslagen die er gepleegd worden? Wat is dat toch dat mensen niet kunnen accepteren dat we niet allemaal hetzelfde denken en geloven. Dat er mensen zijn die vinden dat alleen hun manier de juiste is… Als iedereen nou gewoon eens lief voor elkaar probeert te zijn en bedenkt dat die ander zijn eigen gevecht aan het voeren is…. En dat al zwaar genoeg kan zijn.

Ik heb veel mensen hun eigen gevecht zien voeren afgelopen jaar. Een dierbare vriendin moest plotseling vanaf januari vechten tegen borstkanker, een andere vriendin tegen de eenzaamheid binnen haar relatie. Mijn zoontje vecht met zichzelf door zijn dyslexie, zijn 15-jarige neefje vecht tegen een hersentumor en is voor de zoveelste keer tot een chemokuur veroordeeld. Mijn 83-jarige moeder worstelt met een verhuizing uit het huis waar zij ooit nog met mijn vader woonde. Ik zag een vriend waarvan de 27-jarige broer ineens in slaap werd gehouden vanwege de complicaties van een onverwachte operatie. Ik werd geconfronteerd met een scheiding van mensen die me beiden dierbaar zijn, en hun drie tieners die ermee moeten dealen. Ik zag samengestelde gezinnen waarbij zowel partners, kinderen als exen zoekende zijn in deze nieuwe samenlevingsvorm. En ik zag iemand om wie ik veel geef worstelen met zichzelf en met het heftige proces van onthechten na een scheiding... Ieder levert zijn eigen gevecht.

Op mijn werk heb ik veel pubers voor mijn neus gehad die ieder hun eigen verhaal hadden. Die strafbare feiten hadden gepleegd die niet goed te praten waren, maar die soms uit schrijnende gezinssituaties kwamen of de enorme groepsdruk van hun leeftijdsgenoten niet konden weerstaan. Ik heb gehoord waarom iemand dacht dat het nodig was om “fuck de koning” te roepen. Ik heb gezien hoeveel mensen bezig zijn geweest met het goed laten verlopen van het Amsterdam Dance Event en de hoeveelheid kritiek die er ook was. Ik heb moordenaars gezien, winkeldieven, woninginbrekers, en witteboordencriminelen die dachten weg te kunnen komen met heel veel geld door oplichting. Ik heb gezien hoe de politie in Amsterdam Centrum dag in dag uit de strijd aangaat met (nep)drugsdealers die passanten lastig vallen. En ik heb stadsdeelvoorzitters gezien die met weinig middelen keihard hun best doen voor alle mensen in hun stadsdeel. Ieder levert zijn eigen gevecht…

En ik zelf? Ook ik heb af en toe gestreden… met mezelf, met mensen om wie ik geef, met mensen op mijn werk. Ik geloof wel heel erg dat het allemaal ergens goed voor is. Als dingen tegen zitten wil dat niet zeggen dat uiteindelijk de zon niet weer gaat schijnen. Soms moet je door stormen en tegenslagen om je doel te bereiken. En soms hoort daarbij dat je eenzaam bent of alleen. Dat kan louterend zijn.

Ik heb gelukkig ook mooie dingen mogen ervaren afgelopen jaar. Veel enthousiaste reacties op mijn blog, notabene een groot artikel in het Parool… Er kwam zelfs iemand op mijn pad die vroeg of ik niet eens wil nadenken over een boek schrijven. Ik heb voor het eerst alleen gereisd en zo Rome verkend. Maar veel belangrijker, ik heb lief gehad… en heb ook weer ervaren hoeveel lieve vrienden en vriendinnen ik om me heen heb op het moment dat dingen tegen zaten of anders liepen dan gepland. En ik heb samen met mijn ex weer mogen ervaren dat wij het leukste en liefste kind van de hele wereld hebben:-)

2015… ik laat het achter me en neem afscheid van het team waar ik bijna 5,5 jaar heb gewerkt. Ik start 2016 niet meer als “officier van justitie bij team Beleid en Strategie” maar ik mag weer leiding gaan geven aan de opsporing. Ik blijf schrijven, blijf persofficier… ik blijf kinderzittingen doen, blijf me hopelijk over van alles verbazen, blijf liefhebben en blijf muziek luisteren.

Wichita Lineman… misschien voel ik me toch wel een beetje eenzaam op dit moment… en geef ik toch maar toe dat ik niet heel erg zit te wachten op de jaarwisseling… soms lopen dingen anders dan verwacht… Laat 2016 maar komen, hopelijk wordt voor iedereen het eigen gevecht wat milder en het begrip voor de ander een stuk groter… Laten we vooral allemaal lief proberen te zijn voor elkaar!

Kijk en luister Jimmy Webb - Wichita Lineman
Kijk en luister Glenn Campbell & Jimmy Webb - Wichita Lineman
Kijk en luister Johhny Cash - Wichita Lineman
Kijk en luister REM - Wichita Lineman
Kijk en luister James Taylor - Wichita Lineman