Onbaatzuchtig, zo
beschreef iemand die heel belangrijk voor mij is mij dit weekend. Ik vond dat eigenlijk wel een groot
compliment. Ik ben me wel even gaan afvragen of ik dat echt ben. Vast niet in
alles, maar ik weet wel dat ik er niet op uit ben om mensen te kwetsen en als
ik dat kan voorkomen door iets niet te doen of zeggen wil ik daar in ieder
geval mijn uiterste best voor doen. Het gaat me echt niet altijd even makkelijk
af. Het is soms zoeken naar een balans tussen dat waar je zelf behoefte aan hebt,
wat je zelf voelt bij iets, dat je zelf gezien en erkend wilt worden, ten
opzichte van het gevoel van een ander en zijn of haar omgeving. Een omgeving waar door het verleden zaken gevoelig kunnen liggen. Loyaliteit speelt daar voor mij ook een rol bij. Als iemand belangrijk voor je is of als je veel met iemand te maken hebt wil je
rekening houden met diegene en dus ook zeker met zijn of haar omgeving.
Deze week is het de week
van de Veilige Publieke Taak (VPT). In deze week vraagt het Openbaar Ministerie
extra aandacht voor mensen die een publieke taak hebben en bij het werk te
maken krijgen met geweld en agressie. Personen met een publieke taak moeten
ongestoord hun maatschappelijk noodzakelijke en belangrijke werk kunnen
uitvoeren. Maar het gebeurt helaas te vaak dat mensen die bij de politie,
brandweer, ambulancedienst, openbaar vervoer of gemeenten werken geconfronteerd worden met
strafbaar gedrag.
Dit jaar vragen we extra
aandacht voor medewerkers van zorginstellingen. Hierbij moet je bijvoorbeeld
denken aan ziekenhuizen, verzorgingstehuizen, verpleegtehuizen, instellingen
voor (geestelijk) gehandicapten en ook jeugdinstellingen. Helaas krijgen ook de
mensen die hier werken te maken met geweld en agressie. Ze worden bedreigd, geslagen,
getrapt en uitgescholden. Wat we vaak zien is dat deze mensen niet heel snel
aangifte doen van hetgeen hen is overkomen. Ze hebben dagelijks te maken met
hun belagers en zijn bang dat de verstandhouding ernstig wordt verstoord als ze
aangifte zullen doen. Dus accepteren ze het dat hun kleren kapot getrokken
worden of dat ze thuis komen met blauwe plekken of erger. Ze zijn loyaal aan
hun cliënten of patiënten, wellicht zelfs onbaatzuchtig?
Wij vinden dat er grenzen
zijn hierin. Als je aan het werk bent hoef je niet alles maar te incasseren.
Het is niet normaal dat je gehavend thuis komt of zo erg bent uitgescholden en
bedreigd dat je bang naar je werk gaat. En dat moet degene die jou dat aandoet ook
beseffen en weten dat er grenzen zijn die je niet over kunt gaan. Rechters
denken daar gelukkig ook zo over. Uiteraard moeten we als OM wel komen met een
zaak waar voldoende wettig en overtuigend bewijs is. Daarom leggen we aan
zorginstellingen ook uit waar ze op moeten letten als dit soort incidenten
plaats vinden. We adviseren ze om een goed contact te hebben met de politie in
de buurt en ook daar een vast aanspreekpunt te hebben zodat de aangiftes op de
juiste manier gedaan kunnen worden. En we streven er ook naar om zowel
werkgever als werknemer bewust te maken van de mogelijkheden die er zijn. Een
werkgever moet in zo’n proces zijn werknemer steunen en niet in de steek laten.
Je wilt toch dat iedereen met plezier naar zijn werk gaat?
Grenzen bewaken dus, goed
bespreken met elkaar wat wel en niet acceptabel is. Bedenken voor jezelf en binnen je organisatie tot
hoever je dingen wel en niet kunt
handelen. Loyaliteit en onbaatzuchtigheid zijn mooi, maar mogen nooit ten koste
van jezelf gaan.
En terwijl ik dit schrijf weet ik dondersgoed dat ook ik daar zelf mee aan de slag moet. Want de kunst is om anderen niet te willen kwetsen of pijn te doen maar daarmee ook niet aan jezelf voorbij te gaan. Het is geven en nemen, rekening houden met elkaar. Dus laten we vooral tolerant, aardig en lief zijn voor elkaar… En begrip hebben voor elkaars gevoel en emoties. En het is niet erg als dat moeite kost, als iedereen dat een beetje extra doet hoeft misschien niemand zijn grenzen over te gaan.
Reacties
Een reactie posten