"Catch & Release"

“Goedemorgen, ik bel u omdat ik met u een niet natuurlijk overlijden wil bespreken. Het gaat om een zelfmoord”. Zaterdagochtend 11u, ik heb net het piket overgenomen van een collega tot maandagochtend 9u. Piket houdt in dat je het aanspreekpunt bent voor de politie in Amsterdam als er dingen gebeuren waar de beslissing van een officier van justitie bij nodig is. En je kunt ook gebeld worden door schouwartsen om te bespreken of een overlijden het gevolg is van een misdrijf of iets anders. Zo niet, dan geef je toestemming om het lichaam vrij te geven zodat de familie de uitvaart kan gaan regelen. Binnen een half uur krijg ik twee gevallen van zelfmoord over de telefoon.

Ik merk dat ik er dit keer even anders bij stil sta. Uiteraard besef je altijd dat er een familie is die nu ineens, mogelijk totaal onverwacht, een begrafenis of crematie moet regelen. Verdriet, gemis, ongeloof, onbegrip, misschien juist wel begrip en opluchting, … emoties die hun weg zullen moeten gaan vinden.

Aan de telefoon gaat het om mannen van 60 en 64. Maar terwijl ik de lichamen vrij geef weet ik dat een aantal mensen in mijn omgeving bij een afscheid staat van een jonge vent van halverwege 40 die ervoor heeft gekozen uit het leven te stappen. Het houdt me al een paar dagen bezig. Ik heb hem niet gekend en ken ook zijn echt directe naasten niet. Maar omdat het dichtbij is zie ik op Facebook een aantal mensen die ik goed ken verdriet hebben. Ik zie een prachtige vrouw en mooie kinderen en vraag me af hoe iemand zover kan komen dat je alleen nog maar deze uitweg ziet en hen achterlaat. Ik zie emotionele teksten voorbij komen waarin mensen uiten wat ze voelen en hoe ze hem missen. Dit moet een heel bijzonder, warm en geliefd iemand zijn geweest. Zoveel verdriet en zoveel gemis. (Ex-)Collega’s en mensen uit zijn vakgebied zijn ontzet, er verschijnen In Memoriams die je laten lezen hoe ongelooflijk talentvol deze man is geweest en hoe hij ook bij vakbroeders gemist wordt. Ik ken hem niet maar mijn ogen vullen zich met tranen… En helemaal als ik lees dat een vriend van hem de songtekst van Catch & Release van Matt Simons post en eronder schrijft hoe hij zijn maatje mist. Wat kan het leven toch in een fractie van een seconde ineens een totaal onverwachte wending nemen.

Op Twitter zag ik de afgelopen week reacties voorbij komen op de documentaireserie “De Aanklagers”  van Coen Verbraak. Over het algemeen lovende reacties maar hier en daar vinden kijkers de officieren ook koud en kil. Ergens snap ik dat mensen dat zo over vinden komen, maar gelet op de hoeveelheid ellende waar wij als OvJ ‘s mee geconfronteerd worden is het soms ook van belang dat we dingen met iets meer afstand aanschouwen. Je kunt je werk niet goed uitoefenen als je door alles tot in het diepst van je ziel geraakt wordt. Maar dat wil niet zeggen dat ik besef dat het belangrijk is om soms ook juist wel toe te laten om op een andere manier geconfronteerd te worden met een proces waar het OM ook heel zijdelings betrokken bij kan zijn. En daar ook geraakt door te worden.

Gisteren had ik het met een collega over het verdriet dat ik voorbij zie komen en dat ik me dan ook afvraag hoe en waar hij het heeft gedaan. En of de politie als eerste bij hem was en mogelijk de familie heeft kunnen behoeden voor dat moment dat vreselijk moet zijn voor de vinder die dichtbij staat. Vragen waarvan ik aanvoel dat die ongepast zijn in al het verdriet. Maar mijn collega herkende het dat je dit wilt weten. Is dat mogelijk een vorm van beroepsdeformatie?

Ik staar voor me uit… denk aan een tekst die ik ooit bij een overlijdensbericht zag staan : “Dieu, qui nous a séparés, nous allons réunir. C’est comme un au revoir!” Er staat een lijstje van Spotify op dat ik op shuffle heb staan. Ik erger me aan het nummer dat instart, één of andere  vrolijke kersthit, en druk door naar het volgende nummer… Tssss, hoe bizar…. Catch & Release, Matt Simons…

Kijk en luister Matt Simons - Catch & Release